Η λύκος του φεγγαριού 🐺🌕

Το Αντίο

   "Στεναχωριέμαι τόσο πολύ που δεν θα τελειώσω την τελευταία μου χρόνια στο λύκειο με τους φίλους μου... Μα καλά και αυτοί οι γονείς τώρα θέλουν να μετακομίσουμε! Δεν τους καταλαβαίνω"!.
   (Καλά καλά δεν ξημέρωσε και γκρινιάζει στον εαυτό της...🙄 σήμερα είναι η τελευταία μετά της Αλεξάνδρας στην Αθήνα και αύριο με το που ξημερώσει φεύγει για Κόρινθο.)
   Χαίρομαι που οι γονείς μου με αφήνουν να κάτσω σπίτι την τελευταία μου μέρα, οι φίλου μου θα στεναχωρηθουν αλλά ξέρουν ότι δεν μπορώ τους αποχαιρετισμούς, η Ζωή θα με σκοτώσει αν με δει και η Άννα ίσως κλάψει λίγο, ο Άγγελος και ο Πέτρος θα στεναχωρηθουν αλλά θα του ραγίσει η καρδιά του Γιάννη.
   Εχτές ήρθε σπίτι μου και μου ζήτησε να πάμε μια βόλτα στην γειτονιά, εγώ δέχτηκα αλλά τον έβαλα να περιμένει στο σαλόνι για λίγο γιατί ήμουν με τις πιτζάμες, έπειτα πήγαμε στο πάρκο, κοντά στο σπίτι μου και πήγαμε μέσα σε κάτι θάμνους η αλήθεια είναι ότι δεν ήξερα για αυτό τον κρυφό σημείο.
   Στην αρχή έπρεπε να σκύψεις για να μπεις αλλά μετά ήσουν κομπλέ. Οι θάμνοι μας είχαν καλύψει για τα καλά αλλά ήταν τόσο όμορφα, μιας και ήταν άνοιξη είχαν ανθίσει και τα λουλούδια, ο συγκεκριμένος θάμνος είχε μικρά ροζ λουλούδια σε μέγεθος καραμέλας και οι ακτίνες του ήλιου έκαναν το μέρος ακόμα ποιο όμορφο.
   Με τον Γιάννη κάτσαμε κάτω στο γρασίδι, που όλος περίεργος ήταν κουρεμένο, τα μαύρα του μαλλιά είχαν πέσει μπροστά φράντζα αλλά τα κάστανα του μάτια δεν είχαν καλυφτεί και ήταν τόσο όμορφα έτσι όπως έπεφταν οι αντίκες του ήλιου πάνω τους..., ναι από ότι καταλάβατε μου αρέσει ο Γιάννης.
   Η αλήθεια είναι ότι τον ξέρω από την τέταρτη δημοτικού, μόλις είχε μετακομίσει από το Ναύπλιο και ήταν στην ίδια τάξη με έμενα, στην θέση δίπλα μου κανονικά καθότανε η Άννα αλλά ήταν άρρωστη, έτσι έκατσε μαζί μου, τα υπόλοιπα τα καταλαβαίνετε.
    Ο Γιάννης ήταν ο κολλητός μου, μπορεί να μην πολύ βγαίναμε αλλά κάθε βράδυ μιλάγαμε από μηνύματα και λέγαμε για το πως ήταν η μέρα μας, πολλές φορές πρέπει να του είχα σπάσει τα νεύρα αλλά δεν μου έλεγε τίποτα το κακόμοιρο.
   Στις αρχές του γυμνασίου άρχισα να τον βλέπω πιο ερωτικά, γιατί η φίλες μου η Ζωή και η Άννα μου έβαλαν αυτήν την ιδέα στο κεφάλι, πιο συγκεκριμένα, είχαμε πάει στην αγαπημένη μας καφετέρια και κάποια στιγμή καθώς μιλάγαμε η Άννα με ρώτησε "Σου αρέσει ο Γιάννης? " εγώ δεν το σκέφτηκα καθόλου και απάντησα κατευθείαν "Όχι" τότε η Ζωή με ρώτησε και αυτή "Αν σου έλεγε ότι θέλει να είσαι κάτι παραπάνω από φίλη του? Τι θα του έλεγες?" εκεί κάθισα και σκέφτηκα έπειτα τους άλλαξα θέμα, εκείνες δεν επέμειναν στον Γιάννη και συνεχίσαμε να λέμε για κάτι άλλο.
   Από τότε μου μπήκε το μικρόβιο του έρωτα προς τον κολλητό μου, ήθελα να του το πω φέτος στο τέλος του γυμνασίου αλλά φαίνεται ότι η Κόρινθος με καλεί.
   Αφού κάτσαμε με ρώτησε το εξής "Αν καθόσουν εδώ, ποια θα ήταν τα σχέδια σου για το λύκειο?" εγώ η αλήθεια είναι ότι περίμενα να αρχίσω το λυκείου έχοντας αγόρι και συγκεκριμένα αυτόν αλλά φυσικά δεν του το είπα και απλά του απάντησα "Εμ δεν ξέρω" τότε εκείνος μπήκε στο ψητό "Με είχες δει ως κάτι παραπάνω από φίλο? " εγώ τότε κόλλησα και μάλλον κοκκίνισα, εκείνος με κατάλαβε και χωρίς άλλη καθυστέρηση με φίλησε.
