Jeffruzha

Hastane

Gözlerimi açtığımda sedyede upuzun uzanıyordum.
Ambulansın siren sesi kafamın içini sarsıyor,heryerime takılan ıvır zıvırlar canımı acıtıyordu.
"Annem?Babam onlar iyi mi?"
Ağzımdaki oksijen maskesi bu soruyu hemşireye ulaştırabilmemi engellemişti,sesim kısık çıkıyordu.
Daha yüksek sesle..
"Annem-"
Lafımı bitirmeden hemşire sakin bir şekilde konuşmaya başladı.
"Kendinizi yormayın Mehmet bey.Rica ediyorum"
Ses tonundaki naiflik beni rahatlatmıştı ama bir yangından çıkmıştım ve ailemi merak ediyordum bir an duvarda asılı emektar gitarım aklıma geldi acaba o da yanmış mıydı?
Bu saçma düşünceyi aklımdan uzaklaştırdım daha da önemli bir konu vardı.Ailem.
"Ben iyiyim.ailem..lütfen bir şeyler söyler mis—"

Gözlerimi araladığımda iki polis başımda dikiliyordu.Gözlerimi tam olarak açtığımda bulanık şekilleri git gide netleşiyordu.
Biri uzun boyu ve sarı saçlarıyla Alman bir boksörü anımsatıyordu.Diğeriyse sert bakışlı saçlarının ön kısmındaki keli,iki üç saç teliyle kapatmaya çalışan kısa boylu,göbekli,emektar bir polisti.
Kısa olan konuştu.
"Nasıl hissediyorsun evlat?"
Boğazımdaki yanmaya aldırmaksızın konuşmaya çalıştım.
"Ben nasıl iyi olabilirim ki,bir yangından çıktım bayım."
Uzun boylu devam etti.
"Bak seni çok iyi anlıyoruz bir de olaya şuradan bak hala yaşıyorsun.Öyle değil—"
Kısa boylu polis alman boksöre sertçe bakıp konuşmasını yarıda kesti.
"Gayet iyisin ama biraz daha dinlenmen gerek,gerçekten konuşabileceğini hissettiğinde bize seslen olur mu biz kapının hemen arkasındayız."
Kısa boylu polisin bu tavrı beni,uzun olanın bir pot kırdığı düşüncesine sevketti."hala yaşıyorsun" acaba ailem"in başına bir şey mi gelmişti.
"Hayır hayır durun bekleyin iyiyim ve konuşmak istiyorum,ailem nasıl?onlar nasıl?"
Bunları söyledikten sonra başım dönmeye başladı gözlerim kararırken polisin hemşire hanım diye telaşlı seslenişini hayal meyal hatırlıyorum.
Verdikleri morfinin de etkisiyle uykuya yenik düşmüştüm.
Uyandığımda yaşına göre bakımlı,güzel ve naif görünen  bir hemşire saçlarımı okşuyordu.
Sarhoş gibiydim ama bu,
yüzündeki o tatlı gülümsemeyi görmeme engel bile değildi.
"Zavallı çocuk ne zor günlerden geçiyorsun böyle"
Dedikten sonra arkasındaki kısa boylu polise üzgün  bir bakış attı.
"Hemşire hanım bizi yalnız bırakabilir misiniz rica etsem."
Dedi Alman boksör.
"Üstüne fazla gitmeyin olur mu?rica etsem"
Rica etsem kısmını kinayeli bir şekilde söyledi hemşire,iki polise gözlerini dikip çıkana dek sert bir şekilde bakmaya devam etti.
"Artık neler olup bittiğini anlatır mısınız?
İkisi birden derin bir iç çekti.Bu soruya hazırlıklı gibi duruyorlardı.
"Bak evlat bu nasıl söylenir İnan bilmiyorum."
Dedi Kısa boylu olan,
Gözlerimi devirip en kötüye hazırlarken kendimi, Alman boksör son vuruşu yapmak için hazırlanıyordu.
"Ailen.."
"Evet.Ailem?"
"Onlar,Yangında zehirlenerek öldü evlat"
Kalbime tarifi olmayan bir sancı saplanmıştı,korktuğum başıma gelmişti,ailemi,her şeyimi tam da şu anda kaybetmiştim ve hiçbir şey yapamıyordum,
bu aptal hastanede upuzun uzanmış onların ölüm haberini duymaktan başka hiçbir şey yapamıyordum.
"Dur evlat napıyosun?"
"Onları nereye gömdünüz,onları görmek istiyorum"
Dedikten sonra öksürmekten ciğerlerim yerinden çıkıyor gibi hissettim.
"Onları görmek istiyorum ne olur,ne olur beni onlara götürün..."
"Hemşire hanım!"
Diye seslendi sonrasında kısa olan yaşadığım şok onu bir hayli korkutmuştu.
"Onları görmek istiyorum ne olur beni bırakın gideyim"
Dedikten sonra gözyaşlarım,acı barajını aşmış adeta hiçliğe doğru dökülüyordu.
Yeni doğmuş bir bebek gibi istemsizce ağlıyordum.Yapabileceğim hiçbir şey yoktu
Onları Düşünmek ve ağlamaktan başka hiçbir şey...
Artık yapayalnızdım,evsiz ve kimsesizdim...