Thank u, next

Εβδομάδα μόδας - part 3

Το βλέμμα μου πέφτει στην Λουτσία που με κοιτάζει ανήσυχη, κάνοντας μου νόημα να πάω προς το μέρος της. Ρίχνω μια εξονυχιστική μάτια στον Λορέντζο και απομακρύνομαι από κοντά του με νευρικές κινήσεις. Εκείνος στέκει στην θέση του σκεπτικός, με έκδηλη την απορία στο βλέμμα του. Προς το παρόν αφήνω αυτό το κομμάτι στην άκρη, ξέροντας όμως ότι δεν θα περάσει έτσι. Όχι κύριε Λορέντζο, δεν είμαι εγωίστρια! Μπορεί να έχω χίλια αρνητικά, αλλά οι ευαισθησία για τους συνανθρώπους μου είναι κάτι που με χαρακτηρίζει.

Μόνο από την στάση του σώματος και γενικά τις σπασμωδικές κινήσεις της Λουτσίας, καταλαβαίνω τον λόγο που με κάλεσε κοντά της. Ρίχνω μια γρήγορη ματιά στο ρολόι μου και εκπλήσσομαι από το πόσο γρήγορα πέρασε η ώρα, που αυτό σημαίνει ότι το σόου κοντεύει να αρχίσει.
Το θέατρο γύρω μου είναι ασφυκτικά γεμάτο, με τον κόσμο να βολεύεται στα αναπαυτικά καθίσματα με το βελούδινο ύφασμα που τα αποτελούν. Η Μόνικα, αφού μου κάνει σήμα ότι είναι έτοιμη αρχίζει να κατευθύνεται προς την έξοδο της κεντρικής αίθουσας, με εμένα, την Λουτσία και τον Μάσινο να την ακολουθούμε.

Ξαφνιάζομαι που δεν έχω εντοπίσει ακόμα τον Ντομένικο και πραγματικά αυτό που προκαλεί μια ιδιαίτερη ανησυχία. Όσοι γνωρίζουμε την πολύπλοκη προσωπικότητα του, ξέρουμε πολύ καλά το πάθος και την εργασιομανία που τον διακατέχει και σύμφωνα με τις προηγούμενες επιδείξεις μόδας, ήταν πρώτος από όλους στις πρόβες.
"Που είναι ο Ντομένικο;" ρωτάω ενώ σκουντάω ελαφρά την Λουτσία. Εκείνη ανασηκώνει με ένταση τους ώμους της, διατηρώντας μια ανησυχία στο βλέμμα της. Αναστενάζω απογοητευμένη, με το μυαλό μου να κάνει διάφορα αρνητικά σενάρια.

Σε κάθε επίδειξη και κυρίως σε ένα τόσο μεγάλο σόου όπως η εβδομάδα μόδας, είναι σημαντικό -μη πω αυτονόητο- να παρευρίσκονται όλα τα μέλη που εκπροσωπούν τον εκάστοτε οίκο. Αν ένα από τα μέλη λείπει τότε υπάρχει σοβαρό πρόβλημα και ο λόγος είναι ότι εκτός τα ρούχα που φτιάχνουμε μεμονωμένα σαν σχεδιαστές, προς το τέλος του σόου παρουσιάζουμε το συνολικό ένδυμα που σχεδιάσαμε όλοι μαζί για τον οίκο. Άρα, το να λείπει ο Ντομένικο σημαίνει ότι το κομμάτι στο οποίο συνέβαλε δεν θα εξηγηθεί εκ μέρους του, γιατί όλοι μας παίρνουμε κάποια λεπτά χρόνου για να μιλήσουμε και για το ατομικό, αλλά και για το συλλογικό σχεδιασμό των ενδυμάτων.

"Ει, Αλέσια!" η φωνή της φίλης και συνεργάτιδας μου με βγάζει από τον λήθαργο των σκέψεων μου. Εκείνη μου κάνει νόημα με τα χέρια ότι θα μου πει σε λίγο και ενώ διασχίζουμε έναν ατελείωτο διάδρομο, σε μπορντώ χρώμα, με πίνακες από τις παραστάσεις, μπαίνουμε στο τεράστιο καμαρίνι που προορίζεται για τους σχεδιαστές του Βαλεντίνο.
Ο χώρος γύρω μου προσδίδει την πολυτελή χλιδή του θεάτρου, με τους τοίχους να είναι βαμμένοι σε ένα χρυσό - κίτρινο και μπορντώ χρώμα, πολλά είδη λουλουδιών σε κάθε γωνία και έναν μεγάλο καθρέπτη με χιλιάδες λαμπάκια στο κέντρο της αίθουσας. Με ένα νεύμα του χεριού μου, σε μια δερμάτινη πολυθρόνα μπροστά από τον καθρέπτη, η Μόνικα κάθεται και εγώ γέρνω κοντά στην Λουτσία που τοποθετεί με ευλάβεια τα ρούχα στις κρεμάστρες.