Van goddelijke kersen met een vleugje peper

3. Paradoxale onsterfelijkheid

Opgedragen aan Markuzzie, omdat zaterdagen nu opeens de beste dagen in de week zijn :D

_____________________

Thetis verborg haar hoofd in haar handen bij het zien van de blauwe zee. Diepe verlangens maakten zich in haar los bij de aanblik van die schitteringen. Haar lichaam jeukte om naar dat blauwe, dat koele, dat heerlijke te rennen en zich te laten doorweken. De druk van heimwee op haar borst werd steeds groter. Een scherpe pijn doorkliefde haar lichaam.

Waarom was ze hier heen gegaan?

Ze hijgde, haar lichaam schokte. Ze omvatte haar buik en keek gepijnigd naar het aanlokkelijke water. "Wáárom, Peleus..." kreunde ze. "Wáárom heb ik toegegeven..."

De hormonen die haar lichaam overspoelden veroorzaakten een nog diepere hunkering naar het water dan normaal. Thetis slikte. Haar emoties laaiden de laatste tijd steeds meer op. Ze had zo veel op moeten geven, en dat door één enkele voorspelling. Ze kon het niet meer... uitzichtloos.

Ze sloot haar vermoeide ogen en liet de laatste twee jaren de revue voorbijgaan. Twee jaar geleden was ze nog een onbezorgde Nereïde, een levenslustige zeenimf die door iedereen aanbeden werd. Aanbidding... Het waren Poseidon en Zeus geweest die haar leven vervulden. Twee onbaatzuchtige, verheven, begeerlijke goden. Zeus was degene geweest voor wie ze respect had; hij was tenslotte de oppergod. Hij stond boven haar en het was fantastisch om erkend te worden door hem. Poseidon was haar buddy, haar friend with benefits. Hij had haar bekoring, want hij was een zeegod en zij was een zeenimf. Hij begreep haar liefde voor het water.

Oh, ze had hen allebei aanbeden... totdat haar ontzag op een ruwe manier gekelderd was tot een lichte minachting. Het was Prometheus die alles in een liet storten. Het was Prometheus die Zeus vertelde over de voorspelling.

Ze wist nog goed hoe Zeus naar haar toe was gekomen. Die dag, die zoveel impact op haar leven had gehad. Zijn woorden, die haar eerst betoverden, maar haar daarna in één lieten schrompelen tot een waardeloze mug.

"Thetis, Prometheus heeft voorspeld dat je een zoon zult krijgen... die op een gegeven moment zijn vader zal overtreffen."

"Een held?" had ze ademloos, bijna naïef, gereageerd.

"Ja." daarop had Zeus zich omgedraaid en zonder iets te zeggen, zonder ook maar te groeten, had hij zich van haar verwijderd. Ze had hem nagestaard, net zo lang tot ze zijn grote lichaam niet meer kon zien.

Overdonderd door het nieuws was ze de zee in gevlucht en dook naar de dieptes. Toen ze bij Poseidons paleis was aangekomen, dat op de zeebodem lag, had hij haar niet naar binnen willen laten. Ook een simpel gesprekje had hij afgeweerd. Wat was ze gekrenkt geweest in haar trots... Maar alles kon alleen maar erger worden, dat bleek maar weer.

 Enkele dagen na het incident was Zeus naar haar toegekomen. Vol verwachting had ze hem aangekeken, denkend dat alles weer bij het oude was. Niets, oh niets was minder waar!

Hij was enkel bij haar gekomen om haar te dwingen om met de koning Peleus te trouwen. Geschokt was ze, volkomen geschokt! Dit had ze nooit van haar levensjaren aan zien komen! Maar al snel was de bittere waarheid tot haar doorgedrongen: Ze zou een zoon krijgen die zijn vader zou overtreffen. Als Zeus de vader was, zou er een kind komen dat de oppergod zou overtreffen.Natuurlijk wilde Zeus dat koste wat kost voorkomen! Oh, en ze hoefde alleen maar te raden naar Poseidons beweegredenen. De hufters.

Zij met Peleus trouwen? Zodat het kind 'toch niet zo heel erg voortreffelijk' zou worden? Nooit. Nooit!

Ze had zich fel verzet. Ze was zoveel metamorfoses ondergaan; ze was een eik geweest, een tijgerin, een inktvis... Ze had Peleus willen verscheuren... maar die ergerlijke koning was haar vast blijven houden. Ze had al haar kracht gegeven. En toen hij op zijn knieën ging, was er iets gaan razen in haar lichaam en had ze hem (schijnbaar onverschillig) gezegd dat hij wel interessant was. En met die woorden had ze haar lot bezegeld. Peleus was opgestaan en ze hadden intens gekust. Ze wist niet waar de omslag vandaan was gekomen, maar ze was van hem gaan houden.