Raadsels

De hand

'Ben je nou al beneden?' Vraagt mijn vader. 'Heb je zo snel je kamer al uitgezocht?'

Even weet ik niet wat ik moet zeggen, want ja ik kan toch moeilijk zeggen: 'ja ik keek naar een schilderij en opeens leek het of er iemand achter mij stond dus ging ik snel naar beneden.' Dan zouden ze me compleet voor gek verklaren.

'Oh, ik bedacht dat ik jullie misschien beter even kon helpen en dan kan ik straks na het eten een kamer uitzoeken. Ach George, kijk toch eens wat een lieve dochter we hebben, ze denkt altijd eerst aan andere mensen. Kom lieverd, dan kun je me helpen met eten koken.' Zegt mijn moeder. 

Even later zitten we zwijgend in de keuken te eten. Het is een hele grote keuken met een antieke eettafel uit de 17e eeuw. Met een hele mooie handgemaakte kroonluchter erboven. 

'Opa heeft wel veel antieke spullen hè mam? Ja lieverd, je opa hield van oude spullen. Hij zei altijd dat de eigenaren van die spullen daarin voortleefden. En dat hij zo altijd een stukje van hen bij zich had. Ik vind dit een hele mooie gedachte van hem en ben dan ook niet van plan zijn spullen weg te doen.

Dat snap ik hoor mam,' zeg ik met een lieve glimlach. 'Ik zou dat ook niet willen, ik mis opa heel erg en zo heb ik het gevoel dat hij er nog is en over ons waakt. 

Ik ben blij dat je het begrijpt lieverd.' Zegt mijn moeder.

Dan eten we weer rustig verder.

Even later zijn we klaar met eten. 'Papa?' Vraag ik. 'Ja schat, wat is er? Nou, toen ik straks boven was kon ik nergens een schakelaar vinden. En anders is het zo donker en kan ik bijna niets zien. Ik vroeg me af of jij weet of er toevallig ergens een lichtknopje zit. Oh, geen probleem ik zal zo even voor je kijken.' Zegt hij. 

'Hanna lieverd, wil jij zo dan de afwas even opruimen? Ja hoor, geen probleem.' Zegt mijn moeder. 'Ga jij nou maar even met je dochter kijken waar die schakelaar zit en een mooie kamer voor haar uitzoeken.' 

Mijn ouders zijn altijd zo lief voor elkaar, dat bewonder ik echt aan ze. Veel ouders van mijn vriendinnen zijn gescheiden, maar die van mij zijn nog altijd bij elkaar. Ik hoop dat ik later ook een man vind die zo lief voor mij is als mijn ouders voor elkaar.

Even later zijn we boven op de overloop. 'Nou eens even zoeken waar die schakelaar zit.' Zegt mijn vader. 'Hé kijk eens aan, om het hoekje van de trap.' Alleen als hij de schakelaar aanklikt gebeurd er niets. 'Verdorie!! Wat is dit nou weer?! Waarom doet hij het nou weer niet? Leuk hoor! Nou kan ik ook nog lampen gaan zoeken. Lisa zou je alsjeblieft voor mij even aan je moeder willen vragen of ze toevallig lampen heeft? Ja hoor,' zeg ik, 'wacht maar even ik ben zo terug.' 

Even later ben ik weer boven. 'En? Zijn er lampen? Nee, helaas niet ze waren op we zullen morgen nieuwe moeten halen. 

Nou ja, dan zul je maar een nachtje met de zaklamp moeten doen die je voor je verjaardag hebt gekregen van oom Barend. Vind je het heel erg? 

Nee hoor.' Zeg ik. Stiekem vind ik het wel erg maar ik wil niet als een aanstellerig klein kind overkomen. 

'Oké dat is mooi, dan is dat ook weer opgelost. Ik beloof dat ik morgen nieuwe lampen haal oké? Ik heb trouwens een mooie kamer voor je gevonden met uitzicht op het bos en de achtertuin, kom maar even mee dan laat ik het je wel zien.' 

