Η λύκος του φεγγαριού 🐺🌕

Η Προετοιμασία

   Όταν πήγαμε στο δωμάτιό μου, ο αδερφός μου άνοιξε την ντουλάπα μου "Ποια ρούχα έχεις για σκίσιμο;" με ρώτησε και με κοίταξε λες και αυτή η ερώτηση ήταν πολύ φυσιολογική! Φυσικά εμένα μου πήγε αλλού το μυαλό και εκείνος το κατάλαβε "Έλεος αδερφή μην σκέφτεσαι έτσι! Θα μεταμορφωθείς σε λύκο για αυτό σε ρώτησα!" είπε φωναχτά, εγώ πήρα μια ανάσα ανακούφισεις και του έδειξα κάποια ρούχα που δεν μου άρεσαν αλλά για κάποιο λόγο τα είχα (νομίζω και άλλες είμαστε έτσι 😂).
   Ο αδερφός μου, διάλεξε στην τύχη κάποια από αυτά, συγκεκριμένα μια στενή πράσινη μπλούζα με κάτι κόκκινες γραμμές, τυχαία σχεδιασμένες και ένα πράσινο παντελόνι με κόκκινες ραφές. Αυτά μου τα είχε φέρει μια θεία μου από Αγγλία, το συγκεκριμένο σετ είναι της μόδας αλλά εμένα ποτέ δεν μου άρεσε και δεν το φόρεσα ποτέ.
   Πήγα να διώξω τον αδερφό μου για να αλλάξω την τελευταία στιγμή όμως μου είπε "Περίμενε" και έφυγε για ούτε ένα λεπτό, όταν γύρισε είχε μαζί του μια μπορντό χάρτινη σακούλα στο δεξί του χέρι. Μου την άφησε και λίγο πριν ξανά αποχωρήσει είπε λίγο φωναχτά "Αν δεν τα φορέσεις αυτά θα σκοτώσω κάθε λιγουρη που θα σε κοιτάξει και δεν νομίζω δεν το θες αυτό!" είπε έφυγε.
   Δεν ξέρω γιατί έκανε έτσι αλλά λογικά θα το μάθω, σε λίγες ώρες θα πάμε να δούμε την αγέλη των λυκανθρώπων για να τους γνωρίσουμε.
   Κάποτε σε αυτήν την αγέλη ήταν και είναι ακόμα, ακόμα και όταν έφυγαν από Κόρινθο, οι γονείς μου. Εγώ η αλήθεια είναι ότι δεν ήξερα καν ότι ζούσαν στην Κόρινθο πριν καν γεννηθούμε εγώ και ο αδερφός μου.
   Με τόσα πολλά που μαθαίνω θα σπάσει το κεφάλι μου!
   Α! Και σήμερα θα κάνουμε μια τελετή εγώ και ο αδερφός μου για να ενταχθούμε στην αγέλη και μετά θα τους γνωρίσουμε.
   Τέλος πάντων, γυρνάω λίγο πίσω. Όταν κοίταξα μέσα στην μπορντό σακούλα είδα ένα μαύρο σουτιέν και βρακάκι, δεν ήταν άσχημα αλλά ούτε και τέλεια... Έχουν όμως και τα δύο κούμπωμα, ναι και το βρακάκι από πίσω και το κούμπωμα είναι χρατσ χρατσ, βασικά έτσι το λέω εγώ, δεν ξέρω πως λέγεται κανονικά.
   Με το που τα φόρεσα για να δω πως είναι πάνω μου, μπήκε η μαμά μου, η αλήθεια είναι ότι τα εσώρουχα ήταν πολύ άνετα και καθόλου αποκαλυπτικά "Είναι τέλεια" είπε και την κοίταξα περίεργα, στην μαμά μου δεν της άρεσαν καθόλου αυτά τα εσώρουχα σε σχέση με έμενα που τα λάτρευα!
   Στην μαμά μου της αρέσουν αυτά με την δαντέλα και με το σίδερο γιατί έχουν πιο ωραία όψη και κρατάνε καλύτερα το στήθος ή μάλλον της αρέσει να πειράζει τον μπαμπά, ιουυυυυ γιατί μιλάω ακόμα;
   "Μαμά είσαι άρρωστη;" την ρωτάω καθώς πηγαίνω προς σε αυτήν και βάζω το χέρι μου στο κούτελό της, εκείνη σκάει στα γέλια "Το λέω μόνο για σήμερα που θα μεταμορφωθείς μπροστά σε όλους" είπε χαλαρά και εγώ την κοιτάω με ανοιχτό το στόμα "Τι δεν στο είπε ο Πάνος;" συνέχεισε και εγώ συμφώνησα.
