İki;kalbim unut bu şiiri...
Yağmur damlaları son sürat bej şemsiyesinin naylon yüzeyine çarparken saate bakıp adımlarının hızlandırdı Izuku. Cumaları Shouto ile dersleri aynı saatte başlıyordu ve iki haftadır tesadüfen karşılaşıyorlardı. Izuku bu durumu –haftada toplasa 5 dakikadan az görüyordu onu çünkü- onunla ufacık bir konuşma başlatmak için kullanmaya çalışacaktı bu sefer. Onun otobüsten inip,okula yürüeyeceği vakte doğru yelkovan adımlarken,yeşil saçlı oğlanın içindeki heyecan da büyüyordu.
Gelirken aldığı ve şu an çantasında olan tarçınlı çöreklerin kokusu burnuna doluyor,hafif hafif terlemeye başlıyor,yolda yürüyen insanlara göz gezdiyordu bu sırada.
Lacivert montu,ve en dikkati üstüne çeken kırmızı-beyaz saçları görünce gülümsedi ufacık. Biraz ilerisindeydi ama olsun! Hızlıca ve çocuksu bir heyecanla yürümeye başladı ona doğru. Ancak yaklaştıkça gördüğü şeyin gerçekliği daha da onu yıkıyor buna rağmen devam ediyordu.
Okulda daha önce gördüğü ve ismen tanıdığı birisiyle beraber yürüyordu Shouto.Elinde kapalı şemsiyesi ile Yaorouzu, onun yanındaydı.
Mesele tabiki ikisinin birlikte yürümesi değildi,buna kalp mı kırılırdı yahu? Shouto bir sürü kişiyle takılırdı,birçok kişiye değer verdiğini söylerdi. Bir sürü kişiye güzel sözler söyler,sevgisinini hissettirirdi. Tek bir kişiye özel değildi bu halleri.
Izuku bu gerçeği biliyordu ancak o ana kadar kabullenememişti bir türlü. Onunla neden bazen arası açılıyordu ki? Hiçbir zaman anlam veremezdi buna. Birden konuşmayı kesiveriyordu Shouto. Aynı döngüye giriyorlardı hep.Çok iyi olurlar,sonra birden uzaklaşırlar,kavga edip yeniden konuşmaya,bibirlerine ilgi göstermeye başlardı. (?)Aynı içinden çıkılmaz döngüye yıpranan şey hep ızuku'nun kalbiydi. Izuku için shuoto tek iken,shouto için aynı şey geçerli değildi.
O gün bir soğuk cam köşesinde kurumaya yüz tutmuş gözyaşlarıyla dolu yanakları tekrar tekrar ıslanarak o gün gördükleriyle kalbine çöken ağırlık kalkana kadar ağladı. Ona olan bu hislerininden tiksinerek,onları gitmesini,yok olmasını dileyerek ağladı.
Kalbim dedi,yalvarırcasına,fısıltıyla çıkıyordu sesi. Aciziyeti,gözlerinden dökülüyor.İlilklerine dek ağrıyor.Titriyordu,ölüyordu,ağlıyordu,
öylece.
"Kalbim unut bu şiiri ne olur." diye fısıldadı eli gögüsüne baskı yaparken.
Ama asla unutmayı başaramadı İzuku bu ızdırap dolu şiiri.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Hayalci Çiçek |Tododeku|
Short StoryIzuku,Todoroki Shouto'ya olan duyguları kalbinde ağırlık yaptığı zaman, duygularını yazdığı kelimelerine işlermeyi kendine bir kaçış olarak bilirmiş. [Quirkless Au//Tododeku]
