When You Fall (Completed)

Chapter 1

Chapter 1

Nakatayo ako sa harapan ng isang full length mirror habang sinusuri ang reflection ko. Naka-curl ang ibaba ng buhok ko, naka-make up na light lang ang pagkaka-apply, kulay pula ang mga labi ko at pinkish ang magkabilang cheeks ko.

And this khaki colour mini dress' compliment my skin tone -- which is annoying because I don't usually wear something like this. Hindi bagay sa attitude ko ang pagsusuot ng dress. And as if I had a choice! Kailangan kong magmukhang presentable because I'm meeting that hell of a damn guy!

Umalis ako sa harapan ng salamin at umupo sa gilid ng kama. Inabot ko ang isang box sa may ilalim at kinuha ang laman nito. Okay. Alright! Can I just wear flat shoes instead of this chunky black heeled shoes? Ni hindi ko nga alam kung paano ipang-lakad 'to! Ang ganda pa man din sana, pero baka matapilok ako at mabalian ng leeg at mamatay kapag isinuot ko ito! Pointed pa naman 'to at ang taas ng takong. Tsk! But then again, wala akong choice.

Tinignan kong muli ang sarili ko sa salamin kung bagay ba ang chunky black heeled shoes sa khaki color dress na suot ko ngayon and... yeah. Bagay nga. Pero dahil hindi naman isang palapag lang ang bahay namin at kailangan ko pang bumaba sa 20 steps stair, hinubad ko ulit ang sapatos ko at binitbit, at naka-paang bumaba patungo sa working room ng ama ko.

"Wow! You look... stunning, Jill!" puri ng Ate ko pagkapasok ko sa working room ni Daddy. Tumayo pa siya at lumapit sa akin. Well, lahat naman sila nagulat sa transformation ko. Even my Kuya who's sitting next to our father.

"Thanks, Ate. But I'm not comfortable wearing this! Parang nakikitaan ako, eh," I said while looking at the dress. Hindi naman siya masyadong masagwang tignan. Above the knee ang haba nito at hindi naman litaw ang cleavage ko.

"Oh, come on, Darling! You look fabulous!" wika naman ni Mommy at hinawakan ako sa balikat at tinignan mula ulo... at huminto ang paningin niya sa kamay ko kung saan ko hawak ang mga sapatos. "Well... tell me you're gonna wear these," ngumiti ito at kinuha sa kamay ko ang mga sapatos at inilapag sa sahig.

"Of course! Later?" sabi ko na hindi sigurado.

"You don't have to do this," sabay-sabay kaming napalingon sa gawi ng Daddy ko dahil sa sinabi niya.

"What do you mean, Dad?" Tanong ng Kuya ko.

"Jillian do not have to meet Mishari and talk to him asking for his help. I already talk to Marcus," he stated seriously.

Well, hindi ko naman masisisi si Daddy kung pagbawalan niya ako. Nilapitan niya na kasi si Mr. Hizon at kinausap na kahit ilang buwan lang ay bigyan niya kami ng palugit pero ayaw niya. Masyado siyang matigas dahil malaking pera ang nawala sakanya kaya gusto niyang kunin ang kumpanya ni Daddy. Masyadong malaki ang investement ni Mr. Hizon sa Arguelles kaya ganoon nalang ang paghahabol niya. But what the hell! We're not running away!

And damn that Mr. Fernandez! This is all his fault! Kung hindi niya lang itinakas ang pera ng Arguelles company, hindi sana namomroblema si Daddy ngayon. Hindi na sana niya kailangang maki-usap pa dahil labag iyon sa kalooban niya. Knowing my father, he has the highest pride! At hindi ko na sana kailangang kausapin si Ari tungkol dito.

Lumakad ako palapit kay Daddy at umupo sa harapan niya. I slightly squeeze his hands. I will not just sit my ass here kung alam ko naman na may magagawa ako. At determinado akong kausapin 'yung pesteng 'yun para hingin ang tulong niya na kumbinsihin ang Daddy niya na bigyan kami nang kahit ilang buwan. We don't even know where to get 65 million for oxygen's sake!