Raadsels

'Lisaaa!! Georgee!!' Roept mijn moeder naar boven. 'Zijn jullie al klaar? Nog heel even mam! Ik moet nog de laatste spullen inpakken!' 

We zouden zo vertrekken, uit wat ons huis tot nu toe altijd geweest was. We zouden in opa's huis gaan wonen. Opa was namelijk pas geleden overleden en in zijn testament staat dat wij al zijn bezittingen  krijgen, inclusief zijn huis. En natuurlijk wil mijn moeder daar gaan wonen en alle spullen bewaren om zoals zij het noemt, "nog een stukje van Fred te bewaren."

Naar mijn idee is het allemaal grote onzin voornamelijk omdat ik hier weg moet uit de stad waar al mijn vriendinnen wonen; om dan vervolgens te verhuizen naar een afgelegen huis midden in het bos met totaal geen contact met de samenleving. 

Maar ja, mijn ouders hadden het zo besloten dus zo zal het zijn.

Ik kijk nog één laatste keer achterom om afscheid te nemen van mijn oude kamer, want ja hier heb ik wel mijn 15 jaar lang doorgebracht.

'Lisaa! Kom je nou?' Roept mijn moeder weer. 'Ja, mam ik kom al!'

Als we in de auto stappen, kijk ik nog een laatste keer achterom en dan vertrekken we.  

Toen mijn opa overleden was, heb ik het een hele tijd heel moeilijk gehad. Want ja, mijn opa en ik hadden een hele hechte band en als je er dan ineens achterkomt dat hij overleden is, is dat heel erg schrikken.

Ik ben zelfs twee weken lang niet naar school geweest en kon ook bijna niets eten, alleen maar omdat ik hem zo erg miste.

Toen we in het ziekenhuis kwamen en vroegen wat er gebeurd was zeiden de dokters dat ze geen flauw idee hadden. Wat ben je dan voor dokter zeg? Ze zeiden dat hij heel gezond was en niets mankeerde en dat ze het een raadsel vonden dat hij overleden was. Mijn opa was nog niet eens zo heel oud toen hij overleed nog maar net 70. Het liefst zou ik willen dat hij nog leefde, maar ja het is nu eenmaal niet anders.

Na een paar uur in de auto te hebben gezeten, rijden we eindelijk de lange oprijlaan op. Inmiddels is het al donker geworden. 

Opa's ziet er zo in het donker best angstaanjagend uit. Ik krijg ineens de rillingen. Moet ik hier echt gaan wonen?

'Nou Hanna, Lisa zullen we dan maar de spullen uit gaan pakken?' Vraagt mijn vader. 'Dan mag je ook je kamer uitzoeken waar je wilt gaan slapen.'

Nou gelukkig mag ik dan wel zelf mijn kamer uitzoeken, daar ben ik dan wel blij mee.

Nadat we de spullen uit de auto hebben gehaald, gaan we naar binnen. 

Als we binnen zijn, blijven we allemaal even doodstil in de gang staan, alsof we zeker willen weten dat er niemand anders in het huis is.

Ik zie dat het huis nog steeds hetzelfde eruit ziet, als dat het altijd geweest is. Net of opa zo eraan zou kunnen lopen en zou zeggen: 'Hé Lisa, wat leuk dat je er bent kom je gezellig even een kopje thee drinken?' Alleen is dit helaas niet zo.

De lange donkere gang ziet er onheilspellend uit en het huis lijkt zo leeg zonder opa.  Alsof er iets ontbreekt. 

Na zeker 5 minuten in de donkere gang te hebben gestaan onderbreekt mijn moeder zo plotseling de stilte dat ik even schrik. 'Nou zullen we dan nu maar de spullen opruimen? Lisa zoek jij een mooie kamer uit? Ja, is goed mam.' 

Als mijn ouders naar de woonkamer zijn verdwenen sta ik in de lange donkere gang. Langzaam loop ik de trap op naar boven. 

Wanneer ik boven ben blijf ik even staan. Zal ik naar links of rechts gaan? Dit huis is zo groot, dat mijn opa zich een vreemde in zijn eigen huis zou moeten hebben gevoeld. Maar ja, hij had dit huis van zijn vader geërft en hij weer van zijn vader. Waardoor dit huis al de nodige geschiedenis achter de rug heeft. 

Dan loop ik maar naar rechts. Heel langzaam loop ik door de donkere gang. Zou hier nergens een schakelaar zitten voor een lamp of zo? Alles ziet er nu zo eng uit.

Opeens wordt mijn aandacht getrokken door een schilderij. Opa heeft in het hele huis schilderijen hangen. Vooral portretten van voorouders en familieleden.

Ik blijf staan voor het schilderij. Wat vreemd, dit schilderij heb ik hier nog niet eerder zien hangen. Of heb ik er altijd overheen gekeken? En waarom kijkt die vrouw op dat schilderij zo? Het is trouwens een hele knappe vrouw met  prachtig gitzwart haar, knalgroene ogen en een hele lichte huid. Ze heeft ook een hele mooie middeleeuwse jurk aan. Maar wat me het meest opvalt de blik in haar ogen. Een hele vreemde dromerige blik, net alsof ze er iets is wat alleen zij weet en wat ze aan niemand anders kan vertellen. 

Opeens voel ik een windvlaag achter me en lijkt het net of er iemand achter mij staat. Maar, wanneer ik me omdraai staat er niemand.  

Opeens bekruipt me een gevoel dat ik hier heel snel wegmoet. Ik draai me om en ren snel weg van het schilderij. Ik kijk straks wel verder voor een kamer.