Ο ιστός της αράχνης σκίστηκε στα δύο....

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Σκοτεινά έξω , το χλωμό φως του φεγγαριού άρχισε να κοκκινίζει απότομα δημιουργώντας μου το προαίσθημα πως κάτι κακό θα συμβεί. Το ματωμένο φεγγάρι στέκει ακίνητο για άλλη μια φορά, ανοίγοντας και πάλι τις βαθιές και αγιάτρευτες πληγές μου....

Ονομάζομαι Gregory Steins  και καμία τρελή φαντασίωση δεν θα μπορούσε έστω να περιγράψει έναν αδύναμο ιστό του στοιχειωμένου μου παρελθόντος. Όλα ξεκίνησαν με ένα αιμοφόρο φεγγάρι και όλα τελείωσαν με την αμαρτωλή του εμφάνιση. Κι  όμως ο διάβολος υπάρχει ,  κατοικει μεσα μου και γυρω μου. Οχι , δεν ειμαι τρελος , τον ενιωσα με συνετριψε  και  με κατεκτησε  λες και ημουν μια ηπειρος του χαρτη , μια  αβουλη ακυτταρη μαζα . Εκεινη  η μερα  και εγω  το σκοταδι ενωνονται και δημιουργουν κατι αδυναμο , σαν συννεφια με χρυσεσ και μαυρες πινελιες.

Ομως ξαφνικα , το φως χαθηκε καιτο σκοταδι εμεινε ολομοναχο. Καθε δευτερολεπτο που περνουσε γινοταν ολο και κρυο. Η λογικη και η ζεστασια αντικατασταθηκαν αο την παρανοια και τον παγο . Δυο γαλαζια ματια εφυγαν αφηνοντας το σκοταδι μονο. Μονο , σε εναν κοσμο διχως ουσια , διχως τιποτα το εξαιρετο και το ενδιαφερον . Τα πρασινα ματια  δεν αντεξαν αλλο το ιδιο τους το σκοταδι και ακολουθησαν το φως ,εστω κι αν επρεπε  να εγκαταλειψουν την ατμοσφαιρα που τους προσεφερε η γη. Η ατμοσφαιρα πλεον θολη ενω η ουδετεροτητα της γινεται πιο εμφανης μερα με την μερα.