Timeless(On Hold)

2067 - 4.

2067 - 4.

Twee dagen later.

'Yara, wakker worden'. Ze waren ondertussen verstandig geweest om niks meer op me te plakken of in me te stoppen want dat trok ik er toch elke keer weer vanaf of eruit. Hopeloos noemde ze me, kon me eerlijk gezegd niet schelen, ik wilde weg, ik wilde dit niet.

'Je ouders komen straks' dat maakte me gelijk klaarwakker en schoot overeind waardoor ik bijna tegen een dokter aan knalde. Hij schrok van mijn reactie en keek me even moeilijk aan 'volgende keer even zeggen dat je wakker bent'.

Ik had de laatste dagen niet veel meer gezegd en dat was Michael ook opgevallen. Hij probeerde met allerlei spelletjes en zelfs een tijdschrift mijn mond open te krijgen, wat mislukte, ik zei alleen wat als ik wat wilde zeggen. Zij dwingen mij tot dit, dan dwing ik mezelf tot niet praten. Kinderachtig kan je dit noemen maar in feite jatten ze mijn leven, dus ik beslis wat er tot nu toe met mijn leven gaat gebeuren.

'Isaac staat om de hoek en neemt je mee zodat je je kleren krijgt en kan omkleden'. Ik snoof, Isaac, mijn goede vriend met zijn kleine spuitje. Als ik dat ding vandaag weer zou zien dan kon hij hem in zijn reet krijgen als hij niet uit keek. Ik stond op en checkte eerst of de achterkant dicht zat en liep toen mijn kamer uit.

'Goedemorgen!' zei hij vrolijk, Isaac was niet de enige, er stonden nog zeker twee andere grote kerels die ik nog niet eerder gezien had. Ik begon te lachen 'waarom lach je' en ik wees naar de andere twee 'blijkbaar kan je me niet aan in je eentje. Trouwens, nog last van je kont?' en ik hoorde de twee achter me gniffelen. Een blik van Isaac naar achteren zorgde ervoor dat ze gelijk stopten. 'Leuk, erg grappig', 'ik had me wel enorm vermaakt moet ik zeggen'.

We liepen weer rond totdat we uitkwamen bij de glazen deur. Isaac pakte mijn pols en deed er een handboei omheen 'alweer?', 'alweer?' vroeg hij verbaasd 'laat maar'. Hij trok me door de hal heen, blijkbaar nogal haast of ik mocht niet zien wat ze hier allemaal deden. Sommige mensen in die lange jassen keken me vreemd of nieuwsgierig aan, degene in de zwarte pakken en met oortjes in negeerden me gewoon.

Uiteindelijk staken we over en gingen we een deur door. We kwamen in een kamer terecht dat net leek op een wachtkamer. Het was klein en er stonden wat planten en wat stoelen in samen met een lage tafel waar wat bladen oplagen.

Isaac maakte me weer los 'bang dat je met me gezien wilde worden ofzo gezien de haast'. Hij trok eerst z'n wenkbrauw omhoog en glimlachte voordat hij antwoord gaf. 'Oh daar ben ik niet bang voor, ik wilde gewoon niet hebben dat je weer een mogelijkheid zag om te ontsnappen' en hij gaf me een knipoog.

Daarna kreeg ik een stapeltje in mijn handen gedrukt 'je kleren' en hij duwde me richting een andere deur. 'Kan je je omkleden en verfrissen' hij deed de deur open en schoof me naar binnen en trok het weer dicht. Nou ja zeg, wat een manieren! Ik ging me wassen en daarna omkleden, om één of andere reden had ik mijn eigen kleren, lange skinny jeans met een paars-donkerblauw gestreept truitje.

Toen ik klaar was liep ik weer terug en zag ik Isaac in een stoel zitten, één been op een mannelijke manier geslagen over zijn andere been, een tijdschrift te lezen. Hij keek over de tijdschrift heen en ik zag dat hij me gewoon aan het bekijken was. Ik zette mijn handen op mijn heupen 'kan je het zien?', ik zag zijn ogen glinsteren van plezier 'jep' zei hij en hij legde de tijdschrift weer terug op tafel en stond op. 'Je ouders komen over een paar minuten' zei hij en hij liep de kamer uit.

Ik ging zitten maar stond gelijk weer op, ik wist niet wat ik moest zeggen tegen ze en begon te ijsberen. Na dat een paar keer gedaan te hebben ging de deur open en zag ik mijn ouders naar binnen lopen. Ik staarde ze eerst aan, aan de ene kant wilde ik ze hun de huid vol schelden voor wat ze me aangedaan hadden maar aan de andere kant kon ik dat niet. Dit zou de laatste keer zijn dat ik ze zou zien en dan moet je niet met ruzie uit elkaar gaan dacht ik.