Μέσα από τα μάτια μου

Μέσα απο τα μάτια του κόσμου

Μπαίνοντας στη κεντρική σάλα υποδοχής του ξενοδοχείου ντράπηκε για την αμφίεση της. Αχτένιστη και αναμαλλιασμένη από το κρεβάτι με την  απλή, λερωμένη απο σοκολάτες που είχαν ξεραθεί , τσαλακωμένη φόρμα που φόραγε φάνταζε παράταιρη με την εκτυφλωτική λάμψη του μάρμαρου και των πολυελαίων που άστραφταν ειδικά  για εκείνη τη βραδιά.

Πριν προλάβει να την αντιληφθεί ο υπάλληλος υποδοχής  έτρεξε αθόρυβα και κρύφτηκε  παράμερα πίσω απο ένα πάσο στολισμένο με χιλιάδες φωτάκια και στολίδια και εβγαλε το κινητό απο τη τσέπη της. 

-"Είμαι στην είσοδο, έλα." 

-"Τι σκατά εννοείς ντρέπεσαι; Ρίξε το παλτό σου και έλα το πάρεις γιατί εγώ δεν έρχομαι με τη φόρμα μέσα! Σαν ζητιάνος μοιάζω!! Αν με δει η σκύλα η Ελένη θα είναι το αγαπημένο της θέμα συζήτησης για όλο τον μήνα! Τελείωνε!" γαύγισε χαμηλόφωνα στο τηλέφωνο και το έχωσε στη τσέπη της πίσω.

Βημάτισε νευρικά δίχως όμως να αποχωρίζεται την κρυψώνα της και κοίταξε ανυπόμονα τριγύρω. Με τίποτα δεν ήθελε να γίνει αντιληπτή απο κάποιον της κοινής τους παρέας! Αν την έπαιρνε κανένα μάτι θα γινόταν περίγελος σε όλους. Και ειδικά απο την Ελένη; Ούτε να φανταστεί τι θα σκαρφιζόταν το κλούβιο της κεφάλι!

-"Μα καλά πόση ώρα θέλει να βάλει ένα παλτό πάνω της γαμώ ;" μουρμούρισε  εκνευρισμένη σε ένα κάτασπρο ελάφι που την κοιτούσε με τα γυάλινα μάτια του.

Ο ήχος απο τακούνια έφτασε σαν την πιο όμορφη μελωδία στα αυτιά της και πετάχτηκε από τη θέση της ξεφυσώντας κρατώντας σφικτά τη χάρτινη σακούλα με το φόρεμα στο χέρι της και έκανε μερικά βήματα μπροστά.

Με το καινούργιο χρόνο κομμένες οι πίτσες και τα παγωτά όποτε έβγαιναν με τη κολλητή που είχε! Άσε που σκεφτόταν σοβαρά να γραφτούν γυμναστήριο. Όχι σαν πέρσι όμως που γράφτηκαν και σε μια βδομαδα τα παράτησαν και έχασαν την εισφορά  .Φέτος θα επέμειναν, σκέφτηκε αποφασισμένη και έκανε το τελευταίο βήμα μακριά απο την κρυψώνα της.

Για πότε βρέθηκε να αγκαλιάζει τη μαρμάρινη κολώνα και η σακούλα να βρίσκεται πεταμένη στο δάπεδο δεν το κατάλαβε. 

Το εκτυφλωτικό λευκό χρώμα της κολώνας ανταγωνιζόταν αυτό που στόλιζε το δικό της πρόσωπο. Ένα πρόσωπο κάτασπρο  με μάτια ορθάνοικτα απο το σοκ .

Γιατί τα τακούνια που είχε ακούσει και ακόμα ηχούσαν δεν άνηκαν στη φίλη της. Και αν και η ιδιοκτήτρια των τακουνιών της ήταν παντελώς άγνωστη ο άντρας που την συνόδευε καθόλου άγνωστος δεν ήταν.