Η τέχνη του να μην έχεις τίποτα

Περίληψη

Θυμάμαι τότε που έβρισκα τους ποιητές τρελούς. Μα,Φρόυντ,όπου και αν με πήγαν οι θεωρίες μου, βρήκα ότι ένας ποιητής ήδη είχε πάει εκεί να με περιμένει. Θυμάμαι τώρα,που οι ποιητές ήταν το αύριο μου και είχα την ποίηση για διέξοδο μου. Πιάνω τον εαυτό μου να ομοιοκαταληκτεί με τον εαυτό του και να τον διχοτομεί στα δύο. Θυμάμαι τότε που έβρισκα τη θάλασσα γαλήνια. Μα,Μένανδρε, Θάλασσα και πυρ, και γυνή τρίτον κακόν. Θυμάμαι τώρα,που η θάλασσα μου,καρμικά, έχει φουρτουνιάσει και έχει κρύψει κάθε στεριά,στα βαθιά της τα νερά. Και εγώ δεν έχω πια τίποτα. Τίποτα. Η απουσία του οτιδήποτε. Η έλλειψη πάσης φύσεως αξίας. Ανυπαρξία. Δεν έχεις να σκεφτείς τίποτα,δεν έχεις να πεις τίποτα,δεν έχεις να τραγουδήσεις τίποτα,δεν έχεις να ζωγραφίσεις τίποτα,δεν έχεις τίποτα. Σαν άλλος Brando,πείστηκα πως έκρυβα τέχνη στο "δεν έχω τίποτα". Έπεισα το ένα κομμάτι του εαυτού μου πως δεν έχεις να χάσει κάτι,αφού τίποτε δεν είχε και ποτέ. Τι ωραία λέξη το "ποτέ ",διαρκεί λίγο περισσότερο από το "πάντα" και πολύ περισσότερο από το "για πάντα", συνοδευόμενο από κάτι της εποχής," μανάρι μου", "μωρό μου", "αγάπη μου", "έρωτά μου". Και τι είναι ο έρωτας;Τίποτα δεν είναι. Γελάς ε; Παράνοια. Αυτό εν τέλει,δεν είναι κι ο έρωτας; Ο καμβάς περιμένει να τον γεμίσω στίχους. Υπόσχομαι θα εξηγηθώ στο επόμενο,μη φύγεις ή φύγε. Μην ξεχνάς έχεις να γνωρίσεις τον άλλο μισό εαυτό μου ή ξέχνα το. Εκείνος ίσως ξεχάσει ότι είναι τέχνη το να βγάζεις κάτι από το τίποτα. Εγώ όμως ξέρω ότι είναι η τέχνη του να μην έχεις τίποτα.