M I R A B E L L E
Υστερα απο τον τελευταίο πυροβολισμό, την τελευταία σφαίρα που βγηκε απο το οπλο του Carter, ολοι σωπασαν. Μεσα στο κτηριο ακολούθησε μια νεκρική σιγή, μα στα δικα μου αυτιά αυτη η σιγή αντηχούσε σαν ενα εντονο ανυπόφορο βουητο... λες και απο στιγμη σε στιγμη θα εσπαγαν τα τύμπανα μου και θα αιμορραγουσαν.
Το βλεμμα μου ηταν επικεντρωμενο πανω στον Mario, και το νεκρο του σωμα. Τιποτα αλλο δεν μπορουσε να τραβηξει την προσοχη μου απο αυτον.
Ξαφνικα, σαν να με διαπερασε ενα ηλεκτρικό ρευμα, ανασηκωθηκα με χιλια ζορια απο το πατωμα, κολλησα ολο μου το σωμα πανω στον τοιχο αρχίζοντας να κλαίω και να τσιριζω ασταμάτητα, ενω ολο μου το σώμα άρχισε να τρεμει εντονα. Και οσο κοιτουσα το πτωμα τοσο πιο πολυ τρελαινομουν.
Ειχα παθει υστερια.
Κοιτουσα σαν τρελη την μικρη λίμνη αίματος που ειχε δημιουργηθεί κατω απο το νεκρο σωμα του Mario, το οποιο σιγα σιγα κυλούσε προς το μερος μου, κανοντας το σωμαβμου να παραλυσει. Η σκεψη και μονο οτι αυτο το αιμα θα με ακουμπούσε με εκανε να χασω τα λογικα μου.
"Mira... Mira συνελθε! Με ακους??!!!"
Ερχομενος προς το μερος μου ο Carter, μου επιασε το προσωπο και το στρεψε μακρια απο το νεκρο σωμα του Rivera, προσπαθωντας ετσι να με κανει να ηρεμησω. Ο τονος της φωνης του ηταν απαλος, αλλα σοβαρος καθως με καθησυχαζε. Και το πετύχαινε...
Ομως οχι για πολυ.
Κανοντας στην ακρη το σωμα του για να ερθει κοντα μου, ανέδειξε και το σωμα του νεκρου μπραβου του Mario, τον οποιο σκοτωσα εγω η ιδια πριν λιγα λεπτα.
Οι τσιριδες και τα κλαματα μου, αντηχουσαν σε ολο το κτηριο δημιουργώντας στιγμιαίες ανατριχιλες σε ολους με ακουγαν. Ακομα και η πιο πετρινη καρδια θα ματωνε βλεποντας με σε αυτη την κατασταση.
"Εγω... εγω εγινα δολ..δολοφονος... Εγω..."
Δεν μπορουσα να συνταξω ουτε μια πρόταση εκεινη την στιγμη απο την ταραχη μου. Κοιτουσα μια το πτωμα και μια τα χερια μου και φάνταζαν σαν να ηταν βουτηγμένα μεσα στο ιδιο του το αιμα. Ενιωσα ενα δυνατο πονο τοτε στην καρδια, σαν να μου καρφωσαν ενα μαχαιρι στον θωρακα μου, και αυτος ο πονος ήταν ανυποφορος.
ESTÁS LEYENDO
Saled
Novela JuvenilΤζόγος... μια αρρώστια που δεν ξεπερνας ποτε. Δυο επιλογες εχεις... ή τη νικη ή την ήττα. Τι γίνεται ομως οταν χάνεις διαρκώς και δεν εχεις πια τίποτα με το οποιο θα μπορουσες να ξεπληρωσεις στον πιο επικίνδυνο δολοφονο..." για να σωσεις" την ζωη...