Belki Bir Gün...

ŞİİR hayatın ta kendisidir...

Arkadaşlar ben sizle şiirlerimi paylaşmak için yazıyorum. Kendimin ve beğendim kişilerin şiirlerini yazıcam. Yoruma yazabikirsiniz. Belki sizin şiirinizdir o...

Hayatta her zaman sevmemeyi seçtim. Çünkü sevenler her zaman kaybetti...

Semih'den sonra hayat felsefem bu söz olmuştu. Ondan sonra kendimi bırakmıştım. Ne bir şeyle ilgeleniyor ne de birini sevebiliyordum. Hayatta yaşayan ölüden farksızdım.Lisedeyim. Ve Semih beni tam da sınav yılından önce terk etti.Bu terk ediş beni hayattan, derslerden,ailemden,sevgiden,sevgiliden soğutmuştu. Aslında o giderken sadece kendini almamıştı hayatımdan. Geleceğimi de almıştı,yaşama enerjimi, duygularımı da aldı giderken. Ve tüm bu benden aldıklarını iki satıra sığdırmıştı.

Seni sevmediğimden değil

Sevdiğimde başına geleceklerden bırakıyorum.

İşte bu sözlerle gitti. Ondan sonrada Semih 'i hiçbir yerde göremedim. Evine gittim, yoktu. Taşınmışlar. Ama kimse nereye gittiğini bilmiyor.İşte o günden sonra bir yemin ettim.

Hayatta kimseyi kendimi sevdiğimden daha fazla sevmeyeceğim.Zaten o günden sonra da hep öyle oldu. Kararlıydım. Kimseyi hayatıma sokmayacaktım.

Tam bir ay geçmişti bu yıl sınavımın olmasına rağmen hiç çalışmamıştım. Çok başarılı bir öğrenciydim fakat bunu mahvetmişti. Seviyordum. Sebepsiz.Bir aydan sonra okula gittim . Herkes ders çalışıyor. Beni gören herkes şaşırıyordu. Nasıl bu hale geldim? Bana ne oldu? Hepsi merak ediyordu. Fakat ben de onlardan farksızdım. Bana ne olmuştu?

     Sen giderken sadece valizini götürmedin. Hayallerimi, dünümü,bugünümü,yarınımı da götürdün. O yüzden af dileme sakın. Çünkü sen giderken kalbimi de aldın...

Öğretmenlerimle ve arkadaşlarımla konuştuktan daha doğrusu onların konuştuğu benimse sadece onlara baktığım bir konuşmaydı.Artık karar vermiştim. Semih yoktu ve sadece derslerim olacaktı.Sadece onlara bağlanacaktım. Sınava 5 ay kalmıştı ve ben daha hiçbir şey bilmiyordum. Galiba annemler özel ders aldırcaklardı.Üniversiteyi kazanacaktım.Kalp Cerrahı olacaktım. Tek gayem buydu artık. En azından öyle düşünmeye çalışacaktım.Biliyordum Hayat deli hiç bitmeyen savaş yeri ve biz sadece direnenleriz. Dün Emine dileniyo du bugün ben dileniyorum ve kim bilir yarın kim direnecek...