   Το δεξί του χέρι ήταν γύρω από την μέση μου και με το άλλο στηριζόταν, εγώ με αργές και απαλές κινήσεις τύλιξα τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του και του χάιδεψα και τα μαλλιά του. Έπειτα όπως με κρατούσε σιγά σιγά με κατέβασε στο γρασίδι. Κατέληξε να έχει γυρίσει μπρούμυτα και το πάνω μέρος του σώματός του από πάνω μου ενώ με κρατούσε από την μέση και με το άλλο να  κρατούσε το δικό μου στο γρασίδι και εγώ ξαπλωμένη ανάσκελα με το ένα χέρι γύρω από το σβέρκο του και το άλλο το κρατούσε ο Γιάννης. Έπειτα άρχισε να με φιλάει στο λαιμό και ύστερα λίγο ποιο κάτω, όσο άφηνε μια αμάνικη μπλούζα, εγώ δάγκωσα τα χείλια μου ώστε να μην ακουστώ γιατί αυτό το ζιζάνιο με είχε ανάψει για τα καλά!
   Όταν τελείωσε με κοίταξε, έβγαλε το χέρι από την μέση μου και με χάιδεψε στο μάγουλο,μετά ξάπλωσε δίπλα μου και ήταν γυρισμένος σε εμένα, φυσικά γύρισα και εγώ προς σε αυτόν, έπειτα τον  πλησίασα και ξάπλωσα μπροστά στο στέρνο του, αλλά σήκωσε το κεφάλι μου και έβαλε από κάτω το χέρι του και με πείρε αγκαλιά.
   Κάθισα για αρκετή ώρα στην αγκαλιά του, δεν ήθελα να φύγω από εκεί, δυστυχώς όμως ήχησε το τραγούδι Mi gente (ο ήχος κλίσεις του κινητού μου) και μας διέκοψε.
   Καθώς πήγα να δω ποιος είναι αναγκάστηκα να το σηκώσω "Έλα μαμά" είπα "Έλα αγάπη μου, σιγά σιγά έλα από το σπίτι, το φαγητό είναι έτοιμο" είπε εκείνη και έπειτα μου το έκλεισε, να δεις που ακόμα μαγειρεύει και με τραβάει τζάμπα στο σπίτι.
   Είπα στον Γιάννη ότι έπρεπε να φύγω, τότε το χαμόγελό του έφυγε και μια θλίψη την αντικατάστησε "Εντάξει" είπε με βάρδια καρδιά και σηκώθηκε, μετά με βοήθησε να σηκωθώ, όχι ότι χρειαζόμουν βοήθεια αλλά έτσι έκανε πάντα, μετά με πήγε σπίτι αν και το δικό του ήταν ακριβώς στην αντίθετη κατεύθυνση.
   Δεν πολύ μιλήσαμε στην διαδρομή, εκείνος με  κράταγε από το χέρι σε όλη την διαδρομή, ήταν πάντα γλυκός με τα κορίτσια που του άρεσαν, πάντα ήθελα κάποιον σαν και αυτόν αλλά δεν πίστεψα ότι θα μπορούσα να τον έχω δικό μου και τώρα που τον έχω θα το χάσω στο πι και φι :-(
   Όταν φτάσαμε σπίτι μου με αγκάλιασε τόσο σφικτά που θα έσπαγα, χωρίς πλάκα ένιωσα κάτι κρακ στην σπονδυλική μου στήλη, "Θα σκάσω" του είπα με λίγη δυσκολία, εκείνος τότε χαλάρωσε λίγο την αγκαλιά του και τώρα που μπορούσα τον πήρα και εγώ "Καλό βράδυ" του είπα καθώς τον άφηνα "Τα λέμε αύριο" αύριο μου είπε και ένακε να φύγει "Δεν σκοπεύω να-" πήγα να του πως ότι δεν θα πήγαινα στο σχολείο και τότε βγήκε ο αδερφός από την πόρτα "Θα ξεράσω με τα μέλια σας μικρά" είπε και έσκασε ένα χαμόγελο "Αδερφούλα μπες μέσα πεινάω και δεν μπορώ να σε περιμένω άλλο" είπε και χάιδεψε την κοιλιά του, τότε ο Γιάννης μου έκανε νόημα να πάω, μπριν μπω όμως, πήγα να του ξανά πω αυτό που ήθελα και εκείνος μου είπε κατευθείαν "Το ξέρω" είπε και έφυγε.
   Ο αδερφός μου τότε με τράβηξε μέσα "Σου είπε πως νιώθει ε; " με ρώτησε "Πως το κατάλαβες;" τον ρώτησα "Μικρή όταν εσύ πήγαινες εγώ ερχόμουν, τώρα πάμε για φαγητό, η μαμά έκανε ένα από τα αγαπημένα σου ξανά" είπε με έμφαση στο ξανά.
    Οι γονείς μου προσπαθούν να με καλοπιάσουν για το θέμα της μετακόμισης, τον αδερφό μου δεν χρειάστηκε γιατί τον είχαν ενημερώσει προ πολλού και του χρόνου θα αναγκαζοτανε να φύγει για σπουδές οπότε ήταν προετιμασμένος. Εγώ φυσικά στην απέξω όπως πάντα...