Van goddelijke kersen met een vleugje peper

4. De groei van een held

Met een snelle beweging van Phoinix' kant, werd zijn tegenstander met de schouders tegelijk op de grond geduwd. Phoinix hield hem even in die stand, door druk uit te oefenen op de schouderbladen van de kreunende jongen onder hem.

"Stel je niet aan," zei Phoinix bars. "Je bent geen baby meer!" In een snelle haal duwde hij ook het hoofd in het zand. Happend naar adem begon hij te kronkelen onder Phoinix handen. Het stof drong in zijn neus en Achilles voelde zich meer vernederd dan ooit. Met je gezicht in het zand - kon iemand lager vallen dan dit?

Hij gruwde ervan en schoot overeind. Hij wentelde zich op zijn rug en keek Phoinix woedend aan. "Hoe durf je!" beet hij hem toe.

Phoinix keek hem kalm aan en klom toen langzaam van hem af. "Je hebt verloren, Achilles. Onthoud dat nu maar."

Achilles fronste, terwijl hij overeind krabbelde en stuurde een volgende dodelijke blik naar Phoinix. Hij was groot en sterk voor zijn leeftijd. Hij zette een stap naar Phoinix toe, furieus door zijn nederlaag. "Achilles!" Phoinix sprak beheersd, maar dwingend. "Leer die agressiviteit nou af! De Pilion af, en wel heel gauw! Binnen twee uur terug zijn!"

Achilles perste zijn lippen op elkaar en balde zijn vuisten, die trilden van boosheid. Oh, wat had hij nu zin om Phoinix te slaan. Hard.

"Achilles, nu."

Achilles boog zijn hoofd, wetend dat hij te ver ging. Hij wierp nog een laatste blik op Phoinix en zette het toen op een rennen. Zijn voeten dreunden op de grond toen hij zich naar het dichtstbijzijnde pad begaf. Hij besloot de afdaling niet te lopen, maar begon grote sprongen te maken. Behendig liet hij zich naar beneden vallen, klom over rotsen heen en sprong als een lichtvoetige hinde de berg Pilion af. Hij werd niet voor niets de snelvoetige genoemd. Hij was trots op die titel en zou die niet zo maar afgeven.

Plotseling hield hij in. Wát had Phoinix gezegd? Twee uur? Hij moest in twee uur terug zijn?

De Pilion af... én op?!

Achilles hapte naar adem, stomverbaasd. Nog nooit had hij het zo snel moeten doen! Een normaal mens kón het niet eens in die tijd halen; zelfs hij met zijn snelheid niet.

Een gedachte schoot door Achilles' hoofd. Phoinix nam wraak op hem doordat hij zijn leraar zo tegensprak. En toen besefte hij dat hij misschien ook wel een beetje onbeschoft was geweest tegen Phoinix.

Zijn blik viel op het land onder hem, het land waar zijn vader koning over was. Het lag diep onder hem - hij had nog een lange weg te gaan.

Direct maakte hij weer vaart en begon als een malle naar beneden te stormen. De weg afsnijden zou niet gaan; zijn leermeester hield hem van bovenaf in de gaten, dat wist hij wel zeker.

Bijna twee uur later was Achilles slechts enkele meters verwijderd van de top. Het zweet droop over zijn gezicht, zijn haren plakten aan zijn voorhoofd. Halverwege de run had hij zijn shirt, al rennend, over zijn hoofd uitgetrokken (waarbij hij bijna was gestruikeld, maar dat wilde hij niet toegeven) en achteloos op de grond gesmeten. Zijn borst glom rijkelijk van al het zweet, en ging jagend op en neer.

Achilles' benen brandden van het pushen. Al maar verder, al maar verder. Geen rust, enkel rennen.

Zijn voeten hamerden op de steile helling. Nog een laatste hindernis te gaan - het losse zand voor de top. Hij haalde diep adem, schudde wild zijn hoofd en nam een reusachtige aanloop. Hij rende het mulle zand op, voelde zich wegglijden door de steilte en de losse korrels, maar hij kromde zijn tenen in het hete zand. Zijn voet zakte diep weg in het zand, maar hij rukte hem eruit en sprintte half glijdend verder.

Zijn vingers klauwden aan een overhangende rots en met zijn laatste krachten rukte hij zich omhoog en slingerde zijn lichaam op de rif.

Hij rolde om, totdat hij uitgespreid op de rots lag, op zijn rug, zijn armen gespreid. Hij hijgde en snakte naar water. Een schaduw viel op zijn lichaam. Achilles knipperde met zijn ogen, hield zijn bevende hand boven zijn hoofd en keek door een kiertje tussen zijn oogleden.