Ο ιστός της αράχνης σκίστηκε στα δύο....

Το ανατριχιαστικό υπόγειο

Μετά από αυτό ακολούθησε το απόλυτο σκοτάδι χωρίς την παραμικρή σπιθαμή φωτός.Οταν επιτέλους η όραση μου κατάφερε να επανέλθει, διαπίστωσα ότι βρισκόμουν μέσα σε ένα υπόγειο. Οι τοίχοι είχαν φουσκώσει λόγω της υγρασίας ενώ σε όλο τον χώρο ποντίκια και έντομα έκαναν διάφορους θορύβους.Ηδη άρχισα να ζαλίζομαι από την απαίσια μυρωδιά που απλωνόταν στο χώρο. Η μυρωδιά της σαπισμενης ανθρώπινης σάρκας σε συνδυασμό με το σκοτεινό μουχλιασμενο μέρος , με έκαναν να χάσω τίς αισθήσεις μου για άλλη μια φορά. Όταν συνήλθα αποφάσισα να σταματήσω να κρύβομαι πίσω από την πραγματικότητα. Όλο αυτό που ζούσα και συνεχίζω να ζω δεν είναι εφιάλτης αλλά η σκληρή και άδικη ζωή. Κοίταξα τριγύρω μου προσπαθώντας να βρω την παραμικρή έξοδο αλλά μάταια, μέσα στην τόση βρώμα και μούχλα δεν μπορούσα να ξεχωρίσω τίποτε.Ξαφνικα ένιωσα κάτι σκληρό κάτω από τα πέλματα μου, ένας σκελετός!
Ούρλιαξα τρομαγμένος και έκανα ένα βήμα πίσω. Οστά και κηλίδες αίματος κάλυπταν όλη την επιφάνεια του υπεδάφους.
Σαστισμένος, γύρισα το βλέμμα μου προς τα αριστερά και τότε ήταν που τά μάτια μου ξεχώρισαν ένα έπιπλο μέσα στο μουχλιασμενο νεκροταφείο - υπόγειο. Με αργά και προσεκτικά βήματα έφτασα ως εκεί. Το παρατήρησα καλύτερα, έμοιαζε με ένα είδος συρταριερας . Μετά από πολλούς δισταγμούς αποφάσισα να ανοίξω ένα από αυτά τα μουχλιασμενα συρτάρια .Έκλεισα τα μάτια μου, πήρα μια βαθιά ανάσα, άνοιξα ένα συρτάρι και ανάγκασα την όραση μου να επανέλθει σταδιακα Μέσα στο τόσο σκοτάδι που επικρατούσε γύρω μου, το μόνο που μπορούσα να ξεχωρίσω ήταν κάποια μικρά αντικείμενα να λαμπυρίζουν στο εσωτερικό του συρταριου . Χωρίς πολλή σκέψη , απαρξα ένα από αυτά κρατώντας το σφιχτά και υψώνοντας το γρήγορα στον αέρα. Ήταν ένα μικρό μαχαίρι, στην κορυφή του υπήρχε ξεραμένο αίμα ενώ το μέταλλο ήταν σχετικά σκουριασμένο.Αμεσως το πέταξα κάτω και έκανα ένα βήμα προς τα πίσω, αγγίζοντας τον βρωμερό τοίχο.Μεσα σε δεύτερα ένιωσα όλες μου τις τρίχες να σηκώνονται ενώ η αηδία πλέον κυριαρχούσε στο πρόσωπο μου. Η ανάσα μου αυξήθηκε και γύρισα το βλέμμα μου προς το τοίχο. Κατσαρίδες και αράχνες περπατούσαν .
Ξαφνικά μια απροσδόκητη πηγή φωτός διέλυσε το απέραντο σκοτάδι, κοίταξα προς την κατεύθυνση της και παρατήρησα την γεροδεμένη φιγούρα ενός άντρα...

Ξαφνικά μια απροσδόκητη πηγή φωτός διέλυσε το απέραντο σκοτάδι κοίταξα προς την κατεύθυνση που προερχόταν η μαγική αυτή πηγή και παρατήρησα την γεροδεμένη φιγούρα ενός άντρα να κινείται προς τα μέσα.Οταν επιτέλους ή απόσταση μας δεν ξεπερνούσε τα δύο μέτρα, τόν παρατήρησα καλύτερα. Ναι αυτός ήταν, ήταν ο άντρας που με πλησίασε στο λιμάνι. Τα μάτια του ανέκφραστα , γκρι, τόσο σκοτεινά και άδικα όπως και το παρελθόν του. Με κοιτούσε, με κοιτούσε από την κορυφή ως τα νύχια γεγονός που αν και παιδί με εξόργιζε.Ενα μουγκρητό ξέφυγε από τά χείλη μου και τον κοίταξα θυμωμένα . Αυτός ο άνθρωπος μου είχε στερήσει την οικογένεια μου τι στο καλό θέλει από εμένα ?
G - Γιατί δεν με σκότωσες ?
; - Ήσουν αυτό που πάντα ήθελα , έναν διάδοχο για να αντικαταστήσει την θέση μου όταν πεθάνω