When Badboys Accidentally Inlove With A Good Girl

Chapter 1: Tragedy

---

**Kathleen's POV**

Hi, ako nga pala si Kathleen, tawagin niyo nalang akong Kath. Simple lang ako-tahimik, mahinahon, at may pangarap na bumuo ng maganda at masayang buhay. Meron akong dalawang kapatid: si Kuya Kaizer, na kilala sa school bilang isa sa mga "astig," at si Ate Kriza, na may pagka-strong independent woman ang dating. Hindi ko minsan mawari kung magkakadugo ba talaga kami, kasi lahat sila palaban at masyadong confident, samantalang ako, mas pinipiling umiwas sa gulo.

Simple lang ang buhay namin. Hindi kami mayaman, pero maayos naman ang takbo ng araw-araw. May sapat kami, at higit sa lahat, punong-puno ng pagmamahal ang bahay namin.

Ngayon, nandito ako sa bahay, mag-isa at nanonood ng TV. Bukas na kasi ang unang araw ng klase, kaya medyo kinakabahan pero excited na rin ako. Sana makahanap ako ng mga bagong kaibigan at mas maging maayos ang taon na 'to.

Habang nanonood, lumapit si Papa at umupo sa tabi ko.

"Anak, ready ka na ba para bukas?" tanong niya habang ngumiti.

"Opo, Papa. Sana po marami akong maging kaibigan," sagot ko, sabay tingin sa kanya.

"Oo naman, anak. Galingan mo lang at magtiwala sa sarili mo. Proud si Papa sa'yo," sabi niya, sabay tapik sa balikat ko.

"Thank you po, Papa. I love you," sagot ko nang mahina.

"I love you too, anak," sagot niya pabalik.

Minsan naiisip ko, kahit di kami mayaman, sobrang swerte ko kasi punong-puno ng pagmamahal ang bahay namin, lalo na kay Papa.

Pagkatapos ng usapan namin, naisipan kong maglakad-lakad sa park para magpahangin. Gusto ko lang mag-relax bago ang mahabang araw bukas. Habang tinitingnan ko ang mga bulaklak, biglang...

"Aray! Ansakit!"Napaatras ako at napatingin sa harapan ko.

Isang lalaki ang nakabangga sa akin, at mukhang hindi niya gustong magpakumbaba.

"Miss, pwede bang tumingin ka naman sa dinadaanan mo?"sabi niya, may halong inis sa boses.

"Excuse me? Ikaw kaya ang biglang sumulpot!" sagot ko, pilit na pinipigilan ang inis.

"Ikaw tong bulag na hindi tumitingin e" kalmado nyang sabi habang hawak ang kanyang bewang.

"Wow! Ako pa talaga ang naging bulag ha? Sinasabi ko talaga sayo-

Hindi na natuloy ang aking sasabihin at bigla na siyang umalis.

Grrr itong lalake nato!

Habang palayo ako, hindi ko mapigilan ang asar sa lalaking 'yon.

"Akala mo naman kung sinong espesyal. Nakakainis!" bulong ko sa sarili ko.

Naupo ulit ako sa park at pilit na nilulunok ang inis. Pero maya-maya, tumunog ang telepono ko. Si Mama ang tumatawag.

"Hello, Ma?" sagot ko.

"Kath... Anak... si Papa mo... naospital!" sagot niya, halata ang pag-aalala sa boses.

"Ano?! Bakit po?!" Halos mapasigaw ako sa kaba.

"Inatake siya sa puso. Puntahan mo kami dito sa ospital!"

Agad akong tumakbo pauwi, kinuha ang bike, at mabilis na pumunta sa ospital. Sa bawat pagpedal, ramdam ko ang kaba sa dibdib ko.

Habang naglalakad ako papunta sa ospital, pakiramdam ko ay parang ang bigat ng buong mundo. Hindi ko alam kung anong mangyayari, at hindi ko alam kung anong itsura ng Papa ko pagdating ko roon. Wala akong ibang naiisip kundi ang kalagayan niya.

Pagdating ko sa ospital, tumakbo ako papasok at tinanong ang nurse sa front desk.

"Excuse me po, saan po ang kwarto ng Papa ko, si Papa Manuel?"

"Tutuloy ka lang sa kanan, sa room 203," sabi ng nurse, at mabilis akong naglakad papunta roon.

Nang makita ko si Mama, nandoon siya sa tabi ng kama ni Papa, nakaupo, at halos hindi makausap. Ang katawan ni Papa ay nakakabit pa sa mga medical machines, at nakapikit ang mata. Nasa tabi ko si Mama at nang makita ako, agad akong nilapitan.

"Kath, anak..." sabi ni Mama, habang tinapik ang balikat ko. "Papasok ka na ba?"

Sumunod ako, at nang umupo ako sa tabi ng Papa, ramdam ko ang bigat sa dibdib. Hindi ko kayang makita siyang ganito-nakasandal at walang malay.

Ang unang beses na naisip ko ay kung bakit nangyari ito. Bakit siya? Bakit sa amin? Bakit sa kanya? Kung hindi lang siya kasing lakas ng ibang tao, hindi sana siya napagod at nahirapan.

"Papa..." tinawag ko siya, sabay hawak sa kamay niya. "Kailangan mo pang bumangon. Hindi ka pwedeng umalis ngayon. Kailangan kita."

Nakita ko ang isang nurse na lumapit at nagsabi, "I'm sorry, we'll have to keep him monitored for a while. The doctors are doing everything they can."

I tried to stay calm, but my mind kept spinning.

Ang unang naisip ko noong mag-isa ako sa ospital, "Paano kung mawalan kami ng Papa? Hindi ko pa kayang tanggapin yun."

Maya maya pa ay nakita ko si Mama sa tabi, nanginginig at malungkot, at ako, hirap din magpigil ng luha.

Pagsapit ng mga oras na iyon, hindi ko alam kung anong gagawin ko-kung paano babangon si Papa. Ang dami ko pang gustong sabihin sa kanya, gustong gawin. Gusto ko sana maipakita sa kanya kung gaano siya kahalaga sa amin.

Habang nakaupo ako sa tabi ng kama ni Papa, bumalik sa isip ko ang isang pangyayari bago ito nangyari: ang mga huling salita na binitiwan ni Papa sa akin.

"Sana maging mabuting tao ka, Kath. Magtiwala ka sa sarili mo. Hindi mo kailangan magmadali sa takbo ng buhay."

Hindi ko alam kung ano ang ibig niyang sabihin noon, pero habang nagmumuni-muni, unti-unting napansin ko ang mga salitang iyon. Parang may ibig sabihin na hindi ko pa natutunan.

Bumangon ako at lumabas sandali para huminga ng malalim. Nang makalabas ako sa ospital, naisip ko na lang-"Kailangan ko magpakalakas. Kailangan ko maging matatag."

Babalik ako kay Papa at kay Mama, at hindi ko sila pababayaan. Gagawin ko lahat upang maipakita ko sa kanila na hindi lang sa materyal na bagay kami magkakaroon ng halaga, kundi sa pagmamahal at pang-unawa. Kailangan ko si Papa.