gedachten paleis

Hoofdstuk 1

'Hayley! Je moet meer uitgaan!' Gilde mijn moeder zowat. Eerlijk gezegt lette ik niet op, aangezien dit de weet ik het hoeveelste keer is dat ik deze conversatie naar mijn hoofd krijg. 'Mam, ik heb het goed zo. Ik hoef geen vrienden.' In principe ben ik een praktisch persoon, geen vrienden geen drama.
'Ik ben er absoluut niet blij mee, je gaat overigens deze zomer naar een kamp voor kinderen van jouw leeftijd ' ze zei het met veel zorg en ze liep naar me toe. 'Serieus? Een zomerkamp? ' ik probeerde rustig te praten, maar de hysterische ondertoon hielp niet.
'Ja, het is goed voor je. Effe de buitenlucht in en vrienden maken' ze ging achter mij staan en ze begon mijn lange donkerbruine haar te vlechten.
Ik weet dat mijn moeder het beste voor mij wilt, dat heeft ze altijd al gedaan. Het was altijd al ik en mijn moeder. Mijn vader verliet mijn moeder vlak nadat ik geboren was. Mijn moeder werkte veel en bracht alleen de weekenden met mij door. Dus veel tijd alleen die ik goed wist te besteden.
'Mam...' jammerde ik.
'Hayley...,' imiteerde ze me op dezelfde toon als ik had gejammerd, '...je zit in je 4de leerjaar van de middelbare school, je moet echt meer gaan genieten. Als je het niet voor jezelf doet, doe het dan voor mij' ze klonk erg zorgzaam.
'Oké, ik zal proberen. Maar alleen zodat je ophoud met betuttelen' zuchtte ik. 'Deal' zei ze weer helemaal blij.

Ik staarde naar mijzelf in de spiegel. Ik droeg een gewone spijkerbroek met een groot grijs shirt eroverheen, mijn haar hing zonder volume met een vlechtje die mijn moeder had gemaakt langs mijn hoofd. Ik snapte helemaal niks van mijzelf.
'Dat komt doordat je er niet uitziet, je kan heel mooi zijn' zei mijn spiegelbeeld. Ik weet zeker dat ik dat niet zei, deze hallucinaties hebben wel altijd gelijk. 'Hoe dan?' Vroeg ik zachtjes aan mijn spiegelbeeld.
'Andere kleren, doe iets met je haar. Oh, wat dacht je van een pittige bob of blonderen! Je weet dat het je zal helpen. Niemand wil nu met je praten, ze verafschuwen je.' Ze had gelijk, ik verafschuwde zelfs mijzelf. En ik zou mijn moeder echt heel gelukkig maken als ik een keer met haar ging shoppen. Eigenlijk was ik wel blij op zomerkamp te gaan, ik zie bijna nooit de zon. Natuurlijk ben ik een spook. Dit zou wel eens mijn redder kunnen zijn.