Η λύκος του φεγγαριού 🐺🌕

Η Μεταμόρφωση

   Μπήκαμε μέσα και δεν έβλεπα ούτε την μύτη μου, ο αδερφός μου από την άλλη έβλεπε, τουλάχιστον αυτό κατάλαβα από την στιγμή που μου έπιασε το χέρι και με τράβηξε μέσα.
   Η αλήθεια είναι ότι μάλλον δεν ήταν μια απλή σπηλιά, πρέπει να είχαν σκάψει τούνελ μέσα της που οδηγούν κάπου αλλού.
   Κάπου μέσα στο σκοτάδι αντίκρισα ένα φως, λογικά θα ήμασταν κοντά στο μέρος που ήταν να πάμε. Μα καλά που στο δαίμονα πάμε!?
   Φτάσαμε σε μια πόρτα, εκεί ο αδερφός μου την χτύπησε για να μπούμε, ξαφνικά ανοίγει ένα παραθυράκι κάπου στην μέση της πόρτας και εμφανίζονται δύο μαύρα μάτια "Το φεγγάρι, ο ήλιος και η αλήθεια τι κοινό έχουν?" μας ρώτησε ο κάτοχος των μαύρων ματιών, που μάλλον ήταν ο νεαρός που του είχε ανοίξει την πόρτα του σπιτιού ο μπαμπάς μου νωρίτερα.
   "Δεν μπορούν να κρυφτούν για πολύ καιρό" του απάντησε ο αδερφός μου, έπειτα έκλεισε το παραθυράκι και μας άνοιξε την πόρτα.
   Με το που μπήκα ένιωσα να με κοιτούν πολλά μάτια, φυσικά αγχώθηκα, το μέρος έμοιαζε με σπηλιά, αυτό που με ξάφνιασε ήταν ότι ήταν αρκετά μεγάλη και υπήρχαν κάτι σαν κερκίδες αλλά ήταν λίγο πιο ψηλά και είχαν και κάγκελα για να μην πέσεις, επίσης για φως είχαμε πυρσούς.
   Λέω φυσικά γιατί έτσι γίνεται και στις περισσότερες ταινίες με περιεχόμενο μια σπηλιά.
   Πάντως, παρόλα αυτά ήταν αρκετά φωτεινή.
   Ο νεαρός που μας άνοιξε μου ακούμπησε τον ώμο και γύρισα να τον κοιτάξω.Ήταν μελαχρινός, με λευκό δέρμα και όπως είπα και πριν με μαύρα μάτια. Ήταν στο ύψος του αδερφού μου, γύρω στο 1,78 δηλαδή και ήταν αρκετά γυμνασμένος. Από ότι καταλάβατε ήταν μανάρι ο τύπος! 🤤
   "Νίκος χάρηκα" μου είπε και μου έδωσε το χέρι "Αλεξάνδρα" είπα και του έδωσα και εγώ το χέρι, συνέχισα όμως και είπα "Οι φίλοι μου όμως με φωνάζουν Αλεξ" με το που είπα αυτό μου έσκασε ένα χαμόγελο, φυσικά δεν άντεξα και κοκκίνισα!
   Ο αδερφός μου όμως δεν έλεγε να μας αφήσει να γνωρίσουμε τα δυό μας και μας έκανε χαλάστρα, τουλάχιστον σε εμένα, για τον Νίκο δεν είμαι σίγουρη.
    Συστήθηκε και ο αδερφός μου και άρχισαν να μιλάνε.
   Δεν τους πολύ έδωσα σημασία και κοίταξα γύρω μου, οι ματιές πάνω μου είχαν εξαφανιστεί και ένιωσα λίγο πιο  άνετα.
   Όταν εντόπισα τους γονείς μου πήγα σε αυτούς και έμεινα μαζί τους
   Ήταν με τα άτομα από πριν και συζητούσαν οπότε ήμουν κομπλέ.
   Η Ρόξι με τον Ραφ σκυλο-βαριόντουσαν, μέχρι που τους ρώτησα "Τι περιμένουμε?" η Ρόξι με κοίταξε με μεγάλη απορία "Περιμένουμε τον αρχηγό και λογικό είναι που δεν ξέρεις μιας και είσαι καινούργια" είπε ο Ραφ και σκούντηξε την αδερφή του "Ααα εσύ είσαι η καινούργια" είπε η Ρόξι λίγο αμήχανα επειδή δεν το είχε καταλάβει, έπειτα εγώ γέλασα, το ίδιο και ο αδερφός της και στην συνέχεια και αυτή.
