Η τέχνη του να μην έχεις τίποτα

Συναισθήματα και καταστάσεις

Η Ιθάκη με υποδέχτηκε όπως μου αρμόζει. Με βροχή. Χοντρές ψιχάλες,που μάλλον μήνυση θα μου κάνουν περί του χαρακτηρισμού, πέφτουν βίαια στο ταλαίπωρο από την ορθοστασία κορμί μου. Το κορμί είναι φθαρτό,για αυτό και οι στάλες το διαπερνούν και το τρυπάνε. Το αναγκάζουν να δώσει κι εκείνο στάλες,κόκκινες. Η ψυχή,λένε,άφθαρτη ότι είναι. Και το μυαλό;Εκείνο τι είναι;Φθαρτό, όσο είμαστε ζωντανοί. Άφθαρτο,όταν πεθαίνουμε. Τι είναι ο θάνατος;Γεγονός που ποτέ δεν θα συναντήσουμε όσο ζωντανοί είμαστε,Επίκουρε,εγώ ακούω. Μα πραγματικά ποια αταραξία σε σώζει από την ανάγκη της σκέψης;cogito ergo sum,μικρέ γίγαντα. Το ξενοδοχείο,είναι χαμηλοτάβανο,μικρό και ολίγον τι βρώμικο. Αδειάζω προσεκτικά τη βαλίτσα μου,ντυνόμαι επιμελώς και κόβω πάλι δρόμο. Λένε πως η οικογένεια είναι σημαντικός θεσμός,ο σημαντικότερος. Εκείνος που αρχικά σε κοινωνικοποιεί,εκείνος που έχει την ευθύνη του εσύ σου,εκείνος που κατηγορείς για αυτό που τότε και σήμερα και αύριο είσαι. Το σπίτι της ξαδέρφης μου ήταν πάντοτε ανοικτό για εμένα,μα με την πρόφαση του καλλιτέχνη και πως εκείνος μόνος πρέπει να μένει με μόνη συντροφιά τα γραπτά του,απέφευγα τον ανυπόφορο άντρα της. Η καψερή,δεν τον είχε δει ως της εκκλησιάς τα σκαλοπάτια,τον ερωτεύτηκε μετέπειτα όμως λέει. Εγώ αναρωτιέμαι τι είναι ο γάμος δίχως έρωτα μα δεν με αφορά,δεν θα ερωτευτώ και ποτέ μου. Τι με βάζεις και λέω;Σαν να μην ξέρεις. Ο ασπασμός,πάντοτε αποδεκτός,ο τελευταίος δε πάντοτε άγνωστος- πέραν ελαχίστων εξαιρέσεων. Ο ήχος από το τάβλι μου τρυπάει τον εγκέφαλο. <<Πάλι πίνει αυτός;>>,ρωτάω την ξαδέρφη μου δίχως να πάρω απάντηση στο ερώτημα,παρά ένα ειρωνικό <<Ακόμα ανύπαντρος είσαι εσύ;>>. Δεν ξέρω ποιου το γέλιο είναι πιο δυνατό. <<Δεν θεωρώ πως ο γάμος έχει κάτι να προσφέρει. Όπως και ο έρωτας αντίστοιχα ή ακόμα και η αγάπη.>>Με κοίτα με μάτι μισό και απευθείας με ρωτά<<Και το μίσος;>>. Δεν την είχα για τόσο έξυπνη,ίσως και να είναι απλά η περιέργεια του άμαθου μυαλού της. <<Ούτε εκείνο. Γενικά τα συναισθήματα δεν έχουν κάτι να προσφέρουν. Μόνο πόνο>>. Την μπέρδεψα μάλλον,δεν με κοίτα πια. <<Ο πόνος τι είναι;>>. Μην κάνεις πως δεν ξέρεις. Συγχώρεσε με που στην δική σου ιστορία "μπαίνω",μα ο πόνος είναι κομμάτι της ζωής σου. <<Κατάσταση. Αέναη κατάσταση,φαύλος κύκλος. Αν μπεις στο χορό του χάνεσαι. Μόλις μάθεις τα βήματα εκείνος τα αλλάζει,εκτός αν...>>,με διακόπτει<<Αν είσαι καλλιτέχνης>>Γελώ. Από μικρός την έλεγα αυτή τη φράση,από μικρός το μυαλό είχε κυριαρχήσει της ψυχής κι εκείνο έπαιρνε αποφάσεις. <<Πώς είναι να μην έχεις τίποτα;Πώς λέγεται η κατάσταση αυτή;>>. Με ρώτα μετά από λίγα λεπτά σιωπής για να απαντήσω με την ψυχραιμία που με χαρακτηρίζει<<Τέχνη. Τέχνη του να μην έχεις τίποτα. >>