Η τέχνη του να μην έχεις τίποτα

Καλλιτεχνική φλέβα

Σκέφτομαι τα μάτια της καθώς διαβάζουν το αποχαιρετιστήριο γράμμα. Ξέρει ότι την είχα ξαναδεί. Ήταν εκείνη η γυναίκα στην Αθήνα,που της άφηνα χρήματα στο κομοδίνο. Εκείνη που απέναντι μου έμεινε. Από εκείνη εξαγόρασα φθηνό έρωτα,πριν σταματήσω να πιστεύω ολότελα σε αυτόν. Και τώρα τα δακρυσμένα μάτια διαβάζουν:Κάθε φορά που την έβλεπα να μπαινοβγαίνει στην κάμαρά της,η ίδια σκέψη.
Να ήμουν λίγο κοντά της.
Να έγερνα το θαλασσοδαρμένο κορμί μου.
Να πάρει την αλμύρα και την ψυχή μου.
Να πάρει λίγη κούραση,λίγα από τα βάσανά μου.
Να της δώσω την μισή καρδιά μου.
Η άλλη μισή,ανήκει σε μια άλλη.
Τέχνη την λένε. Η πίεση του καλλιτέχνη είναι μεγάλη.
Χρειάζεται πού και πού να ταξιδεύει το μυαλό και η ψυχή σου.
Χρειάζεται πού και πού να γιατρεύεται το κορμί σου.
Στης ξενιτιάς την στεριά κακού ονείρου,δάκρυ.
Στο δικό μου παραμύθι υπάρχουν μόνο δράκοι.
Την πριγκίπισσα την τσίμπησε βελόνα,αδράχτι.
Και η άλλη σαν την Πηνελόπη περιμένει,με μνηστήρες χίλιους δύο τριγύρω.
Έφαγε το παραμύθι μου,το κόκκινο το μήλο.
Και αν η αγάπη είναι βάσανο,γιατί την καρτεράς;
Και άγριο ξημέρωμα την πόρτα της χτυπάς;
Σαν άλλος Οδυσσέας θα ψάξω να βρω την δική μου Ιθάκη.
Το νησί που θα μου ζητά μονάχα την αγάπη.
Στο βαθύ μπλε της θάλασσας,πετάω τα όνειρά μου.
Ένα τραγούδι συντροφιά μου
Και χίλια δυο ποιήματα
Να ζεσταίνουν την καρδιά μου
Κι αν εκείνη πια δεν χτυπά
σαν της θάλασσας τα κύματα
Ψιθυρίζει σιγανά
"Είναι τέχνη το να μην έχεις τίποτα"
Τα δικά μου δακρυσμένα μάτια βλέπουν την γαλήνια θάλασσα,φουρτουνιασμένη. Προχωρώ προς εκείνη. Το δεξί μου χέρι σήμερα έχει σχέδια για το αριστερό. Στο υποσχέθηκα Καρυωτάκη δεν θα πνιγώ. "Όταν οι άνθρωποι θέλουν να πονείς,μπορούνε με χίλιους τρόπους". Όταν θες εσύ να πονάς,μπορείς με δέκα χιλιάδες. Μίσος και οργή ήταν. Αυτό ένιωθα. Ένιωθα. Προς εμένα. Αλλά ένιωθα. Αυτά τα ψιθυρίζω λίγο πριν η καλλιτεχνική μου φλέβα σκορπίσει αίμα. Δεν τρέχουν στίχοι και εικόνες. Ίσως όταν τελειώσει το αίμα,και ποτάμι γίνει,κάποιος να γράψει μια μπαλάντα και για τον ποιητή άδοξος που είναι,για τον άνθρωπο που πίστεψε στην "στην τέχνη του να μην έχεις τίποτα. "