Het Zijn De Klopgeesten

Hoofdstuk 1

Januari 1860.

Het was een koude winternacht. Regen viel op het dak van de postkoets, die moeizaam de heuvel opreed. De paarden briesten toen de bliksem insloeg in een boom, onderaan de heuvel, maar tegen de zweep van de genadeloze koetsier konden ze geen weerstand bieden. De twee hengsten draafden verder, aangespoord door de koetsier, die zelf niets liever wilde dan huiswaarts keren om voor zijn vrouw en zijn zieke dochtertje te zorgen.

In de koets zaten twee heren. Butler en meester. De ene was kalend, en het haar dat hij nog had, was dun en wit. Hij had rimpels in zijn voorhoofd, zoveel rimpels dat zijn hoofd meer leek op een rozijn dan op iets anders. Zijn overhangende oogleden belemmerden hem het zicht, maar dat probleem werd deels verholpen door het ronde brilletje op zijn neus, die wat weg had van een bloemkool.

De ander staarde voor zich uit, met zijn kleine, grijze kraaloogjes. Hij had een bleke huid, zonder ook maar één enkele rimpel. Aan zijn puntige neus zou met gemak een volwassen man gespietst kunnen worden, als hij zelfs al met zijn voorhoofd tot aan zijn neus zou komen. Ja, de meester was groter dan gemiddeld.

De regen kletterde nog steeds op het dak van de postkoets. De butler leunde even naar voren, zodat hij zicht had over de vallei. Een donker bos vol naaldbomen, zover het oog reikte. De koets stopte abrupt. De butler viel voorover, tegen de knieën van zijn meester.

"Vergeef mij, meester. Het was niet mijn bedoeling", zei hij snel. Zijn meester schudde langzaam zijn hoofd en staarde weer voor zich uit. De butler duwde het deurtje open en zette zijn linkervoet op het opstapje. Hij probeerde zich nog vast te grijpen aan het dak van de koets, maar hij schoof uit en belandde in een plas. Hij kwam ontevreden overeind en wrong zijn jas uit.

"Wat heeft dit te betekenen?" riep hij misnoegd naar de koetsier. Die stapte op zijn beurt af en legde zijn zweepje op de bok.

"Het spijt me zeer, maar mijn paarden kunnen niet meer verder. De weg is te smal en de storm te hevig. Hier moet ik terugkeren."

Een riviertje was buiten haar oevers getreden en grote en kleine takken lagen op het zandpad. De butler knikte. "We zullen zelf wel naar boven gaan. Bedankt voor de moeite."

Hij opende voorzichtig de deur van de koets zodat zijn meester kon uitstappen. Zijn gewaad leek op duizend zwarte vlinders, die achter hem aan fladderden en hem volgden, overal waar hij kwam. Meester leek wel over de grond te zweven, zo sierlijk en gracieus bewoog hij zich voort.

De koetsier spoorde zijn paarden weer aan en de modder spatte op tegen de kleren van de twee heren. Toen het getrappel van hoeven in de verte verdwenen was, vervolgden ze hun tocht naar het kasteel op de top van de heuvel.

Er werd niets gezegd. Het enige dat ze hoorden, was het huilen van de wind, het brullen van de donder en het krijsen van de bliksem. De lucht was donker, want er was geen maan die het gebied van licht voorzag.
Toen de oude butler eindelijk de klif bereikte, staarde hij in de afgrond. Het kleine dorpje beneden was omgeven door bossen en rivieren. De bomen wiegden zachtjes heen en weer, sommige takken braken af en belandden op daken of op paden.

Hij keek om en zag dat zijn meester hem wenkte. Gehoorzaam volgde hij.

Het pad liep langzaam ten einde. Een omgevallen boom versperde hen de weg. Meester liep eromheen, tussen de doornstruiken en de takken. Door de bomen zagen ze licht schijnen, dat afkomstig was van een bliksemschicht. Donder volgde.

Na de woeste hoogtes en het stormachtige weder getrotseerd te hebben, bereikten ze de graslanden op de heuvels. Een open plek lag plots voor hen. Het gras was nat van de regen en wiegde mee met de wind, en de takken van de immense beuk in het midden sloegen agressief om zich heen. Daarachter lag een magnifiek gotisch kasteel met puntige torens, gebroken ramen en een houten deur. De twee heren gingen snel naar binnen, want het modderige pad dat hen door het naaldbos had geleid, was niet bepaald charmant bij nacht.