Timeless(On Hold)

2067 - 3.

2067 - 3.

Ik hoorde een hoop piepjes en andere geluiden toen ik langzaam wakker werd. Ik lag in een bed want het voelde zacht aan. Mijn ogen gingen langzaam open, ze voelde nog wat zwaar. Ik keek tegen een grijs plafond aan, ik wreef even in mijn ogen toen ik merkte dat er wat in mijn hand zat.

Slangetjes, geweldig, en controleerde de rest van mijn lichaam. Toen merkte ik ook dat ik mijn gewone kleren niet meer aan had maar zo'n ziekenhuis ding. Ik ging zitten en trok de stickertjes van mijn hoofd en het knijpertje van mijn vinger. Het slangetje deed even zeer maar ook die ging eruit.

Toen pas nam ik mijn omgeving tot me. Het was een klein grijs kamertje, geen raam alleen een deur. Ik stapte direct uit bed maar de dreun van mijn voeten op de grond veroorzaakte een lichte hoofdpijn. Na even wachten zakte het weg en liep ik naar de deur.

Op slot. Tuurlijk, ik rammelde eraan maar kreeg er geen beweging in. Er zat zelfs niet eens een raampje in de deur dus ik kon ook helemaal niks zien. Ik sloeg een aantal keren tegen de deur maar ik kwam tot het besef dat dat nou ook niet echt ging helpen.

Ik was nog steeds kwaad en niet zo'n beetje ook. Maar bovenal ook verdrietig, hoe hadden mijn ouders dit kunnen doen?. We hadden gezegd dat we samen zouden blijven, elkaar zouden steunen als er iemand weg viel. Het voelde aan als verraad en dat deed zeer. Ik liep terug naar bed en ging zitten.

Ik spoelde het stukje van vandaag over en over af in mijn hoofd. Gedrag van mam was al het begin en dan ook toen die man het me vertelde. Ze gingen er niet eens tegen in!. Ik voelde weer tranen opkomen, ik was kwaad, verdrietig, voelde me eenzaam en daar bovenop verraden.

Ik ging liggen maakte me klein en liet de tranen komen. Hete, zoute tranen die over mijn gezicht liepen vanwege de pijn die mijn ouders hadden veroorzaakt en ik huilde mezelf in slaap. Toen ik weer wakker werd waren mijn ogen nog dik van de tranen.

Ik hoorde stemmen 'ze heeft alles eraf en eruit getrokken meneer, ik moest ze er weer in stoppen en op plakken' zei een vrouw. 'Een koppige deze hè, ik hoorde dat ze Isaac een flinke klap verkocht heeft op z'n rug'. 'Eigen schuld' mompelde ik 'je bent wakker?', 'ja hoort dat niet dan, al heb ik liever dat ik dood was dan dat ik hier zat'.

Ik schoot overeind en gooide een bakje naar hun toe die ik zag liggen, trok alles er weer af en eruit en rende naar de deur. Hij was gelukkig open dus ik kon gelijk weg. Alleen kwam ik uit op een hele grote lange witte gang. Jezus het lijkt alsof ik net in het ziekenhuis lig alleen geisoleerder.

'Yara!' schreeuwde de vrouw, ik hoorde wat gemompel vanuit de kamer voordat ik er vandoor rende. Ik was blij dat ik snel was want er kwam iemand uit een andere kamer gelopen en kwam achter me aan. Ik sloeg een hoek om en stond tegenover twee mannen en die Isaac. Hij was eigenlijk best knap, jammer genoeg dat dit zijn werk was.

Ze keken me grijnzend aan, degene die achter me aan rende hoorde ik nu achter me staan, hijgend. 'Wat wil je doen Yara' zei Isaac 'zeg eerst tegen die vriend van je dat hij wat aan z'n conditie moet doen want die is ronduit belabberd. Het klinkt alsof hij zojuist de marathon gerend heeft aangezien hij zo in mijn nek staat te hijgen'.

De mannen tegenover me begonnen zachtjes te lachen inclusief Isaac. 'Ik snap wel waarom ze jou gekozen hebben, je hebt een leuk gevoel voor humor' en Isaac zette een stap naar voren 'waag het' siste ik tussen m'n tanden door.

Hij keek ineens heel serieus en dook vervolgens naar voren. Ik ontweek hem weer en gaf hem nu een trap na tegen zijn kont waardoor hij voorover kukelde. De twee mannen die nu nog tegenover me stonden kwamen met grijpende handen mijn kant op. Precies tussen hun was een gaatje en ik rende daar naartoe zonder het te laten merken.