His revenge [h.s]

~Κεφάλαιο 4 ~

[...]

Ξυπνάω το επόμενο πρωί με την ίδια
διάθεση και ενθουσιασμό. Αφού κάνω ένα γρήγορο ντουζ και ετοιμαστώ κατεβαίνω κάτω όπου βρίσκω την Carol και την Jane να ετοιμαζουν πρωινό.

"Καλήμερα Carol, Jane"

"Καλημέρα δεσποινίς Caroline θα καθησετε να παρετε πρωινό να σας ετοιμάζω;"

"Εμμ όχι, έχω κανόνισει να συναντηθώ με τους φίλους μου, να τους δω και να πάρουμε μαζί πρωινό έξω , ο πατέρας μου που είναι, δεν έχει ξυπνήσει ακόμα;" αποκρίνομαι με απορία.

"Αα ο πατέρας σας έχει φύγει ήδη δεσποινίς, έπρεπε να φύγει νωρίς για τη συνέλευση στην εταιρία, αν θέλετε μπορω να πω στον Roger να τον ειδοποιήσει , θέλετε κάτι; "

" Οχι..οχι εξάλλου γνωρίζει ότι θα βγω έξω, δεν χρειάζεται να τον ενοχλήσουμε" απαντώ και αφότου τις χαιρετήσω βγαίνω έξω, κατευθηνομενη προς το γκαράζ.

Όταν φτάνω εκει, βρίσκω τον Thomas, ένα νεαρό γύρω στην ηλικία μου, ίσως και λίγο μεγαλύτερο, υπάλληλο που έχει προσλάβει ο πατέρας μου για την φύλαξη και διατήρηση των πολυτελών του αυτοκινήτων.

"Καλήμερα Thomas"

"Καλημέρα δεσποινίς Caroline να φέρω το συνηθισμένο αυτοκίνητο σας;"

"Εμ ναι, ναι ευχαριστω" είπα και όταν ο Thomas έφερε το αμάξι μου ξεκίνησα για να πάω στο μέρος οπου είχαμε αποφασίσει με την Healey να συναντηθούμε.

[...]

"Έλα  Healey ειμαι έξω από το καφέ που ειστε εσεις; "είπα, υψωνοντας λίγο παραπάνω τη φωνή μου, με αποτέλεσμα να δεχτώ κάποια επικριτικά βλέμματα, από τον κόσμο που περνούσε εκείνη την ώρα στο δρόμο.

"Έλα Caroline, απλα υπάρχει ένα πρόβλημα, κάτι προέκυψε στη Emma και τον Oliver, οπότε θα είμαστε μόνο εγω και ο Stephan. " αποκρίθηκε με δισταγμό η Healey.

"Ααα κατάλαβα... Εντάξει" απάντησα με λύπη.

"Εισαι οκ; θες μήπως να το ακυρώσουμε; κανονίζουμε μια άλλη μέρα. "

" Όχι όχι.. θέλω πολύ να σας δω και να τα πούμε, κανονίζουμε να βρεθούμε πάλι όλη η παρέα μαζί, κάποια άλλη φορά αλλά δεν θέλω να χάσω το σημερινό, είστε κοντά;"

"Εμμ... εγώ θα αργησω λίγο, ο stephan ειναι σχεδόν εκεί, θα τα πούμε σε λίγο οκ; "

" Οκ γειά, τα λέμε σε λίγο " αποκρίθηκα και αφού έκλεισα το κινητό μου, πήγα να το τοποθετήσω πάλι στη τσάντα μου, όταν ξαφνικά ένιωσα ένα χέρι να ακουμπάει τον ώμο μου. Γυρνώντας, γρήγορα και γεματη αγωνία να δω επιτέλους ποιος ήταν, αντίκρισα ένα ψηλό άντρα, με καστανα μαλλιά και ένα ζευγάρι,υπέροχα γαλάζια ματιά στο χρώμα του ανοιχτού ηλιόλουστου ουρανου, που σε μαγνητιζαν, να με κοίτα γεμάτος χαρά και έτοιμος να μεταδώσει τη καλή του διάθεση, να σε κάνει να διασκεδάσεις, να γελάσεις να ξεχαστεις και πάνω από όλα πιο γοητευτικός από ποτέ... Ακριβώς όπως τον θυμόμουν.