Sen Benim Nefesimsin

ოսէlսlսĸ ოս ցöгժüğüო ?

DUYURU : Çok özür dilerim . Bir süredir yazamıyorum . Okul sınavlar derken arkadaşlar çok yoğun geçiyor zamanlarım . Günde 2 sınavım oluyor . Hikayenin devamını getiremedim bir türlü . Ama boşluk buldukça yazmaya çalışacağım . Anlayışınız için teşekkür ederim . Okuduktan sonra mutlaka yorumlarınızı bekliyorum . Emeğe saygı lütfen :)

Uzun zamandır bu kadar huzurlu olmuştum . Mutluluk vardı ne biliyim . Mert'le mutluluk vardı sanki . Günler geçiyordu . Mert'le güzeldi günlerimiz . Yağmur yağmıştı bir gün . Beraber ıslandık dışarda . Çok tatlıydık . Yani bu hayatta güvendiğim tek insan oydu . Annemle babam dışında .Onlarıda çok özlemiştim . Aslında onlarada iyi gelmişti . Konuştuğumda ablamın yanına gtimişlerdi . Açıkcası ben gitmek istemiyordum . Mert ile kalmak beni daha çok mutlu ediyordu . Onunlayken huzurlu oluyordum . Islandığımızda kendi kucağında taşımıştı beni eve kadar . Hem onunla mutluluk vardı . Bana ihanet etmezdi , beni asla bırakmazdı . Bu duygularımı ona ifade etmeyi beceremiyordum açıkcası ama eskiye göre çok daha iyiydim . En azından onu kırmıyordum . Yüzüne karşı gülüp ona sarılabiliyordum . Sarıldığımda oh bee diyordum . Sanki kokusu dünyadaki cennetin kokusuydu . Ve Mert'i tanıdıkça aslında Berkay'a aşık olmadığımı anlamıyordum . Ya da ben yaralarımı sadece mert'le sarıyordum . Ama Mert gerçekten farklıydı benim için . yani kışta baharı yaşatıyordu resmen bana . Bir sabah yine kahvaltı ederken Mert ;

-Öyjü artık dönmek ister misin

-Buda nerden çıktı 

-Hani ne bileyim artık kendini toparladıysan dönebiliriz hem ailende özlemiştir . 

-Şey sen bilirsin . Diyebildim . Sonra beni kollarına aldı . Uzun uzun sarıldı . Bu sabah farklı bir sıkıntı vardı anlayabiliyordum ama neydi . Neyse dedim toparladım sofrayı hemen bulaşıkları hallettim . Sonra eşyalarımı toplamaya başladım . Mert beni izliyordu dalgın dalgın

-Mert bir sorun mu var bak  eğer istiyorsan kalalım burda

-Yok hayırr senlik bir durum yok

-o zaman sıkıntı ne ?

-İşle ilgili küçük hanım diyerek alnıma bir öpücük kondurdu . Ona sarıldım . Sıkıca tutundum boynuna , sonra gözlerinin içine bakarak 

-Beni bırakma olur mu ? Düşerim yoksa .

-Seni bırakmam sen git desen bile

-Sana demem bunu biliyorsun . 

-Biliyorum . Dedi ve dudağıma doğru yaklaştı . Evet öpüyordu beni . Bu sefer çok daha tatlıydı . Gerçekten kendimi çok felaket hissetmiştim . Çok güzeldi . Evet o kadar mükemmel bir duygu ki bu anlatılmaz diyebilirim . Mutlu olmuştum . Onunla olmak gerçekten ayrıcalıktı .Öylece kala kaldık . Hiç bitmesin istediim bir duyguydu bu . Onsuz yapamazdım evet , yapamazdım . Korkuyordum , yine kaybetmekten , mutsuz olmaktan . Ama Mert'i istiyordum . Sonra toparlandık . Yola çıktık . Bu seferki yolculuğumuz farklıydı . El eleydik . Arada alnımdan öpüyordu beni . Sevgilim değildi . Ama sanki benim sahibimdi . Evet bana sahipti . Bütün kalbim onunda Annem haklıymış gerçekten iyi geldi bana Mert . İyi ki gitmedim o Ankara'ya yoksa Mert'le bu durumda olamazdık . Ama Mert'in suratı biraz asıktı . Sanırım işle ilgili bir sıkıntısı vardı . Ona şebeklik yapmaya çalışıyordum . Yüzü gülsün diye .