   Τότε μου εξήγησε ότι στην τελετή θα μεταμορφωθώ σε λύκο μπροστά σε όλους και ότι αυτά τα εσώρουχα δεν θα χαλάσουν γιατί απλά θα ανοίξουν τα κουμπώματα τους, τα έχει σχεδιάσει ένας λυκάνθρωπος για αυτόν τον λόγο, καλή ιδέα πάντως.
   Όταν ξεκινήσαμε για την συγκέντρωση, βρήκαμε κι άλλους λυκανθρώπους, την οικογένεια Μανταροπούλου, ήταν τέσσερα άτομα τα δύο παιδιά της οικογένειας πήγαιναν και αυτά Τρίτη γυμνασίου η Ρόξι (Ροξάνα) και ο Ραφαήλ, αν και ήταν δίδυμα είναι πολύ διαφορικά, η Ρόξι είναι άσπρη κοκκινομάλλα με φακίδες και μελή μάτια σαν το μπαμπά της τον κ. Μήτσο και ο Ραφαήλ ήταν μελαμψός με μαύρα μαλλιά και πράσινα μάτια σαν την μαμά του την κ. Αλέκα.
   Μπορεί να γνωριστήκαμε τώρα αλλά φαινόταν σαν να γνωριζόμαστε καιρό, φυσικά μιλάω για τα παιδιά, οι γονείς ήδη γνωρίζονταν. Επίσης όλοι φωνάζαμε ο ένας τον άλλον με τα μικρά χαϊδευτικά μας, ας πούμε, δηλαδή την Ροξάνα - Ρόξι, τον κ. Δημήτρη - κ. Μήτσο και την κ. Αλεξάνδρα - κ.Αλέκα και τον Ραφαήλ τον φώναζα εγώ μόνο Ραφ, βασικά του ζήτησα την άδεια γιατί τον φωνάζουν μόνο Ραφαήλ και εγώ βαριόμουν να πω όλο το όνομά του, ξέρω είμαι τεμπεεελα. 😂
   Η αλήθεια είναι ότι δεν πρόσεξα πολύ την διαδρομή που κάναμε.
   Ξαφνικά βλέπω γύρω μου δέντρα! Γιατί πάμε μες το δάσος; Κοιτάω πίσω μου και βλέπω ότι είχαμε περάσει ένα σχολείο, έπειτα κοίταξα τους υπόλοιπους, φαίνονταν χαλαροί, έτσι δεν είπα τίποτα.
   Φυσικά κάποια στιγμή φοβήθηκα γιατί μπαίναμε όλο ένα και περισσότερο μέσα στο δάσος.
   Όλοι οι υπόλοιποι χαλαροί φυσικά, μα καλά είναι με τα καλά τους!; Που πάμε; Αφού έκανα αυτές τις ερωτήσεις μέσα στις σκέψεις μου, ο αδερφός μου, μου ακούμπησε το χέρι του στον ώμο μου, εγώ η χαζή τρόμαξα και ίσως φώναξα λίγο... 😅
   Όλοι γύρισαν να με κοιτάξουν, ο αδερφός μου φυσικά έσκασε από τα γέλια.
   Οι γονείς μου τον αγριοκοίταξαν, είχαν καταλάβει ότι με τρόμαξε, εκείνος τους κοίταξε "Κατά λάθος" είπε και έβαλε το χέρι του στο κεφάλι του. Οι γονείς μου τον άφησαν αυτή την φορά και δεν του φώναξαν, έπειτα κάνανε νόημα στους υπόλοιπους να προχωρήσουν και έφυγαν.
   Ο Πάνος γύρισε και με κοίταξε "Πως είσαι;" με ρώτησε σοβαρός, ποιο πολύ τρομάζω όταν είναι σοβαρός πάρα όταν με τρομάζει. "Καλά είμαι" του είπα ψέματα, φυσικά όμως το κατάλαβε και με αγκάλιασε "Δεν έχεις τίποτα να φοβάσαι ποια, είσαι ποιο δυνατή τώρα και έχεις και εμένα μαζί σου, μην το ξεχνάς αυτό" είπε κάπως ψιθυριστά στο αυτί μου.
   Τα λόγια του με χαλάρωσαν και η αγκαλιά του με έπεισε ότι όλα είναι καλά.
   Προχωρήσαμε για το μέρος που ήταν να πάμε, κάποια στιγμή φτάσαμε σε μια σπηλιά και στην είσοδό της υπήρχαν δύο πυρσοί, μπήκαμε μέσα και...

Γειά σας λυκάκια! Ελπίζω να σας άρεσε το κομμάτι αυτό, αν θέλετε να δείτε την συνέχεια πατήστε like ή γράψτε το στα σχόλια 😉