AFRA

Bölüm 2

Ben Ali, namı değer yancı. Kendimi bildim bileli arayış içindeyim. İnsanlar hayatlarında ilk kez kendilerinin kendi hayatındaki yeri bulmaya çalışırken ben tek başına nasıl yaşanır, ne yapılır bunları öğreniyordum. Bir ailem yoktu bir tek Mustafa dayımız vardı. Bize abi, amca, baba ve en önemlisi anne oldu. Bir de davadaşım vardı, Erdem. Aynı yetimhanede büyüdük, aynı yerlerden farklı fikirlerle geçtik, zıttık birbirimize. O hep eğlencesindeydi bense bir o kadar ağır başlı. 

'Kardeşim ne oldu, yine daldın düşüncelere.' dedi ben yeni çıkmış simit kokularına dalarken. 'Yok kardeşim karnım çok aç ne alsam diye düşünüyorum. Açma mı alsak, peynirli açma.'

'Ablacım iki peynirli açma.' 

Saatime baktığımda dokuza on vardı iyi bari biraz okuma yapabilirdik 'Kanka ben 25. Sözden 1.Şuanın ilk iki sureti okuma lazımdı akşama ders var biliyorsun.' Erdem yine sırıtarak bakıyodu. Kesin okumuştuda bana hava atacaktı. Yanağımdan bir makas aldı 'Ben o işi hallettim tatlım, biraz örnek al şu güzelim aşığını.' diyerek kaçtı elim havada kalırken. İyi bir dayak yiyecekti benden.

-------

'Aslı şu çocuk kim biliyor musun.' yeniler gelmişti biraz eğlenme vakti gelmişti. 'Afracım o bir beden büyük sana. Dişçilerden Gürkan. İki hafta oldu geleli. Üçüncü sınıfmış, ve yeni sevgilisinden ayrılmış.'

Aslı bizim tayfanın stalkerıydı. Kim ne yapmış ne etmiş bilirdi, ayaklı gazetemizdi. Çocukluğundan beri bilgisayarla haşır neşirdi, arada da bana altyapı yapardı. Çalar söylerdik. 'Dünki çocuk çok sinirimi bozdu. Aptal aptal tavırları var bilirsin, biraz kafa dağıtmam lazım.' diyip yeni hedefime yöneldim.

Tarzıma kıskanırcasına bakan çoktu. Etek boyuma laf edenler, arkamdan demediğini bırakmayanlar, adımı satanlar çoktu okulda. Rüzgarla gelip yüzüme çarpan kağıtla duraksadım bi an. 'Ey dünyaperest nefsim!Acaba sırf dünya için mi yaratılmışsın ki, bütün vaktini ona sarf ediyorsun?' bu da neydi böyle. Okuldaki bir grup bağnaz yine iş başındaydı anlaşılan.

Okulun kafeler sokağına gidiyordu Gürkan, 1.80 boylarında hafif kirli sakalıyla idaallerime biraz yakındı, deri ceketi yandan atmalı çantasıyla tam bir klasikti. Bir kafeye oturdu. Bir orta kahve istedi notlarını çıkarırken. Bende yakın bir masaya oturdum. Süzdü beni ilk önce. Üstümde her daim farklı şeyler olurdu, alışveriş yapma alışkanlığım yine kendini belli ediyordu her gün. Şansıma ben de bugün klasiktim, dar paça pantolonum haki yeşili v yaka gömleğim vardı. Saçlarımı açmıştım bugün omuzlarıma bırakmayı seviyordum. Çoğu kişi çekici bulurdu, hayattaki tek lütfum buydu herhalde. 'Buyrun ne istemiştiniz.' 'Bi orta kahve.' 'Şekersiz vereyim malum siz varken ne hacet şekere.' 

Bakmadım yüzüne, her geldiğimde aynı espriyi ısıtıp ısıtıp veriyordu önüme. Bi an göz göze geldik geri döndü önüne. Dikkatini çekmem gerekiyordu, biraz ağır başlı çıktı bu. yağmur sesiyle kafamı çevirdim cama, bir kız geçiyordu. Oturdu kafenin tam karşısındaki kapalı banka. Gürkan'da çevirdi kafasını, uzunca izledi kızı. Garip dedim içimden, garip. Kalktım gittim yanına.

'Bence gidip konuşmalısın onunla.' dedim ben bile kendime şaşırarak. 'Bakmaz yüzüme.' dedi yüzüme bakmaksızın. Göz göze geldiler, dödü önüne gözleri dolmuştu. 'Ne oldu.' diye sordum 'Afra okula geleli iki hafta oldu, ününü duydum yurttakilerden. Ne istiyorsun benden.' dedi hafif kırık sesiyle. İlk defa samimi bir şekilde ağlayan bir erkek görüyordum.

'Git yanına konuş onunla.'gardım düşmüş hissettim ilk defa, baktı gözlerime anlamsız bir bakışma oldu aramızda, derdini anlattır sanki bana. 'Teşekkür ederim.' dedi ve çıktı kafeden. Konuştular bi on dakika. İzledim onları, en sonunda sarıldılar. Biliyordum, ne kadar serseri gibi davranırsam davranayım, içimdeki sevgiye özle duyan kız çocuğunun sesini bastıramıyordum 'Asla seni böyle seven biri olmayacak.'. Tam o an kafenin kapısı açıldı. Şaşırdım, yine yere bakan uzun kirpikli bir çift göz, tek fark bu sever saniyelik göz göze gelmiştik.