"Hayatımda ilk kez duygularımı ifade edemiyorum. Çünkü hep kaçıyorum. Kendime gidip sarılacak bir yer arıyorum içimde. Bulamıyorum, hiç bilmediğim bir şehrin sokaklarındayım sanki. Herşey aynı ama hiç biri tanıdık değil. Kuşları aynı, çeşmeleri aynı, bankları da aynı. Tanıyamadığım duygularım. Her biri şimdi yabancı. Bir acı tüm herşeyi alır götürür. Yerine hiç bişeyi kondurmaz göçtürmezmiş. Güzel arkadaşım, canım. Elif'im, sen hep bir özlem olarak kalacaksın. Seni çok seviyorum."
Bir insanın ölümüne iki gün kalmışsa ve eğer bunu bilmiyorsa ne yapardı ki. Kendi yapacağı mı daha önemlidir yoksa sevdiklerinin neler yapacağı mı. Kendimin ne yapacağını galiba hiç bir zaman yada bir hastalığa yakalanmadan bilemeyeceğim...
Çokça arayabilirdim belki. Yada hiç yanından ayrılmazdım, bir sürü ağlardım -oysa babam demişti ki ; "ağlamak birşeyi değiştirmez." ben laftan anlamam- bunu hissedebiliyorum.
İnsan birinin anısına neler yapabilir ki. Ne kadar yazabilir, ne kadar ağlar, ne kadar ismi geçer onun. Sayısız diyebiliyorum. Sonsuz hatta . Hattası çok zor...
Kelimelerim yutkunarak geliyor, bacakları titriyor görebiliyorum. Ellerinden tutup çıkarmak istiyorum onları. Ya benim elimden kim tutacak, ben nasıl bu acıyla büyüyeceğim. Bu yas ne zaman bitecek...
"Gitmek ne kolaymış, kalmak ne güç. Ne acı."
Bir ölüm bu kadar abartılır mıydı ? Kimsenin nasıl hissettiğini bilemem. Ama ben abartmıyorum. Bunun adı: Sevgi. Bunun adı var. Bunun adı: arkadaşlık, bunun adı: yıllar. Elif. Seni ne kadar sevdiğimi hiç bilemeyecekler daha da acısı sende bilmeyeceksin. Yoksun. İçim gidiyor...
Gülümsemek şimdi yıllar sonrasını yaşamak gibi imkansız.
46saat.
27.11.19
00:04
Elif ✔
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ÖLÜME SAATLER KALA
Non-FictionHayatınızdan birileri eksilmeden dilediğiniz kadar sevin sevdiğinizi dolu dolu hissettirin. Toprak öpülmüyor, toprağa sarılsan dahi bu özlem hiç geçmiyor. Kırmak için, küs kalmak için hatta bişey söyleyim sonra aramak için bile çok geç olabilir. Ge...
