How we finally end up

Chapter 7:

Αλλά είχα αποφασίσει ότι δεν θα τον δεχόμουν ποτέ πίσω και αυτό έκανα. Τα σχολεία είχαν αρχίσει και ακόμα μιλούσαμε όλα καρδούλες, φιλάκια κτλ. Προσπαθούσε να καταλάβει αν έχω αγόρι. Ποτέ δεν κατάλαβε αν όντως έχω. Είχε φτάσει η ημέρα των γενεθλίων του. Φυσικά και του ευχήθηκα γιατί πάντα κρατάω το επίπεδο μου ψηλά. Εκείνη την ημέρα θα έβγαινε με τους φίλους του. Όμως είχα κανονίσει να βγω και εγώ με τις δικές μ στο ίδιο μαγαζί. Με παρακαλούσα να κάτσω μέχρι αργά για να βρεθούμε εκεί και να μιλήσουμε γιατί έλεγε πως ήθελε να μου πει κάτι. Φυσικά και δεν έκατσα αλλά αυτός ήρθε πιο νωρίς όχι για εμένα αλλά για να κλείσει τραπέζι δεν με χαιρέτησε αλλά μου χαμογέλασε και εκεί κατάλαβα ότι κάτι πήγαινε λάθος. Αφού δεν θα είχε την ευκαιρία να μου μιλήσει γιατί ούτε έξω ήθελα να πάω μια βόλτα μαζί του, μου είπε μέσω μηνυμάτων πως είχε κάνει μεγάλο λάθος που χωρίσαμε και ότι με θέλει πίσω. Ναι μου είπε να τα ξαναβρούμε. Εγώ του απάντησα ότι πλέον δεν νιώθω τίποτα για αυτόν. Η επόμενη ερώτηση του ήταν αν στο μέλλον υπάρχει περίπτωση να γίνει ξανά κάτι. Και η απάντηση μου ήταν « ίσως » όχι γιατί υπήρχε αλλά γιατί ήθελα να τον βλέπω να με παρακαλάει. Ο καιρός παίρνουμε κάθε μέρα προσπαθούσε να τα ξαναφτιάξουμε και κάθε μέρα απογοητευόταν. Οι προσπάθειες του τελείωσαν όταν βρήκε μια κοπέλα από την Λάρισα. Τότε σταματήσαμε να μιλάμε φυσικά και...