Umurumda değil.
Ağzımdan çıkan sözler, vücudumdan çıkan safra...
Belki de yaşanması gerek bazı şeylerin, senden vazgeçmem için.
Burada kalmak istemiyorum.
Dumanımda kaybolmak istiyorum.
Çünkü umurumda değil, yaşamak.
Zevk almayacaksam sevgiliye ihtiyacım yok. Hayatımda yeterince işgence çektiren varken bir kişi daha istemem.
Sevmedim, sevemedim bu hayatı.
Hadi tekrar başlayalım yeni bir sayfa açalım. Ya da defteri yakıp bir yerden atlayalım. Başka bir hayata uyanalım. Başka bir hayatta tekrar buluşalım. Belki de ruhumuzu ebediyen hapsetmeliyiz. O kutuda, kapalı defterlerde saklı kalmalıyız. Çöpe atmalıyız her şeyi.
Beynim zonkluyor, konuştukça tehlikeye giriyorum.
İlginizi alın ve başkasına yöneltin. Zira verdiğiniz ilginin karşılığı olmayacak. Çünkü umurumda değilsin, ne sen ne de bir başkası.
Aramayacağım, sarılmayacağım.
Derdini dinlemeyeceğim.
Ben sadece yok olmayı bekleyeceğim.
Kalçalarım yatağımda ölümü bekledikçe genişleyecek. Göbeğim kendi bağımsızlığını ilan edecek. Sivilcelerim yüzümü kaplayacak. İçtiğim her şey burnumdan gelecek. Söylemek istediğim söyler bir bir boğazıma düğümlenecek. Aldığım para gününde bitecek.
Neyi bekleyeceğim? Bir kişi ile mantık evliliği yapıp öylesine bir çocuk dünyaya getirmek, o çocuğun bile beni sırtımdan bıçaklamasını izlemek... Bunu düşünmek bile yorucu. Kendi aileni kurmak mı? Hah! Daha önce ailen oldu mu da kuracaksın? Önünde örnek mi vardı? Ya da doğru aile nedir? Bilmeden yapamazsın. Bilmek istemezsen yaklaşmazsın.Bırakalım bu işi.
Yastığımıza yanaklarımızdan gözyaşlarımız akarken izleyelim. Etraf bulanıkken yabancı bir koltukta uyanalım. Çantamızı alıp uzaklaşalım buralardan.
Belki de doğru hayat diye bir şey yoktur. Belki de doğru bizim için yoktur.
Umrumda değil. Yok olmaya çok yakınım.
