gedachten paleis

Hoofdstuk 5

'H-hi.' Stamelde ik.
Ik keek hem diep in zijn bruine ogen.
'Ehm, waarom zijn we hier? Niet dat ik het erg vind ofzo...'
Hij grinnikte.
'Ik weet het niet, als jij een antwoord voor mij hebt zal ik die zeker gebruiken.' Grijnsde hij naar mij. Ik voelde een aantal vlinders in mijn buik fladderen. Wat is het heet op eens.
'Hi, ben je er nog?'
'Oh eh ja, hi.' Ik richtte mij van zijn ogen af en deed mijn spijkerjack uit. Die legte ik vervolgens op de grond waar ik vervolgens ging zitten.
'Kom naast mij zitten.' Glimlachte ik naar hem terwijl ik op de grond naast mij klopte.
'Dus, waar kom jij vandaan?' Vroeg ik nieuwsgierig. Aan zijn accent te horen kwam hij uit Engeland ofzo.
'Ik ben geboren in Australië, maar sinds ik 7 was leef ik al hier in Amerika.'
'Wauw, Australië. Dat is wel eventjes een stuk lopen,' ik probeerde er een soort grap van te maken maar dat lukte absoluut niet. Tot mijn verbazing hoorde ik hem grinniken.
'En waar kom jij vandaan, Hayley'
'Ik leef al mijn hele leven hier in Washington, het is niet echt zo cultureel als jouw afkomst. Okal weet ik wel dat ik voor een vierde uit Rusland kom...' ik begon te razelen en ik keek beschamend naar beneden.
'Waarom stopte je?'
'Ik heb altijd de neiging om te veel te vertellen van het onnodige. Vandaar.' Ik probeerde te glimlachen, helaas was die poging gedoemd te falen en zag ik eruit als een eens waarschijnlijk.
Ik hoorde hem grinniken, alweer.
'Vwetel iets over jou, je familie bijvoorbeeld' stelde ik voor.
'Ik heb twee moeders, ik ben geadopteerd samenmet mijn zusje. Ze is 3 jaar jonger dan mij. En een echte lastpost, het is natuurlijk erg leuk om mij te plagen.' Hij sloot zijn ogen en lachte, alsof hij iets leuks herinnerde.
'Je moet wel veel van ze houden.' De oprechtheid in mijn stem verbaaste mij.
'Ja, dat klopt. En hoe zit het net jouw familie?' Hij keek mij weer aan met zijn dromerige ogen.
'Ik leef alleen met mijn moeder, mijn vader heeft mijn moeder verlaten toen ik nog niet eens geboren was.'
'Dat moet zwaar zijn.' Hij keek mij bezorgt aan.
'Neehoor, ik heb hem nooit gemist. Mijn moeder wel, alleen zegt ze het nooit.' Ik keek bezorgt naar voren.
'Gaat het?'
'Ja, sorry. Laten we het over wat leuks hebben. ' ik glimlachte weer naar hem en hij glimlachte terug.
'Wat is je favoriete muziek?'

We hadden uren in het bos gezeten en vragen aan elkaar gesteld. Ik merkte dat ik oprecht interesse in hem had en hij in mij. Dat maakte het gelijk ook veel leuker. De tijd vloog echt voorbij en voor we het wisten was het al bijna etenstijd. We snelde ons terug naar het kamp en kwamen net iets te laat aan. Bijna iedereen zat al met een bord pasta op hun schoot. We pakte vlug een bord en schoven aan een tafel met de mensen die we kenden. Rose en Peter zaten aan deze tafel, maar ook de vrienden van Jonah: Lauren, Kyle en een meisje genaamd Petal. Het waren de skaters van het kamp. Wijde broekspijpen en oversized t-shirts. Ze waren erg gezellig en ik merkte dat we met zn alle veel gemeen hadden: muzieksmaak, humor en filosofie.
Na het eten gingen we bij het kampvuur zitten. Ik pakte mijn ukelele erbij die ik had meegenomen en begon de liedjes die ik nog wist te spelen. Iedereen zong gezellig mee.
Ik merkte dat Jonah erg vaak mijn kant op keek en ik de zijne.
Na een tijdje was iedereen uitgezongen en gingen we richting de tenten. Toen ik eindelijk in bed lag was het helemaal stil.
Totdat ze er natuurlijk was, alweer. 'Hi meid, het gaat erop voorruit. Maar je moet echt meer gaan doen. Zo win je zijn hart natuurlijk niet. Ga lekker flirten!' Stelde Hayley 2.0 voor.
'Shut de fuq up' fluisterde ik terwijl ik mij omdraaide en in slaap viel.