His revenge [h.s]

~Κεφάλαιο 3~

Caroline's pov:

Κάθομαι στη θέση μου, χαζεύοντας τη μαγευτική θέα του ουρανού έξω από το παράθυρο του αεροπλάνου και πραγματικά δεν μπορώ να πιστέψω ότι επιστρέφω επιτέλους για πρώτη φορά μετά από σχεδόν 2 μιση χρόνια πίσω στο σπίτι μου στο Λονδίνο. Μένοντας μόνη μου για τοσο καιρό στην Ουαλία για σπουδές στο Bangor Law University of Wales, ένα από τα καλύτερα πανεπιστήμια νομικής στον κόσμο, χωρίς να έχω δει καθόλου την οικογένεια μου όλο αυτό το διάστημα, αισθάνομαι πως αυτό το ταξίδι, πίσω σε αυτους, είναι πραγματικά ότι χρειάζομαι. Έχει απομείνει πολύ λίγη ώρα πριν την προσγείωση και δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια τη χαρά που νιώθω που θα τους ξαναδώ όλους, μετά από τόσο καιρό και ανυπομονώ κυρίως να δω την έκπληξη στα πρόσωπα τους μιας και κανείς δεν ξέρει ότι έρχομαι, εκτός από την καλύτερη μου φίλη η οποία και θα με πάρει από αεροδρόμιο.

~ Few moments later ~

Έχει περάσει αρκετή ώρα από τότε που προσγειωθηκαμε και περιμένω να πάρω τη βαλίτσα μου στο χώρο αναμονής. Οταν επιτέλους τη βρίσκω, προχωρώ προς την έξοδο του αεροδρομίου όπου βλέπω την αγαπημένη μου φίλη.

Caroline: Hayley πόσο χαίρομαι που σε βλέπω! Αναφωνω ενώ η φίλη μου με αγκαλιάζει.
Hayley : Οοο Caroline μου έλειψες πάρα πολύ, τι κάνεις; είπε ενώ ελάχιστα δάκρυα άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους στα ροδαλά της μάγουλα.
Caroline : Είμαι καλά, θα πούμε τα πάντα στο αυτοκίνητο, αυτή τη στιγμή θέλω απλά να ξεκινήσουμε για το σπίτι, να δω τους δικους μου, είπα σκουπιζοντας τα μάτια μου καθώς χωρίς να το κατάλαβω είχα συγκινηθεί και εγώ μέσα σε όλη αυτή τη σύγχυση .
Hayley : Ναι..ναι έχεις απόλυτο δίκιο, παρασύρθηκα, πρέπει να ξεκινήσουμε αν θέλουμε να φτάσουμε στο σπίτι σου εγκαίρως πριν βραδιάσει, είπε καθώς μπαίναμε στο αμάξι της.

Συζητήσαμε για πολλά, πως τα περνούσα στην Ουαλία, τι γίνετε με τη σχολή μου, πως τα περνούσε η ίδια εδώ, πως ήταν η οικογένειά της και γενικότερα προσπαθήσαμε να αναπληρώσουμε ολα όσα έγιναν τον τελευταίο καιρό και δεν είχαμε πει από το τηλέφωνο.
Ήταν περίπου 8 όταν φτάσαμε έξω από έπαυλη του πατέρα μου, μόλις αποχαιρέτησα την Hayley πήρα την βαλίτσα μου  και πλησίασα στην είσοδο την οποία φύλαγαν οι υπάλληλοι του πατέρα μου, κάτι που μπορεί να ακουστεί περίεργο, άλλα όντας ένας τοσο επιτυχημένος και πλούσιος επιχειρηματίας και σίγουρα ανταγωνιστής πολλών άλλων επιχειρηματιων έπρεπε να έχει φύλακες, γι αυτό και από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου πάντα βρίσκομουν σε ένα πλήρως προστατεύμενο περιβάλλον, γεμάτο οπλισμένους άντρες και χωρίς πολλά περιθώρια ελευθερίας εισόδου, όσο άσχημο και περιοριστικο αν ακούγεται αυτό, εγώ ήμουν χαρούμενη και είχα μια κανονική ζωή και χάρης στο επάγγελμα του πατέρα μου, δεν μου έλειπε τίποτα, είχα άπειρες ευκαιρίες και ανέσεις και είμαι πολύ ευγνώμων για αυτό αλλα ξέρω πόσο σκληρα έχει δουλέψει για όλα αυτά ο πατέρας μου. Φτάνω στη πύλη και βλέπω τον Roger έναν από τους φύλακες και τον πιο έμπιστο. Δουλεύει για τον πατέρα μου πριν καν από τη γέννηση μου και του στάθηκε πολύ κυρίως μετά το χαμό της μητέρας μου και γενικά μας έχει βοηθήσει πολύ, ήταν πάντα εκεί για μένα σε ότι χρειαζόμουν και μου έκανε παρέα όταν ο πατέρας μου έλειπε σε επαγγελματικα ταξίδια πράγμα που γινόταν συχνά γι αυτό και για εμένα ειναι σαν δεύτερος πατέρας.