Even later pak ik mijn spullen uit, in mijn nu, nieuwe kamer. Papa heeft gelijk, dit is echt een mooie kamer. Wel heel ouderwets met een openhaard, een handgemaakte kroonluchter, een kingsize bed en een balkon met een prachtig uitzicht op het bos. Maar ik vind het niet erg. Ik houd wel van hele ouderwetse dingen. Dan heb ik het gevoel dat ik in een kasteel leef. 

Even lach ik om mijn gekke gedachtes.

En kun je, je voorstellen om het sprookje nog completer te maken heb ik zelfs mijn eigen inloopkast en eigen badkamer!

Alleen is de badkamer al heel lang niet gebruikt volgens mij, want de helft van het huis gebruikte opa niet. Gewoonweg omdat het veel te groot is.  

Ik denk wel dat er het een en ander aan het huis gedaan moet worden. Zoals een verwarming installeren. Het huis heeft niet eens verwarming. Er is zo'n beetje in iedere kamer wel een openhaard, maar toch, ik snap niet dat mijn opa hier in de winter niet doogevroren is.

Wat me dan nog wel meevalt is dat de kroonluchter het wel doet in mijn kamer, hij geeft dan wel een heel zwak licht, maar hij doet het en daar gaat het om.

Als ik mijn spullen heb opgeruimd besluit ik om maar eens te gaan douchen het is tenslotte al elf uur.

Ik heb ook een hele mooie badkamer gekregen. Met een heel groot bad. En er hangen twee hele grote spiegels. 

Maar als ik het bad vol wil laten lopen, zie ik dat er wel water uit de kraan komt, maar het is niet doorzichtig zoals normaal water. Nee het is bruin. 

'Paapaa!!' Roep ik.

Twee minuten later komt mijn vader aangehold. 'Wat is er lieverd?' Zegt hij.

'Er komt bruin water uit de kraan,' zeg ik, 'en het is bruin en koud. 

Laat mij eens even kijken.' Zegt hij. 'Oh, ik zie het al, dat is heel normaal. Je opa heeft waarschijnlijk dit bad zolang niet gebruikt dat het water nu bruin is geworden. Dan moet je gewoon even het water laten lopen dan wordt het vanzelf helder en ook vanzelf warm. Dat is het nadeel van dit huis, je moet altijd eerst het water even laten lopen voordat het warm wordt. Zo werkt dat systeem, daar kan ik ook niet veel aan veranderen. Ik zou morgen ook wel even een bedrijf kunnen bellen die dat veranderd zodat je meteen warm water hebt. Is dat goed? 

Oké papa, ik wacht wel even tot het water normaal word dankjewel. 

Graag gedaan lieverd welterusten hè. 

Ja, welterusten.' 

Eindelijk na drie kwartier lig ik dan in bed. Het duurde in totaal wel 20 minuten voordat het water eindelijk normaal was. 

Ik ben zo moe van vandaag, morgen ga ik denk ik de omgeving en het huis goed verkennen. En.....

Heel ver met denken kom ik niet, want ik ben zo moe dat ik in slaap val. 

Opeens voel ik wat op mijn wang. Waarom moet mama me nou weer welterusten komen wensen. 'Mam ga wèg!' Maar de hand gaat niet van mijn wang af. 

Ik doe mijn ogen open en ga rechtop zitten. Maar, als ik naar rechts kijk zie ik helemaal niemand. Mijn moeder kon echt niet zomaar weg zijn. Niet zó snel. Alleen ik had toch echt een hand op mijn wang gevoeld. Of toch niet? Ik kijk op mijn wekker en zie dat het half drie 's nachts is. Dan komt mijn moeder me toch geen welterusten wensen. Dus dat kon het niet geweest zijn. Had ik me die hand dan verbeeld? Was ik nog te suf om na te denken?

Ik besluit om maar weer te gaan slapen.