ေဆာင္းရာသီ၏ တစ္ခုေသာနံနက္ခင္း။ ။
ေျမာက္ေလအျပန္ေဟမာန္ေဆာင္းသို့ေရာက္ရွိလာျပီျဖစ္၍နွင္းစက္နွင္းမွုန္ေလးမ်ားကသစ္ရြက္စိမ္းကေလးမ်ား၏ အစိုဓာတ္ကို ျဖည့္ဆည္းေပးေနသကဲ့သို႔ပင္။ ေဘးပတ္လည္မွာလည္းေဆာင္း၏အေငြ႕အသက္တို့လႊမ္းၿခဳံေနကာ ေနရာတိုင္းကို ျမဴနွင္းမ်ားက သူတစ္မင္း ငါတစ္မူ လက္ဝါးႀကီးအုပ္ကာ အၿပိဳင္ အံ႔ံု့ဆိုင္းေနၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ျမဴနွင္းမ်ား ဆိုင္းေနၾကသည့္ အၾကားမွ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ ဘြားခနဲ ထြက္ေပၚလာသည္။ ထိုလူငယ္ေလးမွာ လက္တစ္ဖက္တြင္ ဖိုင္တြဲအရွည္တစ္ခုကို စြဲၿမဲစြာကိုင္ကာ တစ္ေနရာသို႔ ဦးတည္သြားေနသည္။
ေျခလွမ္းမ်ားက သူ၏တက္ၾကြမႈကိုျပေနသကဲ့သို႔ပင္။
ရုတ္တရက္ သူ၏ အသက္ဝင္ေနသည့္ ေျခလွမ္းမ် ား အိမ္တစ္အိမ္၏ အေရွ့၌ ရပ္တန္႔သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ ျခံတံခါးရွိ အခ်က္ေပးဘဲလ္ကို ညင္သာစြာ နွိိပ္လိုက္္သည္။
ကလင္ ကလင္ ကလင္
ညီရွင္းခန္႔ေရ အျပင္မွာ ဆရာ ေရာက္ေနၿပီနဲ႔တူတယ္၊သြားႀကိဳလိုက္ဦး။
အိ္မ္ထဲမွ မိန္းမႀကီး တစ္ေယာက္၏ အသံကို ၿခံေရွ႕မွ ေကာင္းစြာ ၾကားရသျဖင့္ ဩဇာရွိမည္ဟု ထိုလူငယ္ေလးထင္လိုက္သည္။
ဟုတ္ကဲ့အေမ ဟုဆိုကာ
ၿခံတံခါးဆီသို႔ ထြက္လာသည့္ အသံပိုင္ရွင္ ေကာင္ေလးကို ထိုလူငယ္ေလး လိုက္၍ရွာေဖြေနသည္။ မၾကာမီပင္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ေရာက္လာကာ ထိုလူငယ္ေလးအား
ဟာဆရာပါလား ၊ဆရာခဏေစာင့္ဦးေနာ္၊တံခါးဖြင့္ေပးမယ္ဟုဆိုကာ
ၿခံတံခါးဖြင့္ေပးလိုက္သည္။
ဤသို့ ဆရာ ဆရာ ဟူ၍ ညီရွင္းခန့္၏ ပါးစပ္မွ မခ်ေသာသူကား မင္းဝသုဏ္ပင္ ျဖစ္သည္။မင္းဝသုဏ္ကား သတင္းအခ်က္အလက္နွင့္ နည္းပညာတကၠသိုလ္မွေက်ာင္းသားတစ္ဦးပင္ျဖစ္သည္။ဆရာဟု ေခၚေသာ္လည္း ညီရွင္းခန္႔ထက္ ၁နွစ္သာ ႀကီးသည္။
ညီရွင္းခန္႔မွာဆယ္တန္းေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ျဖစ္၍ သူ၏ အေမက ဂိုက္ျပေပးရန္ မင္းဝသုဏ္အား ငွားထားသည္။
ဒီေန႔ ဘာသင္မလဲဆိုေတာ့ ဘိုင္အို အခန္း ၁၀ရယ္ သခၤ်ာ အခန္း ၂ရယ္တြက္မယ္။
