Εθίζομαι μαζί σου..

"Η συνάντηση"

Όλη η εβδομάδα πέρασε αμέριμνα,χωρίς τίποτα το ιδιαίτερο.Δεν μίλησα καθόλου με τον Νίκο από τοτε που εφυγα από το σπίτι του.Μοναχα τον βλέπω καμία φορά έξω αλλά τον αγνοώ..

Και αυτός ούτε καν μπαίνει στη διαδικασία να μου μιλήσει.

Μόλις σχόλασα από το σχολείο και κάθομαι στην άκρη του παραθύρου κοιτάζοντας την βροχή απέξω.Ο ήχος της με ηρεμεί και δημιουργεί σκέψεις μέσα στο μυαλό μου.

Τώρα τελευταία νιώθω μια μελαγχολία.Δε ξέρω γιατί,αυτό που ξέρω είναι πως τον σκέφτομαι συνέχεια.Και δεν θα έπρεπε μετά από όσα μου έχει κάνει.Ομως είναι κάτι που με τραβάει σε αυτόν.Ισως,η συμπεριφορά του τότε,ισως να μην είναι τόσο σκληρός.

Χτυπάει την πόρτα κάποιος.
"Ιωάννα;"η μαμά μου μπαίνει μέσα στο δωμάτιο μου.

"Έλα μαμα"γυρναω και της λέω γλυκά.

"Θέλω να μιλήσουμε"μου λέει ηρεμα και αναρωτιέμαι για ποιο πράγμα.

Καθίσαμε στο κρεβάτι μου και περίμενα να αρχίσει.

"Πες μου"της κάνω νόημα να αρχίσει.

"Τον τελευταίο καιρό φαίνεσαι λίγο απόμακρη.Ετσι δεν είναι;"με άγγιξε στο χέρι μου.

"Κοίτα μαμά,απλά δεν είναι και οι καλύτερες μέρες για μενα"αποφάσισα να της εξηγήσω.

"Τι είναι κοριτσάκι μου;

Παίρνω μια βαθιά ανάσα.
"Να.Ειναι ένα αγόρι.."δίστασα για λίγο να συνεχίσω.

"Σε πείραξε;"ρωτάει νευριασμένα.

Τώρα τι της λες;

Βασικά δεν θα της πω αυτό το κομμάτι.Θα της πω το συναισθηματικό.

"Όχι,Όχι.Απλα τον γνώρισα και άρχισα να νιώθω πράγματα για αυτόν.. μα τώρα έχουμε χαθεί λίγο.Δηλαδη,δεν μιλάμε."κοιτάω κάτω λυπημένα.

"Δε χρειάζεται να στεναχωριέσαι.Αμα θες να μιλάτε,πήγαινε μιλά του.Εξηγησε του.Δεν πρέπει να βάζεις τον εαυτό σου σε τέτοια κατάσταση."καθώς μου έλεγε αυτά με χάιδεψε στο πρόσωπο μου γλυκά.

"Έχεις δίκιο..αλλά γιατί να μη το κάνει αυτος;"

"Αγάπη μου.Μιλαμε για τα δικά σου συναισθήματα.Οπως και να έχει,εσένα σε καίει Όχι αυτόν."είχε τόσο δίκιο που πράγματι ήθελα κάτι να κάνω.

"Κατάλαβα.Ευχαριστώ πολύ,αλήθεια."της λέω και την αγκαλιάζω.Νιωθω σαν τότε που ήμουν πέντε χρόνων που χανομουν στην αγκαλιά της.Με ηρεμεί κάθε φορά το άγγιγμα της.