BEARING HIS CHILD

4: Someone

CHAPTER 4

Someone

" Whattt?! I-is she okay? Where is she now?

"What?!? ANOOO?!OH MY GODD! WHAT HAPPENED TO MY DAUGHTER?! DIBA I TOLD YOU COUNTLESS TIMES NA BANTAYAN MO ANG ANAK--WHERE WERE YOU?OKK.. WAIT UP I'LL BE THERE--"

Mabilis akong tumayo at hindi magkandakuba kung ano ang gagawin.Ni hindi ko na namalayan ang pagkahulog ng cellphone ko dahil sa subrang pagmamadali.

Halos madurog na ang puso ko sa subrang pag-aalala at sa subrang kaba na nararamdaman maraming mga negatibo ang pumapasok sa utak ko! Kaya wala talaga akong ibang sisisihin kundi ang sarili ko.

This is my fault...

This is my fault...

This is my fault...

lord please help my daughter that whatever might happen she will be okay.I don't know what to do if you will take her away from me I don't really know what to do.

Lumabas ako ng office na walang pakialam kung ano ng itsura ko basta't malaman ko lang na ayos lang ang anak ko ayos lang sakin yon.

Pagkadating na pagkadating ko sa hospital agad kong hinanap ang anak ko halos takbuhin ko na ang lahat makita ko lang siya.

Nang may nakita akong isang doctor na tila nagmamadali kaagad ko itong hinarap at walang pagdadalawang isip na tinanong.

"What's the patient's name ma'am?"

"I'm looking for Avril Eloise Averal's room number?Is she okay now?"

"Are you related to each other ma'am?"

"Yes..yes..I'm her mother."

"I'm sorry to say this ma'am but your daughter was in a critical condition, we need to conduct an operation as soon as possible."

Wala sa sariling naglalakad ako patungo sa room ng anak ko pagkatapos marinig ang pag-uusap namin ng doctor. Napayuko ako at napahilot sa noo.

Bakit ba kailangang mangyari to?

Dumiritso ako sa pintuan.Dahan dahan ko itong binuksan at halos madurog ang puso ko sa aking nakita.

Sana ako nalang..

Kahit ako nalang..

Napaluha ako sa aking nakita at mahinang himikbi-hikbi.

Para sa isang ina na kagaya ko masakit makita ang anak mong nahihirapan.Tipong pinipilit labanan yung sakit.

Sa batang gulang pa lang niya naranasan niya na ang pinipilit magpakalakas para mabuhay.

Kasalanan ko to.Kung hindi ko lang sana inuna ang trabaho hindi sana to mangyayari.Inaamin ko naging pabaya ako..pero kasi ginawa ko lang naman ito para samin para mabuhay.Nahihirapan rin naman ako pero ayaw kong bigyan ng hindi magandang buhay ang anak ko.Inaamin ko rin na medyo nawawalan na ako ng oras sa kanya pero ginawa ko naman ang lahat para makasama siya.

Maraming oxygen na nakakabit sa kanya maraming mga sugat at may mga natutuyo pang mga dugo sa ulo at sa mga kamay at pati narin sa paa niya.

Dahan dahan akong lumapit papunta roon at hindi ko namalayan ang mga butil na luhang pumapatak sa pisngi ko patuloy lang ako sa paglakad habang nakahawak ang dalawang kamay sa mukha.

Nong tuluyan na akong nakalapit kaagad akong umupo sa harap ng anak ko at masuyong hinaplos ang buhok gusto ko man siyang hawakan at yakapin ngunit di ko magawa dahil sa mga sugat na naglipana sa kahit saang parte ng kanyang katawan.

Gusto kong paulit ulit na humingi ng tawad.

Napaka eresponsable kong ina.

Saka lang ako natauhan sa malakas na hagulhul nang  naramdaman kong may humahaplos haplos sa likuran ko.

Kaagad ko itong tiningala at gayun na lamang ang gulat ko.

Nakaupo ako nakaharap sa aking anak habang siya nakatayo at nakayuko akong tinititigan.

"How?how did you k-know?I'm sorry mark I'm so sorry.."

Kaagad niyang kinuha ang ulo ko at pinasandal sa kanya.Dahil siguro sa halo halong emosyon yung pakiramdam na wala ka ng ibang magawa at wala kanang makakapitan kaya kahit siya ang pinakaayaw ko sa lahat hindi ko na lamang iyon pinagtutuunan ng pansin.Sa halip pagkasandal na pagkasandal ng ulo ko sa tiyan.Dahan dahan kong iniyakap ang mga kamay sa beywang niya.

At doon ipinagpatuloy ang paghagulhul.

Mas lalo lamang akong napahagulhul nang sinusuklay suklay niya ang buhok ko at paulit-ulit na binibigkas ang mga katagang magiging okay lang ang lahat.

Wala akong ibang nagawa kundi muling humagulhul sapagkat sa halip na sisisihin niya ako sa mga nangyari at ibubuntun saakin na kasalanan ko naman talaga dinadamayan niya ako.

Mahigpit akong yumakap sa beywang niya at patuloy na humihinggi ng sorry.Habang siya naman ay hinahaplos haplos ang buhok ko pati narin ang likod ko.

Dumistansya ako sa kanya saka muling nag-angat ng tingin kaya napatigil rin sya at nakayukong tumingin pabalik sa akin.

"I'm sorry mark! I'm so sorry! Huhuhuhu! I'm sorry I'm sorry I'm so sorry! I'm so irresponsible. Huhuhuhu" " stiff" "stiff"

"Shhhh! It's not your fault scarlet don't blame yourself over again.Do you think your daughter would like to hear that! She's fighting so you must fight too.Be brave enough scarlet it's just a part of trials."

Muli akong sumandal sa kanya at muling ipinalibut ang dalawang braso sa beywang niya. Hindi kaginsa ginsay namalayan ko na lamang na nakatayo na ako habang nakasandal parin sa dibdib niya habang hinaplos haplos ang buhok ko.At pinipilit akong patahanin halos malunuk ko na ang hininga ko sa subrang iyak at pakiramdam ko'y namamaga na ang mga mata ko.

Nagsimula siyang lumakad habang patuloy parin akong nakayakap sa
beywang niya.

Bigla akong nagising sa pagkaidlip nang naramdaman ko ang mga kamay na humahaplos haplos sa buhok ko.luminga ako sa palibut saka nag angat ng tingin doon ko lang namalayan na naka unan pala ako sa mga hita ni mark habang siya ay nakayuko at pinagmasdan ako.

Mabilis akong bumangon at hinanap si Avril.

"She's fine pero maghihintay lang tayo ng mga tatlong oras at magigising siya."

"Anong nangyari habang tulog ako?"

"Halos mawalan na siya ng dugo at namumutla narin mabuti na lamang at mabilis siyang nadala dito kaya kaagad ko siyang nasalinan ng dugo.Mabuti nalang at pareho kaming type AB.Napansin ko lang halos lahat namana sakin ni avril at ang sayo parang kulay lang ng mata yata?"

"Thank God! Thank you mark!"

"You don't have to say thank you scarlet, it's my responsibility as a fathe----"

Sabay kaming napalingon ni mark ng biglang bumukas ang pintuan at biglang may nagsalita.

"So?Is she my Granddaughter?"

***

Enjoyyyyy!