Memories 2

Chapter 3

Steve's POV

-Μετά από μια εβδομάδα-

Μπαίνω στο σχολείο και κοιτάζω τριγύρω για να εντοπίσω την παρέα μου.

Ήρθα την δεύτερη ώρα μιας και με πήρε ο ύπνος.

Δεν το έχω καθόλου με το πρωινό ξύπνημα.

Ακόμη και τώρα που θα πάω στην τάξη θα κοιμηθώ.

Εχτές άρχισαν τα σχολεία και ήδη ξεκίνησαν να μας βάζουν μαθήματα.

Βλέπω να έρχεται προς το μέρος μου αυτή η κοπέλα που είχε εμφανιστεί από το πουθενά και έγινε το ατύχημα.

Όσο για αυτό έφαγα μια τιμωρία...

Ο μπαμπάς μου δεν με ξανά αφήνει να οδηγήσω την μηχανή του και μου πήρε τα κλειδιά του αυτοκινήτου μου για μια εβδομάδα.

Άκουσα και την γκρίνια της μαμάς μου για ποιον λόγο έτρεχα.

Όμως μετά με επρηζε αν ήμουν καλά και με φιλούσε συνεχώς για καμία ώρα. Δεν με άφηνε στην ησυχία μου.

Πάλι καλά θεέ μου που ήρθε κόσμος στο σπίτι ώστε να μείνω κλειδωμένος στο δωμάτιο μου έχοντας την ησυχία μου.

Στέκεται μπροστά μου. Εγώ πηγαίνω δεξιά έστω να την προσπεράσω, αλλά πάλι βρίσκεται μπροστά μου.

«Τι θα γίνει κοπέλια;» Της λέω απότομα κοιτάζοντας την έντονα στα πρασινα της μάτια.

«Ήθελα απλώς να σε ρωτήσω αν είσαι καλά. Συγγνώμη που-»

«Καλά είμαι» Απαντάω ξερά και προχωράω προς τον διάδρομο του σχολείου τώρα.

Και σε λίγο χτυπάει για μέσα γαμω πω.

«Ξέρεις όταν έγινε όλο αυτό με το ατύχημα σκέφτηκα από την μια πως λογικό να συμπεριφερθείς κάπως αλλά τώρα ναι. Βεβαιώθηκα πως είσαι 24/7 κοπανος» Την ακούω να λέει από πίσω μου για τον απότομο τρόπο

Χαμογελάω ελάχιστα.

«14/7 για την ακρίβεια. Τις υπόλοιπες ώρες κοιμάμαι. Εσύ μου μίλησες κιόλας δεν σου φταίω» Γυρνάω πίσω ώστε να την κοιτάξω στα μάτια έχοντας ένα χαμόγελο.

«Το έκανα μόνο και μόνο από τύψεις αγοράκι μην χαίρεσαι, αλλιώς ούτε καν που θα ερχόμουν να σου μιλούσα. Κυρίως σε εσένα» Χαμογελάει ξινά στο τέλος ως ένδειξη ότι δεν με συμπαθούσε και πριν γίνει όλο αυτό με το ατύχημα.