Licht Uit Spot Aan

♥20

“Goooooooeiemoggel” mompel ik terwijl ik slaperig in de Band It bus in strompel. Er klinkt een zacht gemompel door de bus dat lijkt op ‘goeiemorgen’. Ik loop naar de plek waar Jaylinn, Nynke en Jolie al zijn gaan zitten. Onderweg plant ik nog een kus op Steve’s voorhoofd die “goede morgen schoonheid” fluistert. Ik plof op een stoel en kijk naar Jolie die tegenover me zit. “Koekie?” vraagt ze opgewekt. Ik pak een koekje uit de trommel die ze voor mijn neus houd. Ze zijn zelfs nog warm. “Heb jij serieus vanochtend nog koekjes gebakken?” vraag ik. “Ja” lacht ze. “Ik was zo zenuwachtig dat ik niet kon slapen. Ik ben al ruim vier uur wakker!”

Ik vier minuten, but who cares?

Ze moeten niet gaan verwachten dat ik om half zes ’s ochtends vrolijk en klaarwakker ben, op de dag van de eerste liveshow. Ja, echt waar. Vandaag is de eerste liveshow! Met een Halloween sfeertje nog wel. We moeten dan ook een optreden meer doen dan normaal. Normaal doen we een optreden per liveshow, met uitzondering van de finale, maar vandaag doen we er twee. Een gewone, en een Halloween nummer. Bands mochten samenwerken, en wij werken samen met The Spikes!

Terwijl de bus zich in beweging zet op weg naar Ahoy, pak ik mijn huiswerk. In de tijd dat we rijden kan ik mooi wat aan mijn huiswerk doen, want we hebben een geschiedenis repetitie maandag.

Zodra we het terrein van Ahoy op rijden hoor ik Jolie gillen: “Moet je dit zien!” Ik kijk uit het raam en ik zie wat ze bedoeld. Op de plek waar we uitstappen is een pad gemaakt van dranghekken. Aan de ene kant staan journalisten, en aan de andere kant gewone mensen. Fans.

Er staan fans!

Ik gok dat het een stuk of twintig mensen zijn. Het zijn voornamelijk meisjes van een jaar of veertien, vijftien en hun moeders die te vroeg op zaterdag hun bed zijn uitgekomen. Er klinkt een luid gegil zodra ze de bus opmerken. “Laten we gaan!” zegt Nynke met een big smile. Ik knik en pak mijn rugzak op. Langzaam loop ik achter de stroom mensen de bus uit. Ik glimlach als ik de ‘fans’ zie staan. Ik zwaai even en loop een stukje door.

“Bibelot!” hoor ik achter me.

Met een ruk draai ik me om. Er staat een lange man die ik ergens van ken. Peter, het is peter. De journalist van de boothcamp “Hoe voel je-je-je je nu, op de dag v-van de e-e-e-eerste liveshow?” vraagt hij. Vervolgens duwt hij de microfoon voor mijn gezicht. Mijn kans op wegrennen is kleiner dan dat de Wit mij uitroept tot zijn lievelingsleerling. “Uhhmm…” stotter ik en dan lach ik. “Moe, heel moe” Ik glimlach even en loop dan naar de andere dranghekken.

Creep.

Ik kijk naar de gezichten. Mijn blik blijft hangen op een meisje dat gok ik een jaar of vijftien is. Ze zwaait hevig. “Bibelot!” gilt ze. Ik zwaai en loop op haar af. Ze klampt haar vriendin vast en gilt even. Zodra ik haar bereik vraagt ze: “Mag ik een foto?”

“Uhh… Oké?”

Ik buig over het hek heen terwijl zij haar iPhone pakt en hem omhoog houdt. Ze trekt een duckface. Aangezien ik niet kan lachen op een foto trek ik er ook een. Ze drukt een paar keer gestrest op het knopje en haalt hem dan terug. “Dankje Dankje Daaankje!” gilt ze hyper. “Graag gedaan” mompel ik overrompelt.

“Dat was gestoord” zegt Jaylinn zodra we de kleedkamer inlopen. “Sick” lacht Nynke terwijl ze zich hoofdschuddend in een stoel laat vallen. “Wen er maar aan” roept Tamara die de kleedkamer als laatste binnen komt. “Hoe verder je komt in de muziek wereld, hoe meer het wordt” zegt ze. Ze laat zich tegen de deurstijl zakken en glimlacht. “Straks eindigen we als One Direction” merkt Jolie op. “Maar voor dat het zo ver is” roept Tamara terwijl ze zich omdraait. “Re-pe-te-ren!”

En repeteren,

En repeteren,

En repeteren.

We waren om half zeven in Ahoy, en nu, om half zes zijn we net klaar met de generale. Ik heb een douche genomen en mijn make-up en haar is al gedaan. Ik leun nu tegen tafel aan die ik tot mijn beste vriend heb bestempeld.