Frenemies.

-6-

2006 წელი.

-ასე აღარ მოიქცეთ.-ბებია მორიგეობით გვიწმინდავდა ხელიდან ტალახს და სახიდან სისხლს.

-მან დაიწყო, რაც ის მოვიდა მის მერე ნორმალურად არც თამაში შემიძლია და არც ძილი.

-უკაცრავად? დაგავიწყდა, რომ ეს ბებიაჩემის სახლია, ანუ ჩემი. უპირატესობა მე მაქვს. რატომ გაქვს ამხელა პრეტენზია ჯონგუკ?

-ღმერთო ჩემო, ასეთი პატარები ხართ და საიდან გაქვთ ამხელა სიტყვის მარაგი? დღეიდან ყველაფერი ისე იქნება, როგორც მე ვიტყვი. გასაგებია? ჯიმინ, ჯონგუკ?

-დიახ, ბებია.- ორივემ ერთად წამოვიძახეთ და ერთმანეთს გაბრაზებული სახით შვხედეთ.

-ჭამეთ და ოთახებში ადით. დღეს დასჯილები ხართ.

-არ მშია.-ზიზღით შემომხედა ჯონგუკმა და ოთახში ავიდა.

-არც მე მშია, წავალ დავიძინებ.-მეორე სართულზე ავედი, ჯონგუკის ოთახის კარები ოდნავ ღია იყო, ახლოს მივედი. ხელში ფოტო ეკავა და ცრემლიანი თვალებით უყურებდა. მასთან შევედი.

-რას უყურებ?- თვალებიდან ცრემლი მოიწმინდა და სურათ უკან დამალა.

-არაფერს.

-მეორედ არ გავიმეორებ ჯონგუკ, მანახე რას უყურებდი ასე საწყლად.

-აუცილებელია ყველაფერი იცოდე? გადი ჩემი ოთახიდან.

-არა. სანამ არ მანახებ უკან რა გაქვს ,იქამდე არ გავალ.

2019 წელი.

-ისევ ძინავს?

-დიახ, ბატონო ჯიმინ.

-ჰმმ...

-ვფიქრობ ვერ გაძლებს. იქნებ გავანთავისუფლოთ და რამე ვაჭამოთ?

-კარგით.

-რ..რა?

-გაანთავისუფლეთ.

-მართლა?

-კი. ოღონდ აქედან ვერ უნდა გააღწიოს. აჭამეთ და უთხარით რომ დამელოდოს.

-დიახ, ბატონო ჯიმინ.-მისთვის აზრი არ აქვს, გინდა დაბმული იყოს მაინც არაფერს იტყვის.

3 საათის შემდეგ:

-გაიღვიძე? მოგეწონა საჭმელი?

-მადლობა უნდა გითხრა?

-ნუ..ზრდილობის საკითხია, ხომ ხვდები.

-ზრდილობაზე ვინ მელაპრაკება? პატარა ჯიმინი? ჰაჰ,სასაცილოა.

-მათხოვარო ჯონგუკ, ყოველთვის უმადური იყავი, ახლაც არ შეცვლილხარ.

-არც შენ.

-რატომ ხარ აქ, ჯონგუკ?

-უბრალოდ ასე დაემთხვა.

-უბრალოდ არ ემთხვევა ასეთი რაღაცები. კარგი, ახლა თუ არა სხვა დროს მაინც მიპასუხებ. იქამდე კი ჩემთან იქნები. განყოფილებაში დარეკავ და იტყვი, რომ ისევ ჯეიმსი დააბრუნონ.

-ჯეიმსი? ასე ძალიან რატომ გინდა მისი დაბრუნება? ან მე რატომ ვარ აქ. ნუთუ რამე ბინძური საქმე გაკავშირებს ჯეიმსთამ და გინდა იგივენაირად დაგიდგე მხარში როგორც ის? არა?

-ისევ ისე კარგად გიმუშვებს ტვინი, მათხოვარო ჯონგუკ.- ახლოს მივედი, თვალებში ჩავხედე და მთელი ბავშვობა თვალწინ დამიდგა.

-ზედმეტად საშინელია ცხოვრება, როგორც ჩემთვის ასევე შენთვის. ვფიქრობ მეორე რაუნდი იწყება ჩვენი ისტორიის, ან უკვე დაიწყო. შენ როგორ ფიქრობ, ჯონგუკ?.- თვალები დავხუჭე და ვაკოცე.

გამარჯობააა ბავშვებო🥰დავბრუნდი, ამას თუ დაბრუნება ქვია😂იმედია ყველანი კარგად ხართ ამ რთულ ჟამს😂💙ბოდიშით რომ ვერ ვტვირთავდი ახალ თავებს💙💙ძალიაან მომენაატრეთ💙💙