Dinledigim şarkı kimsesizliğimin sembolüydü . Terk edilmiş 17 yaşında bir genç kızın neler başarması beklenirken ben ise koruyucu ailelerin dikkatini çekerek ve beni almalari için şekilden şekile giriyordum. beni almamalarını normal karşılıyordum. kim ister ki sarışınların yüz karasını , uzun boylu , yüzü sivilce tarlası bi kızı. hayat herkes için adil olmuyor malesef , birinden aliniyor ötekine veriliyor. bizden çok alinmiş heralde . bu başı boş dünyada anne sevgisini bilmeden , baba şevkatini tatmadan ölüp gidecegimizi bilmek harika doğrusu . Artık alıştık annesizlige babasızlığa sadece umrumda olan bir şey 1 ay sonra onsekizinci yaşıma girmem olacak . Onsekizinci yaşıma girdiğim anda kimsesizler yurdunun önüne koycaklar .En çok korktuğumda buydu asılında sokakta kalacagımdı.kaç günüm olucak acaba sokakta yattığım yada kaç gün aç kalacagim bu sorulari aklımdan nedense çıkaramıyorum. Şuan kaloriferlerin çok sıcak olmasından şikayet edip camın arasında sızan soguk havanin etkisindeyim . Bir anlık uykuya dalmışım. O arada arkadşım Hazel uyandirdi . Sersemlemiştim neye uğradiğımı şaşirdim. Herzaman ki gibi sarsarak uyandirdiklari icin hicbir zaman güzel uyanamadim . Güzel kıyafetlerimi giydim bir umutla bu sefer olacak diyerek terliklerimi ayagima gecirdim ve kalktım. Sanki sigara iciyomus gibi nefesimi tazeledim ve bütün asaletimle merdivenden indim o ara aile gelmis kızlara bakıyorlardı. Sanırım benden etkilenmiş olucaklar ki gözlerini benden alamadılar . O ara o kadar havalı bir giriş yapıyordum ki yurt sahibinin bana bağırmasıyla irkildim . Bu ara adım Adel hoşçakal sözcüğünden nefret ediyorum sadece yazabiliyorum . Sıraya geçtim ve bekledim bu sefer olacaktı benim de bir ailem olacaktı . Kadın yaklaştı ve adımı sordu ,söyledim. Kadın korkma bizden , sana zarar vermeyiz dedi . Bende "istesenizde canımı yakamazsınız , bizim canımızı çocukken ailemiz yaktı ve ondan sonra da kimse canımı yakmadı" dedim. Neden böyle bir şey söylediğimi bilmiyorum ama bu söylediklerim onların hoşuna gitmedi sanırsam . İlk defa korktum kendimden neden açıklama yaptım ki bu aile son şansımdı ve ben bu şansı göz göre göre kaybettim. Bir kaç dakika sonra hangi kızı seçtiklerini söylediler. Söyledikleri isim "Adel" di. Sevindim ama sevincimi gizledim. Orda o çocukların önünde sevinmek bana bencillik gibi geliyordu. Odama çıktım ve bavulumu topladım o an en yakın arkadaşım Hazel aklıma geldi. Sevincin bir saniye içinde yerini üzüntüye bıraktı. Çok konuşmak istemiyordum Hazel 'e ne diyebilirdim ki hoşçakal sözcüğünden nefret ediyordum. Hazel yanıma geldi ve sadece sarıldık. Kelimelerde orda kaldı sarılmamız herşeyi anlatıyordu yeterince, şu hayattaki en yakın arkadaşımı terk ediyordum. Bir şey söylemeden dört dakika hiç ayrılmadık birbirimizden . Bana sıkı sıkı sarılması biraz canımı acıtsada bir kişi sevdiği kişiye sıkı sıkı sarılırsa kaburganı kırsa sesin çıkmaz ya şuan bu durumdaydık ağlamak istemiyordum çünkü bu benim en mutlu günümdü. Sahteden ağlayarak en yakın arkadaşımı kandıramazdım . Zaman gelmişti. Gitme vaktiydi. Yüreğimdeki terk etme hissi bavulumdan daha ağırdı. Şoför amca bavulumu aldı ve gülümsedi . Bana açıkçası tuhaf geliyordu tanımadığın bir ailenin çocuğu olacaktım. Ne yaparlar bana nasıl davranırlar , benimle nasıl konuşurlar bilmiyordum. Arabanın içinde çıt çıkmıyordu. Bu sessizlik beni ürkütsede iyi bir hayatın beni beklediğini hissediyordum . Ben bunları içimde geçirirken koskoca bir köşke girdik. Yeni evim burası olmalıydı . Çok muhteşem bir hayatın beni beklediğinin farkındaydım..
Ve içimden geçirdim işte hayat...
