Uçurum Kenarında

Bölüm 2

Hemen annemin yanına gidip ceketi eline sardım. Merdivenlere baktığımda babam bağıra çağıra aşağı iniyordu. Annemi yavaşça ayağa kaldırıp kapıya doğru giderken bir yandan da anneme ne oldu da böyle yaptı diye aklımda bir çok sorular vardı. Kapıyı açtım ve " baba arabayı çalıştır" diyerek istemeden de olsa sesimi yükseltmiştim. Babamın daha sonra kızacağını biliyordum ama kızması şuan da umrumda değildi. Babam hızlı adımlarla yanımıza geldi ve arabayı çalıştırdı. Annemi hemen arka koltuğa otutturdum ve yanına geçip ceketi iyice sıkıyordum. Ne kadar fazla kan akmasın diye uğraşsamda beyaz tişörtüm kan olmuştu. 15 dakikalık yoldan sonra sonunda hastaneye gelmiştik. Hemen arabadan inip hastaneye girdim ve "doktor, doktor yok mu?" ben feryat figan bağırırken hemşire tekerlekli sandalye ile yanıma geldi. Hızla dışarı çıkıp annemi arabadan indirip tekerlekli sandalyeye oturttuk. Hemşire hızlı adımlarla sandalyeyi hastaneye girdirdi. Ben hemşireyi takip ederken annem bir anda" o adama söyle gitsin burdan " deyip bayıldı. Anneme bir şey oldu diye ağlarken şu anda daha da dirençli olmam gerektiğini,yaşça daha büyük davranmam gerektiğini, şu an anne gibi olmam gerektiğinin farkına varıp, göz yaşlarımı sildim. Hemen annemin yanına koştum. Hemşire annemi acile götürdü sedyeye yatırıp ceketi açtı. Babam tam acilin kapısından girecekken " baba !!
gelme annem istemiyor" babam bunu duyar duymaz sinirlenip gözden kayboldu. Ben annem ne zaman gözünü açacak diye beklerken doktor birer birer annem ' in eline batıp onun canını yakmasına sebep olan cam parçalarını çıkarıyordu. Ve en sonunda camlar çıkmış, pansuman yapılmış ve artık annem uyanmıştı. Uyandığını görür görmez hemen yanına gittim ve güzel kokusunu içime çeke çeke pembeleşmiş yanaklarından kocaman bir öpücük kondurdum. Annem ne kadar üzülmemem gerektiğini söylese de en sonun da üzüleceğimi, hiç yoktansa şimdi üzülmem gerektiğini anladı ve " kızım sana bir şey söylemem gerekiyor" dedi.