Mijn Wraak

i.

Een witte kamen, hier was ze. Hoelang ze daar was wist ze niet precies; misschien een paar minuten, of uren, of misschien een aantal weken, of het was al jaren geweest. Ze had geen idee. Misschien was het logisch geweest dat ze er slechts een paar dagen was. Ze hadden haar nooit eten gegeven. De honger begon pijn te doen, maar dat maakte haar niet uit. Pijn maakte haar niet uit. Na alles wat er gebeurt was, hoe zou pijn haar nog iets aan kunnen doen? "Mamma?" Een kleine fluister, ze kon het zelf nauwelijks horen, maar het was er. Soms was het moeilijk voor haar om te herinneren waarom ze hier was, in de witte kamer, zonder ramen, zonder deur - of tenminste, ze kon geen deur zien.

Haar moeder was dood, dat is wat ze wist. Hoe precies was ze dood gegaan? "Vuur", zei het meisje. "Mamma is dood door vuur."

"Melanie, liefje, ben je wakker?" Een oudere vrouw stapte de kamer binnen, niet door de deur, er was geen deur, ze liep recht door de muur heen. Melanie keek op, haar grote ogen staarde recht in die van de vrouw, ze was niet bang. Hoe kon ze ook bang zijn? Als pijn en dood haar niet meer uitmaakte, en het eigenlijk prettig voelde, vertrouwd.

Ze stond op van de vloer. "Mag ik weg? Mag ik mamma zien?" Een kleine lach vormde zich of het gezicht van de vrouw, Melanie kon het niet zien, maar het was er.

"Tuurlijk, liefje", begon ze, "loop maar naar buiten." De lach was nogsteeds op haar gezicht, toen ze zag dat het kind echt opstond om door de muur naar buiten te lopen, op dezelfde manier dat ze de vrouw naar binnen had zien lopen.

En natuurlijk - net zoals elk ander als ze het zouden zien - verliet alle kleur het gezicht van de vrouw, toen ze zag dat Melanie recht door de muur liep.

[een klein hoofdstuk, ik wilde graag iets publiceren. het is niet echt heel goed ofzo, maar het wordt beter en duidelijker later. pls vote en comment ♥️]