Ben çocukluğunu dışlanmışların şehri Detroit'in sokaklarında geçiren binlerce siyahi gençten biriyim. Yaşadığım yer sık sık aynasızlarla yaşanan olaylarla duyulur. Aşşağılık beyaz adamlar ve polisleri... Babam Jarell gözümdeki en büyük kahramandı. Siyahilerin hakkını savunan beyaz biriydi fakat bir uyuşturucu çetesinin reisiydi. Bizim burda hukuktan çok silahlar konuşur. O 2003 yazını hala unutmadım. Bir akşam babam yorgun bir şekilde eve geldi. Gününün berbat geçtiğini ortağı olan Kevin ile tartışıp kavga ettiklerini anlattı. Birden evin camı birkaç el silah ateşiyle kırıldı. Babam annemle bana saklanmamızı söylemişti. Dışardan Kevin ve birkaç kişinin sesi geliyordu. Babama ihanet etmişlerdi. Birden kapı kırıldı ve babam kaçmamızı söyledi. Kevin ve adamları evi basmıştı. Babam Kevin ile çatışıyordu. Annemle yatak odasına kaçmıştık. Salondan 4-5 el silah sesi duymuştum. Babama bişey olmaması için dua ediyordum. Derken merdivende birkaç kişinin yukarı çıktığını anladık. Annem kapının arkasına birsürü eşya koymaya çalışıyordu. Kevinin adamları kapıyı açmak için ellerinden geleni yapıyordu. Kapı biraz aralanmıştı annem kendiside kapıyı tutmak için gitti. Babam gibi oda bana kaçmamı söylemişti. Nereye saklanıcağımı bilmiyordum. Birden aklıma pencere geldi 2.kattaydık ve aşşağıda babamın topladığı yaprak yığını vardı. Ben atlayıp atlamamakta kararsızdım kapı dahada aralanmıştı annem "kaç" diye bağırdığında atlamaya karar verdim. Biraz canım acısada sert bi düşüş olmamıştı hemen evimizin çevresinden uzaklaştım.Yakınlarda bir kilise vardı terkedilmişti St.Paupolis kilisesine gitmeye karar verdim. Kiliseye geldiğimde kalbim yerinden çıkıcak gibiydi. Acaba annemde ölmüşmüydü ? Başka sığınacak bir akrabam felanda yoktu, peki şimdi napıcaktım ? Aklımda bir sürü soru vardı tüm gece bunları düşündüm. Yorgundum,üşümüştüm ve ağlıyordum. Derken uyumuşum. Sabah bir çift el beni silkiyordu. "Evlat iyi misin?" diye bir sesle uyanmıştım. Bu tanımadığım üstü başı berbat adamda kimdi ? Bana cömertçe üstündeki ceketi uzatarak "Üşümüşsündür ufaklık, burda ne işin var ?" diye sordu. Ona ailemin öldürdüğünü söylemiştim. Ve kim olduğunu sordum. Adı Paul'dü Paul 43 yaşında 1,80 boylarında oldukça yapılı bir tipti. Onun hikayesine gelicek olursak şansı tutmayan kumarbazın tekiydi parasını,evini,karısını kumar yüzünden kaybetmişti ve tüm akrabaları ona sırt çevirmişti. Oda insanlardan umudunu yitirmiş bir evsizdi. Hayatını bu izbe kilisede geçirip geçimini hırsızlıkla sağlıyordu. Bana aç olup olmadığımı sormuştu. Kurt gibi açtım. 2 konserve çıkardı ve bana kuru dallar bulmamı söylemişti. Dalları getirdim onları istifledi ve cebinden çıkardığı kartal işlemeli gümüş bir çakmakla yakmıştı. Çakmağı daha önce gördüğüme emindim. Ona dikkatle baktığımı görünce çakmağı Jarell diye birinin hediye ettiğini söyledi. Ona "Hangi Jarell" diye sormadan edemedim. "Jarell Baker" cevabını almamla şok olmuştum. Babamın çakmağı o adamın elindeydi. Ben mırıldanıyodum "Görmüştüm,görmüştüm" diye. Bana "Jarell'ı tanıyormusun ?" dedi. Ona babam olduğunu söyledim. Paul şaşkın gözlerle bana bakıyordu. Babamın eski bir dostu olduğunu söyledi. Bana "Bak evlat burda birlikte yaşıyabiliriz" dedi. Başka bir seçeneğim yoktu hiç bir akrabam kalmamıştı ve kime güveniceğimi bilmiyordum.