   Ήρθαν στο μέρος μας ο Νίκος και ο αδερφός μου, ο Νίκος με τον Ραφ έκαναν μια χειραψία, άρα μάλλον ήταν κολλητοί και έπειτα συνεχίσαμε την συζήτηση.
   Κάποια στιγμή γυρνάνε όλοι προς την αντίθετη κατεύθυνση της πόρτας και μένουν ακίνητοι, έκανα ακριβώς το ίδιο, μετά αντίκρισα μια άλλη πόρτα, πιο ψιλά από εμάς και μάλλον ήταν η είσοδος για αυτές τις κερκίδες.
   Ένας κύριος εμφανίστηκε μέσα από αυτή την πόρτα, ήταν ο αρχηγός "Ήρθε η ώρα, ξέρετε τι πρέπει να κάνατε." είπε και πήγε να καθίσει.
   Ένας ένας μετά πήγαν να ανέβουν κάτι σκαλιά, που μάλλον οδηγούν προς τα πάνω, πήγα να τους ακολουθήσω και εγώ αλλά ο αδερφός μου με κράτησε "Ήρθε η ώρα να κάνεις αυτό που σου είπα" μου είπε.
    Πήγαμε ακριβώς στο κέντρο της σπηλιάς και είχαμε απόσταση ενός μέτρου, απλά κοιτούσαμε ο ένας τον άλλον στα μάτια μέχρι που ξαφνικά τα μάτια του αδερφού μου έγιναν κίτρινα.
   Κακές σκέψεις εμφανίστηκαν στο κεφάλι μου, έβλεπα άτομα που αγαπώ να ουρλιάζουν, να πεθαίνουν και πολλά άλλα τέτοια.
    Με έπιασε ένας φρικτός πονοκέφαλος ένιωθα ότι το κεφάλι μου ήταν βόμβα έτοιμη να σκάσει. Άκουσα την φωνή του αδερφού μου να μου λέει να μεταμορφωθώ.
   Όλα έγιναν σκοτεινά γύρω μου, ξαφνικά βλέπω έναν άσπρο λύκο με ένα μαύρο κύκλο στο δεξί μάτι. Ήρθε ήρεμα κοντά μου, δεν τον φοβήθηκα και τον χάιδεψα.
   Κάθισα και ο λύκος ήρθε πάνω μου, τον πείρα στην αγκαλιά μου, έπειτα έγινε κάτι περίεργο αλλά δεν με ένοιαζε.
Ήξερα τι γινόταν, μεταμορφωνόμουν, στην συνέχεια έγινα χρυσόσκονη και μπήκα μέσα στο στόμα του λύκου.
   Μετά σκοτάδι. Άνοιξα τα μάτια μου και κοίταξα γύρω μου, ήμουν πίσω στην σπηλιά αλλά ένιωθα ποιο κοντή.
   Έκανα να δω τα πόδια μου, βλέπω τέσσερις άσπρες πατούσες, σήκωσα το κεφάλι μου και κοίταξα πίσω μου, είχα ουρά και άσπρο τρίχωμα.
   Ο αδερφός μου είχε καθίσει ακριβώς μπροστά μου και μου έκανε νόημα να πάω στην αγκαλιά του, εγώ φυσικά πήγα και ξάπλωσα.
   Κάποια στιγμή, αντικρίζω έναν άλλον λύκο μπροστά μου, σηκώθηκα κατευθείαν για να προστατεύσω τον αδερφό μου και άρχισα να γρυλλίζω στον άλλον λύκο, κάτι δεν μου άρεσε καθόλου.
   Κατέβηκαν κάτω ο Νίκος με τον αρχηγό, ο Νίκος μας φώναξε να πάμε προς τα σκαλιά και ο αρχηγός μεταμορφώθηκε εκείνη ακριβώς την στιγμή που κατέβηκε.
   Έδιωξα τον αδερφό μου και έμεινα με τον άλλον λύκο μόνη μου, δεν ήθελα να του γυρίσω την πλάτη μου έτσι απλά και για να γίνει λύκος ο αρχηγός τότε σίγουρα τα πράγματα θα ήταν καλά.
   Ήταν ένας μαύρος με σμαραγδένια μάτια.
   Τα μάτια του όμως με τρόμαζαν πολύ, διέκρινες μία κακία και μία αλαζονεία στα μάτια του, αλλά και ένα σκοτάδι.
   Προσπάθησα...
 

Αν σας άρεσε το κομμάτι αυτό γράψτε το στα σχόλια ή πατήστε ένα ωραίο like 😉