SONSUZ

-1.BÖLÜM-

Bu evren sonsuz muydu? Aşk sonsuz süren bir şey miydi? Hiçbir şey için sonsuz diye bir şey yoktur. İnsanlar birer sahtekâr olmuşlar, herkesi kolayca kandırabiliyorlardı. Ne kadar kolaydı değil mi birini kandırabilmek, o da bu hikâyede kandırılan oluyordu. Güvendikleri, yapmaz dedikleri meğer onu  kandırmışlardı. Hissettiği tek şey boşluktu, içinde artık duygu denen hiçbir şey yoktu. İnsanın duygularının bitmesini kabullenmesi ne kadar da zordur, fakat o bu zoru kabullenmişti. Bomboş bir kağıt gibi...
Hangi ay, yıl, gündeyiz bir fikri yoktu. Neşeli olan, herkesi güldürmeyi başaran kız şimdi duygusuz insanın tekiydi. Kaç defa intihara kalkıştı ama sadece kalkışmakla kaldı. Devamını getirmedi, getiremedi, yapmadı, yapamadı. Nefret; en büyük duygu değil midir içimizde? Peki bu duyguyu bile hissetmiyorsanız. Umut denen bir şey gerçekten var mıydı? Bence yoktu. Umut sadece bir oyundu. İstediğinin olması için umut edersin ama olmadığın da büyük bir hayal kırıklığı yaşarsın. En kötü duygudur umut...
Yine mutsuz bir sabaha uyanmıştı Mahinev. Her sabah yaptığı gibi sahile yürümek için çıkmıştı. Simsiyah giyinip bir de yazın ortasında siyah kapşonunu çekiyordu. Herkes ona deliymişcesine bakıyordu. Herkesi hayata bağlayan masmavi gözleri şimdi buz gibiydi. Bakan üşüyordu. İçide soğuktu Mahinev'in o yüzden üşüyordu. Kendi soğukluğunda üşüyordu. Bu yüzden her zaman siyah kapşonunu giyerdi. Kimseye içini açmazdı. Sevmezdi. Hayvanları çok severdi ama evde asla beslemezdi. Kendine bile bakamıyorken bir hayvana nasıl bakıcaktı. Zordu her şey onun için...
Asıl hayata o olayı yaşadıktan sonra başlamıştı. Ne mi yaşamıştı? Hayatında ki en zor şeyi yaşamıştı. Dün gibi aklında hâlâ her şey. Çok sevdiği bir sevgilisi vardı. Evlenme hayalleri kuruyorlardı. Çocuk onun sayesinde hayata bağlanmıştı. İntiharın eşiğinden kurtarmıştı Mahinev onu, sonra birbirlerini bırakamadılar. Mahinev ne kadar seviyorsa, ailesi bir o kadar sevmiyordu. Babası mafyaydı. Babasından bi o kadar korkardı bi o kadar da korkmazdı. Sevdiği çocuğun ailesi babasından borç para almıştı ve ödeyemiyorlardı. Ailesini öldürmekle tehdit etmişti babası. Çocuğu öldürmek işine gelicekti. Çocuk ölmüştü Mahinev bitmişti. Babasının öldürdüğünü bilmiyordu Mahinev. Aşklarını sonsuz sanardı, ama sonsuz olamamıştı babası yüzünden. Kandırmıştı babası başkasının öldürdüğünü söylemişti. Kan davası demişti. Sonradan öğrendi gerçeği, öğrendiğinde tek hissettiği boşluktu. Çığlıkları hâlâ aklındaydı...
2 sene geçmişti aradan ama kaybettikleri acıydı. Ailesini silmişti artık. Kimsesizdi. Toparlanma vakti gelmişti. İntikamını almalıydı herkesten yaptıklarını ödetmeliydi. İlk işi cebindeki son parayla gazete almak oldu. Eve gelince iş ilanlarına bakmaya başladı. Gözüne bir tane ilan çarptı. Eroğlu HOLDİNG'e sekreter aranıyordu. Bu holding aynı zamanda babasının yakın arkadaşınındı. O an “İşte Bu!”dedi. Yavaş yavaş başlıyordu. Mahinev GÜÇLÜ geliyordu. Herkes korkmalıydı. Hemen numarayı aradı. Yarın 12'ye randevu ayarlamışlardı ,o an uzun zaman sonra ilk defa yüzünde bir tebessüm oluşmuştu...