"အားလုံး ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဂရုစိုက်ရမယ်နော်"
ကျွန်တော် ကျောပိုးအိတ်ကို လွယ်ရင်း စီနီယာ jongin ကို လိုက်ကြည့်နေမိသည်။
သူက တက်ကြွနေကာ ဟိုပြေး ဒီပြေးဖြင့် အလုပ်ရှုပ်နေသည်။ လိုက်ပါလာသည့် ဆရာ၊ ဆရာမများပင် သူ့အပေါ် တာဝန်အပြည့် လွှဲထားပုံရသည်။
ကျွန်တော်လည်း ပထမဆုံးတောင်တက် အတွေ့အကြုံမို့ ရင်ခုန်နေသည်။
"လူ မကွဲစေနဲ့နော်"
"sehun နဲ့ chanyeol.... ဖြည်းဖြည်းလျှောက်... နား နားပြီး တက်... အစ်ကိုတို့ နောက်က ပါမှာပါ"
စတက်ခါစ တွင် သွက်လက်စွာဖြင့် အဆင်ပြေသော်လည်း အချိန်ကြာလာသည်နှင့် အမောဖောက်လာသည်။ ကျွန်တော်တို့က ဆိုးလ်က လာတဲ့ ကျောင်းသားနုနုလေးတွေ မဟုတ်လား။
"chanyeol...ah...နား ရအောင်"
.....
"sehun....နားဦးမယ်"
နားလိုက်၊ တက်လိုက်ဖြင့် ဒီတောင်သည် မိုးထိများ မြင့်မားနေသလား ထင်လာရသည်။ ဖြတ်ကျော်သွားသော ကျောင်းသားများကြောင့် အရှုံးမပေးချင်သော်လည်း ပင်ပန်းလွန်းသည်။
ခွေချင်လာသော ခြေထောက်များဖြင့် ထိုင်ချလိုက်ရပြန်သည်။ ချွေးများက နဖူးမှနေ၍ တစ်ကိုယ်လုံး နစ်နေသည်။
"ငါတို့ တောင်ထိပ်ရောက်ပါဦးမလား"
chanyeol က စကားပင် မပြန်နိုင်။ ဒါတောင် ခေါင်းမာစွာ ချွေးရွှဲနေသော သူ့အနွေးထည်ကြီးကို မချွတ်သေးပေ။
ကြားလိုက်ရသော ခြေသံကြောင့် ကျွန်တော်တို့ နောက်ဆုံးမဟုတ်သေးဟု တွေးမိကာ ပြိုင်တူပြုံးမိကြသေးသည်။
"ဟေး...."
ရောက်လာသည်က အဖွဲ့ခေါင်းဆောင် စီနီယာ နှစ်ယောက်။
"မောနေပြီလား"
စီနီယာ jongin က ပြုံး၍ မေးရင်း ကျွန်တော့်ဘေးတွင် ထိုင်ချသည်။
စီနီယာ jongdae က ဘာမှမပြောဘဲ သစ်ပင်ကို မှီ၍ ထိုင်နေသော chanyeol အနွေးထည်ကို ချွတ်ပေးနေသည်။ ထို့နောက် ရေတစ်ဗူးနဲ့ ဆေးတစ်ပြားပေးသည်။
YOU ARE READING
Your Smile (Unicode)
Fanfictionအစ်ကို့ အပြုံးတွေက ကျွန်တော်ကိုးကွယ်တဲ့ ကျိန်စာတွေ ~ ~ ကျွန်တော်ထွေးပွေ့တဲ့ အကြင်နာတွေ ~ ~ #sekai #kaihun #my isolated world
