Bir gün okuldan eve geliyorum yine, üstümü değiştirdim. Annem ile yemek yedim.Sonra dışarı çıktım arkadaşlarımla oynamaya arkadaşlarım okuldan tebeşir getirmişlerdi sokaktaki duvarlara resim çizip isimlerini yazıyorlardı bende onları izledim.Bizim evin dışında büyük bir locman var içinde de ögretmelerin kaldığı bir apartman var.Şu an çoğu şeyi net hatırlamıyorum isimleri falan hep unuttum apartmanın bir katında çok iyi anlaştığım bir arkadaşım vardı,annesi de babası da öğretmendi bazen babası oğlunu okula götürdüğünde benide çağırıyordu gel senide götüreyim diye bizim arabamız olmadığı için arabaya binince mutlu oluyordum tabi o zaman çocuğum en ufak şeylerle mutlu olabiliyorum. Annesi de babasıda çok iyi insanlardı onları çom seviyordum sonra bir gün apartmanın sahibi orayı yıkmata karar verince apartmandaki bütün aileler gittiler teker teker ve o arkadaşım da gitti,en çok da onların gitmesine üzülmüştüm.Zaten insanlar hep gider öyle veya böyle kimse kalıcı değil bu dünya da ben de o yüzden kolay kolay bağlanmamaya çalışıyorum insanlara ama işte zamanla insan istemese de insanlarla arasında bir bağ oluyor her ne kadar istemesekte bugün bu bölümü yazmaya başlamadan önce arkadaşım mesaj attı Marmaris'e taşınacaklarmış o yüzden de konu bir şekilde buraya geldi kusura bakmayın.Ama onunla çok iyi anlaşıyorum bazen bir cümlemimin devamını getirecek kadar beni iyi tanıyor bazen de beni hiç tanımadığını düşünüyorum öyle ise bile tam 7 yıl süren bu güzel dostlugumuz da bir kez olsun pişman olmadım umarım gittiği yerde beni unutmaz ve hep mutlu olur onu başka biriyle arkadaş olduğunu hayal edince bile çok üzülüyorum tabi ki o bunların hiç birini şimdi bilmiyor uyuyor şu an mışıl mışıl onu çok seviyorum iyi ki de tanımışım. Neyse ne diyordum ben eh işte güven en büyük zaafımız ve dikkatli olalım arkadaş seçerken.
Gittiğim bütün şehirler bana vedalar hazırladı.
