Acele et! ( Onlar nerede?)

#1. Yeni oyuncu

.

.

Elvan:

Sonbahar vaktiydi. Sık sık yağmur yağıyor ve rüzgar yedi katımdan geçiyor gibiydi. İlkbahar aylarını sevmediğimden ancak bu soğuk günlerde dışarı çıkıyordum.

Evde çok sıkılıyorum şimdi. Dışarı çıksammı acaba diye düşünmeye başladım . Ve ben düşünürken dakikalar bir birini takip ediyor, zaman akıp gidiyordu...

Biraz hava alsam iyi olur diye karar verdiğimde artık öğlen olduğunu anladım. Doktorun söylediğine göre büyük stres sonrası böyle şeyler normalmiş. Neredeyse üç saat düşünmüşdüm...

Ne düşündüğümü hatırlamıyorum. Neyse, galiba stres ilaçlarını az kullanmalıyım.

Ben hazırlanıp dışarı çıkana bir saat daha geçmişdi. Beni bu kadar bekletenin ne olduğunu anlamıyordum...

Sersem adımlarla yüroyordum sanki. Tuhaf bakışlara aldırmadan. Yaralı halde ancak böyle yürünülür.

Yüzümdeki yorgunluk, morluklarım kararmış göz altları etrafdan geçen insanlara muhtemelen uyuşturucu bağımlısı olduğumu düşündüre bilirdi.

Bu gün yine yaramazlık yapıp babamın asla gitmeme izin vermediği pahalı resteronlara gitmeyi düşünüyordumm.

-----------------

Atalay:

Birden bire yağmurun başlamasıyla etrafda sığınacak bir yer aradım. Buraya yakın bir cafe vardı , en iyi arkadaşım Ardayla tanışdığım cafe .

Oraya gidip onuda çağırırsam, güzel vakit geçirirdik. Bir süredir fazla çalışıyor ve birlikde vakit geçiremiyorduk pek.

Hızlı adımlarla cafeye doğru ilerledim. Biraz kala durdum. Cafenin önünde bir kız yağmurun altında öğlece duruyor ve bulutlara bakıyordu. Dikkatle baktığımda elinde ve yüzündeki morluklar dikkatimi çekti. Doğadan kaçmayan, morlukları saymazsak çok güzel  bir kızdı. Acaba filmime uygun olurmu??

Cafeye bakıp başını hayır anlamında sallayıp hızlanan yağmura aldırmadan sersem adımlarla yanımdan geçti ayağını yere zor basıyor gibiydi . Galiba yaralıydı. Ama bu kız tam benim filmime uygundu .

Islandığımı önemsemeden peşinden ilerledim...

---------------

Elvan:

Ben ağlamakta hep zorluk çekmişimdir. Yağmur yağınca sanki benim akmak isteyen göz yaşlarımı alıp gidiyordu. İçim ferahlıyordu.

Yeteri kadar dövüldüğüm hatta bu sebepden ağrıyan yaralı ayaklarımla zor yürüdüğümün kanaetine vardım. Bu gün haylazlık yok Elvan dedim kendi kendime.

Yağmur hızlandıkca kendimi daha iyi hissetmeye başladım. Birden durunca biri bana çarptı.  Ahhh sırtım çok acıdı...

----------

Atalay:

-" Ahh.." 

İkimizde hızlı ilerlerken o birden durunca ona çarptım. Galiba o çok yaralıydı .

-" Özür dilerimm, gel sana yardım edeyim. İyi değilsin sanki . Hastaneye gidelimmi?"

-" Sorun yok , iyiyim" deyip yalandan gülüyor gibi yaptı.

-" Ama ben iyi değilim. Seninle konuşmak istiyorum." Deyince şaşırdığı çok belliydi.

Nasıl konuya başlayayım bilemedim bende. Heyecan yaptım.

-" Neden konuşalım ki, konu ne ?"

-" Konu çok önemli . Az önceki cafeye gidelimmi ? Orda daha rahat konuşuruz."

Heyecanımı tutamıyordum. Çok mutluydum. Nede olsa ikinci kişiyi bulmuşdumm.

Biraz durdu, düşündü . Sabırla onu bekledim. Nerdeyse on dakika boyunca sustu. Sorun neydi anlamıyorum ama, çok yorulmuş ve ıslanmışdım. Birden konuşmasıyla irkildim.

-" Bugün değil." Sesindeki soğukluk beni üzdü.

-" Peki ne zaman konuşa biliriz?"

-" Bir iki gün sonra , şimdi iyi değilim.."

-" Tamamm , gerçekden buluşacakmıyız?"

-" Evet dedim ya . İki gün sonra.."

-" Tamam. O halde iki  gün sonra bu saatde az önceki cafede buluşalım. Uygunmudur?"

-" Tamam"

Arkasını dönüp gidecekken onu durdurdum. Ya gelmezse?

-" Bekle. Bana emailini verebilirmisin?"

-" Telefonum yok"

-" Bak, adresini ver hiç olmazsa? Lütfen bana güven , niyetim kötü değil." Onu kaybedemezdim.

-" Gerek yok. İki gün sonra görüşürüz, merak etme..."

İnanmakdan başka çarem kalmadı artık...

-" İsmin ne ?"

Gülümsedi ve soruma karşılık sordu.

-" Senin?"

-" Atalay . Ya senin?"

Güldü ve arkasını dönüp hızla gözden kayboldu...

---------------------------------
Desteklerinizi bekliyorum. Umarım seveceğiniz hikaye olur.

---------------------------------