Thank u, next

Λίγο πριν την εβδομάδα μόδας

Η ώρα είναι δέκα το πρωί, ημέρα Σάββατο και κατευθύνομαι με γρήγορες δρασκελιές στην πιο δημοφιλή αγορά, της κεντρικής πλατείας "Piazza del Duomo" του Μιλάνο. Μια διαδρομή πολύ γνωστή στα μάτια μου πλέον, αφού την ακολουθώ καθημερινά. Όχι βέβαια για ψώνια, αλλά επειδή σε αυτό το "χρυσό τρίγωνο" της μόδας βρίσκεται το Βαλεντίνο.
Το κρύο του Νοέμβρη είναι ελάχιστα τσουχτερό, δίνοντας μου την ευκαιρία να φορέσω ένα ανοιξιάτικο μπορντώ σακάκι ασορτί με μπορντώ παντελόνα και την λευκή μου καπαρντίνα. Δεν φοβάμαι το κρύο, όπως λέω και στους συνεργάτες μου είμαι θερμή γυναίκα εγώ!

Συνεχίζω να προχωράω σε απόλυτη ευθεία, ενώ περνάω το μεγαλύτερο αξιοθέατο αυτής της πλατείας, τον Καθεδρικό ναό, που είναι χτισμένος με ένα γοτθικό στυλ και σύμφωνα με την ιστορία χρειάστηκαν 500 χρόνια για την ολοκλήρωση του. Κάτι που είναι απόλυτα λογικό, καθώς η περίτεχνη αρχιτεκτονική του, με τους 135 πύργους και τα 3.200 αγάλματα στην οροφή του, σου κόβει κυριολεκτικά την ανάσα. Ορισμένες φορές, πιο συγκεκριμένα, όταν δεν είμαι καλά ψυχολογικά, μια βόλτα στην πόλη αρκεί για να με κάνει να ξεχάσω τα πάντα. Χαίρομαι που υπάρχουν ακόμη πράγματα για να ανακαλύψω και δεν είμαστε φτωχοί σε πολιτισμό.

Διανύω την μεγάλη πύλη, του αρχοντικού κτίσματος της διάσημης αγοράς, όπου μπαίνοντας βλέπω από την γυάλινη οροφή τον καθαρό ουρανό και αφού περνάω μπαρ, εστιατόρια και κάθε λογής καταστήματα, φτάνω στον προορισμό μου, όπου υπάρχουν όλοι οι διάσημοι οίκοι μόδας.
Ανοίγω την πόρτα και περνάω στο εσωτερικό του καταστήματος. Στον πρώτο όροφο βρίσκονται τα ρούχα, τα κοσμήματα και τα παπούτσια που μπορούν οι πελάτες να αγοράσουν.

Εκπλήσσομαι όταν βλέπω έναν ικανοποιητικό αριθμό πελατών, παρά την ώρα, με την Βιτόρια να εξυπηρετεί κάποιους από αυτούς και την Κοντσέτα να βρίσκεται στο ταμείο. Καλημερίζω και τις δύο και κατευθύνομαι προς το γυάλινο ασανσέρ, με προορισμό τον δεύτερο όροφο ο οποίος είναι για εμάς, τους σχεδιαστές. Με αποφασιστικά βήματα και ισορροπώντας τέλεια πάνω στις λευκές με κόκκινες λεπτομέρειες γόβες μου, φτάνω στην τεράστια αίθουσα που φτιάχνονται όλα τα ενδύματα και μη.

Το βλέμμα μου πέφτει κατευθείαν στην τσιτωμένη συνεργάτιδα και καλή μου φίλη, Λουτσία, που σχεδόν με ρομποτικές κινήσεις δουλεύει ένα πράσινο παλτό με χρυσές λεπτομέρειες, στην ραπτομηχανή. Η Λουτσία, βρίσκεται στον χώρο περισσότερα χρόνια από εμένα και εκτός από έμπειρη, είναι καταπληκτική στην δουλειά της.
Δεν έχει καταλάβει ακόμα την παρουσία μου στον χώρο, γι αυτό αποφασίζω να της κάνω μια πλάκα, να την τρομάξω.