Ένα πλατύ χαμόγελο ικανοποίησης στολίζει εδώ και κάμποση ώρα το πρόσωπο μου, όταν πια από την άκρη της παντελόνας, λείπει το σκίσιμο και στη θέση του υπάρχει η λεπτομερής ραφή. Είναι έτοιμο, όχι μόνο για να το ξανά φορέσει το μοντέλο, που το έβγαλε αναγκαστικά για να περαστεί η τελική ραφή, αλλά και για να αρχίσει η πρόβα.
Το στομάχι μου σφίγγεται κόμπος στη σκέψη ότι σε μιάμιση ώρα, ξεκινάει το σόου και εγώ δεν θα προλάβω να προβάρω τα υπόλοιπα ρούχα. Τουλάχιστον, πίσω στον οίκο έγινε ο απαραίτητος έλεγχος και αυτό με καθησυχάζει λίγο.
Σηκώνομαι όρθια, πιάνοντας την πονεμένη μέση μου και γέρνω ελαφρώς προς τα πίσω τον κορμό μου, σε μια προσπάθεια να ισιώσω το κορμί μου. Αφού παίρνω τον χρόνο μου, με την Μόνικα δίπλα να δοκιμάζει διάφορες πόζες, της κάνω νόημα και ξεκινάω να απομακρύνομαι από κοντά της. Με αποφασιστικά βήματα, διασχίζω τον τεράστιο διάδρομο και στην σκέψη ότι υπάρχει ο Λορέντζο στον χώρο, κατευνάζω τον ρυθμό των βημάτων μου και κυριολεκτικά προχωράω λες και είμαι εγώ το μοντέλο, όχι η σχεδιάστρια.
Με ψηλά το κεφάλι, τα χέρια να κρέμονται απαλά στο πλάι και ένα ελαφρύ κούνημα των γοφών μου, φτάνω στο τέλος, κάνω μια πόζα και στέκομαι εκεί, βάζοντας τα χέρια στις τσέπες. Εκπλήσσομαι ευχάριστα, όταν ακούω κάποια επιφωνήματα έκπληξης από τον Μάσινο, συνοδευόμενα με χειροκρότημα, από τον Λορέντζο.
Οι δύο τους, κάθονται σε μια ήσυχη γωνιά, στην αρχή του θεάτρου, ενώ λίγο αργότερα και απ' ότι φαίνεται από τις κινήσεις του Μάσινο, συζητάνε έντονα.
Από την άλλη άκρη, η Μόνικα με πλησιάζει περπατώντας στον γνωστό ρυθμό που ακολουθούν τα μοντέλα. Το ρούχο εφαρμόζει άψογα στη ψηλόλιγνη σιλουέτα της και οι μακριές άκρες της παντελόνας κουνιούνται αέρινα, δίνοντας την εντύπωση ότι είναι το πιο άνετο ρούχο του κόσμου. Χαμογελάω πλατιά, ικανοποιημένη από την μπροστινή όψη. Εκείνη φτάνει επιτέλους μπροστά μου, κάνοντας πόζες, όπως επιβάλει η πασαρέλα και εγώ της κλείνω το μάτι, δίνοντας της δύναμη να συνεχίσει.
"Τα πας τέλεια!" φωνάζω όταν εκείνη έχει απομακρυνθεί αρκετά. Μου κόβει την ανάσα ο τρόπος που προχωράει, με τα ψηλά της πόδια να ισορροπούν τέλεια πάνω στις κόκκινες γόβες και τα κοντά μαλλιά να ανεμίζουν προς τα πίσω, σαν να τα χτυπάει ο άνεμος. Βγάζω άλλον έναν αναστεναγμό ανακούφισης. Είμαι ικανοποιημένη λοιπόν, από την γενική εικόνα του ρούχου και αυτό είναι κινητήριος δύναμη για την συνέχεια που έπεται.
أنت تقرأ
Thank u, next
أدب نسائي"Επειδή ήσουν πολύ πεισματάρα στο μπαρ, πάρε με τηλέφωνο όταν το δεις. -Λορέντζο" _________________________________________ Αλέσια: δουλεύει ως σχεδιάστρια ρούχων σε υψηλής ραπτικής οίκο μόδας στο Μιλάνο. Μια δυναμική γυναίκα, γεμάτη αυτοπεποίθηση...
