[Angie]
Cześć, z tej strony Angie. Należę do Szukających Urbexu, jestem trzecią członkinią. To właśnie dzięki mnie dziewczyny się poznały i we trzy zostałyśmy najlepszymi przyjaciółkami, które się wspierają, rozumieją i pomagają. Oczywiście, nie brakuje nam humoru, a także koleżeńskich docinek i kłótni. Na szczęście, wszystko kończy się zgodą.
Najpierw poznałam się z Chicken. Nasz początek pamiętam jak przez mgłę, jednak wiem, że było to przez grupę o Żądnym Przygód na Instagramie. Z czasem nabrałyśmy zaufania do siebie i przeszłyśmy na Messenger. Przez codzienne pisanie stałyśmy się jak papużki nierozłączki. Mówimy sobie o wszystkim i wiemy, że możemy liczyć na wzajemną pomoc. Przez wspólne zainteresowania zawsze mamy tematy do rozmów.
Z Wilkiem poznałam się również przez internet, jednak przez inne media. Pewnego sierpniowego wieczoru nudziłam się i postanowiłam poczytać coś na Wattpadzie. Był to moment, kiedy po rocznej przerwie znów tam powróciłam. Jako że w 2019 roku bardzo zainteresowałam się urbexem, uznałam, że takiej książki powinnam poszukać. W wyszukiwarkę na Wattpadzie wpisałam frazę "urbex". Gdy załadowały się polecane mi książki, zaczęłam czytać jedna po drugiej. Większość z nich była krótka lub niedokończona. Moją uwagę przyciągnęła jedna, która opisywała przygody moich ulubionych youtuberów. Fabuła mi się spodobała, niestety wtedy miała tylko dwa rozdziały, więc postanowiłam napisać parę komentarzy, aby dać znać o zainteresowaniu. Kilka dni później dostałam wiadomość. Była ona właśnie od Wilka. Dodałam ją na grupę Młodzi Eksploratorzy, bo byłam tam bardziej aktywna. Dziewczyny zdążyły się wtedy poznać. W końcu zaczęłyśmy pisać na Messenger. Założyłyśmy wspólną grupę, aby można było porozmawiać we trójkę. Nie wiedziałyśmy jak się nazwać, aż jedna z nas, Wilk, wpadła na pomysł – Szukające Urbexu.
Wilk jest świetną przyjaciółką, która troszczy się o ważne dla niej osoby. Często jednak sama potrzebuje pomocy. Mnie to nie przeszkadza, bo uwielbiam pomagać i pocieszać ludzi. Dobrze się rozumiemy, mamy wspólne ulubione rzeczy, a nawet podobne cechy charakteru.
Moja przygoda z urbexem ciągnie się już od młodych lat. Za dziecka co roku chodziłam razem z babcią do jej dawnego domu, który stoi sam, ale za to z pełnym wyposażeniem. Zawsze mnie ciekawiło to, jak dawniej się żyło. Podobał mi się ówczesny styl ubierania, a także wystroju wnętrz. Chodząc po pokojach, patrząc na meble pokryte dużą warstwą kurzu, które swoje lata już tam stoją, czułam spokój, wewnętrzną radość, że mam swoje "mini muzeum". Uwielbiałam ten klimat dawnych lat, w sumie dalej go uwielbiam.
Gdy byłam w siódmej klasie szkoły podstawowej, przeglądałam filmy na Youtube. W pewnym momencie zauważyłam jakiś od Bombing Urbex (i był to pierwszy urbexowy kanał, jaki poznałam i polubiłam). Nawet nie wiem jak, zaczęłam oglądać coraz więcej ich filmów. W tamtym roku, 2017, poznałam również kanał Żądnego Przygód, jeden z jego filmów wyświetlił się w proponowanych. Niestety, musiałam odłożyć oglądanie na Youtube z powodu nauki. Zrobiłam od niego długą przerwę, zapominając też o urbexowych kanałach. W marcu 2019 roku, w ósmej klasie na chemii była wzmianka o wybuchu reaktora elektrowni jądrowej w Czarnobylu. Zainteresowałam się tym i postanowiłam co nieco poczytać o tym w internecie. Tak też zrobiłam. Przeczytałam wiele artykułów na temat wybuchu, jak i samego Czarnobyla. Niedługo potem powróciłam do oglądania filmów na YouTube, a zaraz po wejściu w aplikację w proponowanych wyświetlił się film od Żądnego Przygód, właśnie z czarnobylskiej strefy. Oglądając tę serię, przypomniałam sobie, że przecież już skądś znam Juliana. Przeglądałam moje playlisty, aż znalazłam zapisany jeden z jego filmów. Niedługo potem zaczęłam oglądać Urbex History i inne urbexowe kanały. W ten sposób rozwinęła się moja pasja i zainteresowanie do urbexu.
