The Revenge of Heiress

Chapter 1

Year 2024

Tokyo, Japan

"Watashi o awarende kudasai..." (Please, have mercy on me...)

Mr.Sishiro pleaded. He almost out of his breath because of the pain his suffering now, he's having a hard time uttering those words but still managed just to plead. He's body was covered with his own blood. I can see the pain in his eyes even the desperation to out on this situation.

"Saigo no chansu (Last chance) Mr.Sishiro, Kare wa dare? (Who is he?)" may diin at pagbabanta kong tanong sa kaniya sabay apak ko ng four inch pointed boots na suot ko sa tagiliran niya na may butas dahil sa tama ng baril. Pero siniguro kong wala akong madadamay na organs para hindi agad siya malagutan ng hininga.

Nagsisigaw siya sa sobrang sakit, nang puro sigaw na lang ang naririnig ko ay mas diniinan ko pa ang pagkakaapak ko hanggang sa mabutas ang balat niya at tumagos ang pinang-aapak ko sa lupa.

"I hate wasting time in bullshits Mr.Sishiro" nauubusan ng pasensya kong saad sa kaniya.

"I-I r-really don't know him-m. I'll give you money, name i-it. Onegaishimasu. (Please)" He pleaded again, but it didn't bother me.

"Tsk." Nabigkas ko na lang saka inalis ang pagkaka-apak ko sa kaniyang balat pero ibinaon muli pero this time ay siniguro kong may madadamay na organ.

Kinuha ko ang kunai sa aking likuran at saka nilaro sa binti ni Mr.Sishiro paakayat sa kaniyang puson.

"I know you're smart businessman Mr.Sishiro." sinabi ko habang nililibot ang paningin sa kaniyang katawan at naghahanap ng pwedeng pagkadiskitahan. Siya naman ay parang wala ng lakas dahil maski ang pagsigaw niya ay unti-unti ng nawawalan ng tunog.

Nilislis ko ang kaniyang suot na pambaba gamit ang kunai ko at napangiti ng makita ang perpektong bagay na magandang ipadala sa kaniyang asawa at anak.

"You don't deserve mercy." Nakangiti na parang demonyo kong banggit habang ipinupwesto ang aking kunai sa kaniyang ari, side to side ang tinitignan kong anggulo at ang kaninang takot na makikita sa kaniyang mukha ay mas lumalala dahil para siyang tumitingin sa mismong demonyo. Wala siyang magawa kundi ang tumingin sa katulad kong demonyo na puno ng takot ang mata, wala siyang magawa dahil ang huli na lang niyang kayang gawin ay lunurin ang sarili sa takot sa mga oras na ito.

"You don't deserve..." nakangiti pa din ako pero sadya kong binitin ang sasabihin sabay tingin ng seryoso sa kaniyang mata.

"symphaty..." at last, pagkasabi ko ng salitang iyon ay saka walang pagdadalawang isip na pinugutan ng ari ang matandang nanatiling matapat sa isa pang demonyo. Nanginginig pa ang katawan nito tanda na malapit na siyang mapunta sa impyerno, nanatiling nakadilat ang kaniyang mata at may bahid pa din ng takot na emosyon ito. Hinugot ko ang pagkaka-apak ko sa kaniyang katawan saka tumapat sa kaniyang ulo. Kahit sinong makakita sa kalagayan niya ay maaawa, maliban na lang kung kilala mo siya. Kung sino mang nakakakilala ang makakita sa kaniya ay hindi makakaramdam ng awa dahil hindi sapat ang kamatayan kapalit ng mga daan-daang inosenteng buhay na pinakitil niya.

"Sore wa anata ga machigatta hito ni sono yona chujitsu-sa o motte iru koto de e rareru monodesu." I said. (That's what you get for having that kind of fidelity in wrong person.)

Pinugutan ko siya ng ulo para remembrance ng kaniyang asawa. Ilang beses ko pa itong tinaga dahil mukhang makunat na talaga ang balat ng matandang ito o talagang mapurol na ang kunai ko. Pagkapulot ko ng kaniyang dalawang ulo gamit ang supot na kanina ay hinagis ni Zab ay hinulugan ko siya ng dark card saka dumeretso sa kinatatayuan ni Zab na busy'ng-busy sa kakapindot sa iBlanc tablet niya.